Essen vroeger en nu. Maria De Clerck vertelt!

Maria De Clerck (93) werd geboren in Melsele Waas in Oost-Vlaanderen. Ze had een broer en haar vader was tuinbouwer, in 1958 is ze in Essen komen wonen.

Heropvoedingsinstituut

“Na de lagere school ging ik naar het lager middelbaar en volgde daarna hoger middelbaar landbouw- en huishoudregentes”, vertelt Maria. “Die richting was me geadviseerd. Op mijn twintigste ben ik afgestudeerd en ben in Kiel les gaan geven op een heropvoedingsinstituut. Dat was moeilijk en zwaar werk, soms liep je gewoon met je kop tegen de muur. Ik had zelf bij de nonnetjes op school gezeten en had totaal geen ervaring met kinderen met zulke uiteenlopende achtergronden.”

Zware val

“Daar heb ik negen jaar gewerkt, maar na een zware val van de trap lag ik zes weken in het ziekenhuis. Daarna bleef ik werkonbekwaam, want mijn geheugen liet me in de steek. Nu nog heb ik moeite met verbanden leggen, dus een film kijken of een boek lezen, dat gaat niet. Toen ik uit het ziekenhuis kwam, ben ik thuisgebleven. Mijn aanstaande man, Frans Van Tichelen, kende ik toen anderhalf jaar. Ik had Frans op de trein leren kennen. Hij was onderstationchef, eerst in Antwerpen en daarna in Essen. We kwamen in gesprek en spraken een keer af, zo is de bal aan het rollen gegaan.”

Verhuizing naar Essen

“In 1958 zijn we getrouwd en ben ik in Essen komen wonen. We woonden in de Veldweg, nummer 49, we hadden een tuintje voor het huis en de Veldweg was toen nog een zandweg. Later moesten we ons tuintje afstaan, omdat de straat geasfalteerd werd. We mochten vier kinderen krijgen, twee jongens en twee meisjes. Elk weekend gingen we naar mijn ouders in Oost-Vlaanderen. Vroeger was dat een makkelijke treinverbinding, nu moet je eerst met de trein, dan met de tram en dan weer de bus. Ik zou nu langer onderweg zijn, dan dat ik daar zou zitten.”

Vrijwilliger

“Mijn man ging vervroegd op pensioen, omdat hij een vernauwing aan zijn hartkransslagader kreeg. Van mijn 60ste tot mijn 85ste ben ik vrijwilliger geweest bij het rusthuis van de Zusters van de Verrezen Zaligmaker, daar waar nu de Potlodenschool is. Ik ging daar wandelen met de bewoners die in een rolstoel zaten. Toen het rusthuis sloot en de school er kwam, ben ik dat vrijwilligerswerk in Sint-Michaël gaan doen. Mijn man heeft dat ook gedaan, maar niet zo lang als ik. Boodschappen deed ik altijd op de fiets, bij de Unic in de Stationsstraat en voor de kleine boodschappen ging ik naar de buurtwinkeltjes.”

Onze kinderen

“Onze kinderen gingen in Essen naar school, de jongens op Sint-Jozefschool en de meisjes op Essen-Statie. Later ging onze ene dochter naar Mariaberg en de andere in Antwerpen naar school en deed daar regentes wiskunde. Onze andere dochter werd kinderverpleegkundige. Een van onze zonen was verantwoordelijke bij de RVA en onze jongste zoon is verpleger in Sint-Michaël.”

Gebroken heup

“Mijn man is op zijn 90ste naar Sint-Michaël verhuisd. Hij had met heel veel dingen hulp nodig, vooral het tillen werd veel te zwaar voor me. Hij viel een keer thuis en brak zijn heup. Na de opname heeft hij zes weken in revalidatie gezeten en is toen naar Sint-Michaël verhuisd. Maar hij was er niet gelukkig, omdat hij mij zo miste. Maar ik was nog te goed om te verhuizen en niet hulpbehoevend. Na een paar maanden is hij overleden.”

Verhuizing naar Sint-Michaël

“Op een ochtend werd ik wakker en voelde me niet goed en was doodmoe. Ik heb mijn zoon gebeld en gevraagd of er plaats voor me was in Sint-Michaël. Wat me mankeerde weet ik nu nog niet, maar het was alsof ik een klap met de hamer had gekregen. Binnen een week kon ik verhuizen en ik heb geweend van dankbaarheid. Toen ik hier binnen kwam viel er een blok van me af. Ik woon hier nu bijna dertien jaar en ben heel content. Ik wandel elke ochtend mijn toer in de hof en doe veel Crypto Filippine. We hebben een club van vier vrouwen en spelen elke maandag en woensdag Rummikub. Ik neem aan veel activiteiten deel en ben creatief. Laatst heb ik meegedaan aan een poëziewedstrijd en heb een prijsje gewonnen met mijn gedicht: ‘Wat is gelukkig zijn’. Ik verveel me absoluut niet en heb het hier uitstekend naar mijn zin!”

Essen vroeger en nu

“Veel kleine winkeltjes en cafés zijn er niet meer, straten zijn geasfalteerd of met klinkers. Ook zijn er veel verenigingen verdwenen, dat vind ik spijtig. Als er nu iets wordt afgebroken, komen er weer appartementen bij. De buurtschap is weg, vroeger zat iedereen buiten gezellig te buurten, nu is iedereen op zichzelf. De onderlinge geest was beter, maar de voorzieningen zijn verbeterd. Vroeger zorgden de moeders voor hun kinderen, nu zijn er crèches en opvang, omdat de ouders zich met luxe willen omringen. Vroeger kreeg je een pop, nu krijgen kinderen als een computer of iPhone voordat ze zelfs maar kunnen lezen en zijn daar altijd mee bezig, in plaats van buiten te spelen. Ook hierdoor gaat het sociale leven helaas achteruit. Daarnaast is de dienstbaarheid ten opzichte van elkaar verminderd, dat is toch wel een achteruitgang.”

NN

179