Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
En of ik uit die comfortzone gestapt ben!
Graag zou ik jullie meenemen op mijn avontuur, mijn leer-en groeiproces. Met die reden vertel ik mijn verhaal, gewoon zoals het is. Open en eerlijk. Onverbloemd.
Op geen enkel moment ben ik zenuwachtig geweest om deze stap te zetten, maar de nacht van mijn vertrek wist ik met mezelf geen blijf meer. Ik heb enorme vliegangst, maar heb dit me nooit laten tegenhouden de reis te ondernemen. Dit was dus al een overwinning op zich. Aangekomen op de luchthaven, moest er ook afscheid genomen worden. Dit afscheid viel me zwaarder dan verwacht. Ik vertrok met een klein hartje en een knoop in mijn maag, maar de vluchten vielen al bij al mee. Amper of geen turbulentie, films om te bekijken, spelletjes om te spelen en eten aan boord. Alhoewel ik geen ene hap door mijn keel kreeg.
Na een erg lange reis kwam ik eindelijk aan in San José. Vanaf de eerste minuut kon je de bedrukkende, tropische warmte voelen. Een welkomstcomité van taxichauffeurs stond me op te wachten, maar mijn vervoer naar het hostel was al geregeld. In eerste instantie was ik vooral blij dat ik een bed zag, maar na een dutje van een paar uur werd ik opnieuw wakker met die knoop in mijn maag. Paniek dat ik alleen was, dat ik het geen 5 maanden alleen zou volhouden, terug naar het vertrouwde willen. Terug naar mijn comfortzone.
Het vervelende gevoel bleef de hele zondag-ochtend tot wanneer ik in de Interbus zat die me naar mijn gastgezin zou brengen. Onderweg kon ik zoveel moois bezichtigen. Het waren vier uren, maar het leek echt niet zo lang, omdat ik mijn ogen goed de kost kon geven! Ik was er van overtuigd dat het onaangename gevoel weg zou blijven, omdat mijn gastgezin me goed op zou vangen. Dit was ook zo tot ik deze nacht (zondag-maandag) weer wakker werd om 3 uur met die knoop in mijn maag. Nog meer in paniek dan de ochtend daarvoor begon ik berichten te sturen naar familie en vrienden. Het hielp wel een beetje, maar helemaal weg ging het gevoel niet tot het licht werd (omstreeks 05:30 lokale tijd) en er leven in de brouwerij begon te komen.
Zoals ik zei is dit een leer- en groeiproces. Ik denk dat dit nu ook is wat ze noemen een cultuurshock, een emotionele rollercoaster. Hoewel ik qua taal redelijk voorbereid en zelfzeker was, krijg ik hier het gevoel niet voldoende te kunnen communiceren. Hierdoor voel ik me soms eenzaam en alleen. Het klimaat is anders, de mensen zijn anders, het eten is anders, het tijdsverschil, ik ben alleen. Mensen die de eerste dagen doorstaan zonder hiervan onder de indruk te zijn : chapeau. Ik voel me met momenten miserabel en zou dan het liefst het eerste vliegtuig weer naar huis nemen. Andere momenten voel ik me hier best goed. Maar jammer genoeg overheerst het eerste gevoel nog. Waar ik het ook moeilijk mee heb gehad is alsof het leek dat ik de enige was in deze situatie, maar vrijwel iedereen die ik om raad en steun heb gevraagd zei dat het normaal was. Sommigen konden uit ervaring spreken. Sinds kleins af aan wou ik altijd alles van de eerste keer kunnen en goed doen. Ook schuilde deze keer ergens in mij de verwachting dat ik direct op mijn gemak zou zijn, en dit draait nu even anders uit. Momenteel moet ik leren om dit tijd te geven, zodat deze vijf maanden uiteindelijk de mooiste maanden van mijn leven kunnen zijn.
Voor velen onder de lezers is het misschien niet wat ze willen horen. Maar ik ga de boel niet idealiseren. Het is wat het is. Nu is het aan mij deze gevoelens ruimte en tijd te geven zodat ik hopelijk binnen enkele dagen/weken ten volle kan genieten. Hopelijk aan het einde van deze week een iets vrolijker bericht en dan zal ik meer vertellen over mijn kamer, gastgezin en wat ik heb gedaan!
Tot snel!
Kelly
6
