Magie…!

Dat is wel het enige woord wat ik bedenken kon, oog in oog staande met de grootste vogel ter wereld: de struisvogel! Je kent ze wel, de fluffy reuzen welke je enkel boos achter mensen ziet rennen in de online filmpjes of bijtend in iemands handen die het dan uitschreeuwt van de schrik. Grappig maar ook beangstigend. Als goede mama had ik natuurlijk ook eerst mijn opzoekwerk gedaan alvorens met de kinderen naar een struisvogelboerderij te trekken. (Want dat doe je met je kids, je laat ze uit en laat ze nieuwe ervaringen opdoen. Als de heldin- euh mama- die je bent.) Zo wist ik bijvoorbeeld dat ze kolossaal groot zijn, vreselijk snel kunnen rennen en dat ze enorm agressief naar mensen kunnen uithalen. Dat er boerderijen zijn en dat je ze kan bezoeken. Uniek dacht ik en dus ideaal voor een uitstap met de kids.

Dat ik echter bij de eerste aanblik zo zou verdrinken in de allergrootste ogen der landdieren ter wereld, daar was mijn arme hart niet op voorbereid! Prachtige diepgang, helder, onderzoekend, verrassend wijs en natuurlijk vreselijk schattig met die lange, overschaduwende wimpers. En nog steeds kan mijn hart het amper bevatten, hoewel ik ondertussen wel heb leren zwemmen. Maar goed, ik loop te ver vooruit.

Tien nieuwsgierige kopjes liepen onderzoekend met ons mee, toen we langzaam langs de bedrading liepen. Grappig zo op hoge poten en met hun lange, zwierige nekken. Mijn dochter vond het heerlijk! Mijn jongere zoontje was dan weer ontzettend onder de indruk. Die kwam namelijk amper tot aan de knieën van deze grote vogel, die meer op een dinosaurus leek dan op de vogeltjes die hij in onze tuin zag vliegen. Ikzelf kon alleen maar bedenken hoe graag ik die prachtige, zachte veren wilde aanraken en de energie van dit imposante wezen met dinopoten tot me door wilde laten dringen. Want, zie je, zo begrijp ik mens en dier nu eenmaal beter. Hoe verder ik langs de omheining liep, hoe sterker mijn drang werd om zo’n langnek te knuffelen! Of dat kon? Natuurlijk niet! Struisvogels zijn enorm gevaarlijk! En tam krijgen lukt al helemaal niet! Dat kan niemand… Daar zijn ze te dom voor.

En daar gaan we weer! Als er één eigenschap mijn leven domineert, dan is het wel dat ik me niet laat zeggen wat ik wel of niet kan en mag. Ik heb geleerd op mijn gevoel te vertrouwen en dat sprak me in dit geval niet aan, maar schreeuwde zo luid dat ik het voelde trillen in mijn kleine teen!

“Ik moet meer over deze dieren te weten komen!” besloot ik teleurgesteld. Niet beseffende dat ik met die enkele gedachte de magie stiekem mee naar huis nam die mijn leven zou betoveren.

Wendy Adriaens

255