Misplaatste trots op de bloederige geschiedenis

Het was dit jaar alweer 22 jaar geleden dat mijn man en ik elkaar in Las Vegas beloofden dat we, tot de dood ons scheidt, elkaar het leven zuur zouden maken. 22 jaar en ze zijn voorbij gevlogen! We waren niet eens van plan te trouwen en hadden dan ook alleen vakantiekleding bij ons. Ik heb er voor de gelegenheid vijfentwintig dollar tegenaan gegooid en een nieuwe bloes gekocht.
Je trouwt in Vegas, dus koop je daar ook je ringen. Een echte juwelier vind je er niet, althans wij niet, en dat is ook niet gek gezien de tientallen pandjeshuizen. Mijn nieuwe echtgenoot vond al snel een ring die hem aanstond, ik natuurlijk weer niet. Een paar pandjeshuizen later stonden we in de zaak waar we de vorige keer ook waren geweest, twee weken daarvoor ofzo. Toen werkte er een jonge Duitse meneer met nogal radicale uitspraken over de prostituees in Vegas, die gewoon bleven doorwerken ondanks dat ze AIDS hadden en wat ze volgens hem moesten doen met de klanten. Het was niet veel fraais: er kwamen onder andere kogels aan te pas. In zijn portefeuille had hij op de plek waar je normaal een foto van je lief hebt, een foto van Hitler en in de kontzak van zijn jeans een exemplaar van Mein Kampf. Dat alles kwam weer terug in onze herinnering toen we binnen stonden, want toen herkenden we de nering pas. De meneer die vroeg of hij ons kon helpen, was een gepensioneerde Duitser en eigenaar van de zaak, die vertelde dat ‘Der Erich’ ergens anders een baan had gevonden. Wat ik prima vond, gezien de uitspraken van ‘der Erich’. Ik vond er een beelderige ring met een knots van een diamant, die net niet paste. Al die pandjeshuizen hebben een goudsmid in dienst, die sieraden kunnen verstellen of zo nodig repareren en je kunt er op wachten. We kregen een lekker koud glas jus d’orange en daar voorzichtig van sippend keken we de zaak rond. Dat hadden we vorige keer niet gedaan, dan kijk je alleen maar naar al die blingbling in de vitrines. Het eerste dat me opviel waren wapens en helmen uit de oorlog boven op kasten, mooi naast elkaar uitgestald. Mijn verbijsterde blik gleed verder langs de muren om daar Nederlandse emaille borden uit de Tweede Wereldoorlog aan te treffen met ‘Kom bij de Luftwaffe SS’. Die meneer zag me kijken en dacht waarschijnlijk dat ik onder de indruk was en begon er enthousiast over uit te wijden, ons trots nog meer van die dingen tonend. Jullie geloven het niet, maar ik was compleet sprakeloos. Hoe kun je trots uitweiden over de dingen waar bijna letterlijk het bloed aan kleeft? Omdat hij op een gegeven moment op een weerwoord wachtte, zei ik maar “Ja, uh, men is wel heel tolerant hier in Amerika, bij ons zou dat niet kunnen (nee, de hemel zij dank niet!).” Waarop hij enigszins zuur naar me keek en zei: “Zo tolerant zijn ze hier anders niet meer! Ik heb op de portiers van mijn auto hakenkruizen geschilderd, heel mooi. Maar als ik er mee over de Strip rij (Las Vegas Boulevard, nvdr), word ik altijd boos aangekeken.” Op dat moment was gelukkig mijn ring klaar en de jus d’orange op.
We schoven de zonnige straat op en nog een poosje dacht ik na over deze man, die duidelijk trots was op de verbijsterend wrede geschiedenis van zijn land, waar miljoenen onschuldige mensen vermoord werden. Maar ik schudde die gedachten van me af. Naast me liep de liefste man van de wereld en dat is hij vandaag de dag nog. Het pandjeshuis heeft al jaren en jaren een andere eigenaar, een vriendelijke Amerikaan, die je taxeert op je dollars als je over de drempel stapt. Wat ik persoonlijk een gezondere instelling vind dan die zieke van zijn voorganger…

LW

16