Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Caroline Deruytter (33) is haar hele leven al met paarden bezig, zoals rijden natuurlijk, maar ook fokken. Daarnaast studeerde ze dierenzorg, een heel brede opleiding.
Zot van dieren
“Van kinds af aan ben ik zot van dieren”, vertelt Caroline. “Ik heb even sociale wetenschappen gestudeerd, maar dat vond ik niks. Daarna deed ik een opleiding voedingsverzorging, dat was te zwaar en ging daarom naar BSO richting, dat was totaal niets voor mij. Na lang zagen bij mijn ouders, mocht ik toch dierenzorg gaan studeren en dat was geweldig! Het is altijd mijn droom geweest om met dieren te werken en dan vooral met paarden.”
Sigarenfabriek
“De opleiding duurde drie jaar en aansluitend ben ik verpleging gaan leren. Dat leuk me een leuke job, maar de opleiding bleek te zwaar en dus heb ik nooit een diploma gehaald. Ik deed al zeven jaar vakantiewerk in een sigarenfabriek en ben daar vast in dienst gegaan. Het waren mooie uren en was mooi te combineren met mijn hobby paarden. Misschien had ik er zelfs nog steeds gewerkt als ze niet waren gestopt. Mijn verloofde toen, Jason, reed veel paard en was mijn stagebegeleider. Ondertussen zijn we dertien jaar samen en zes jaar getrouwd.”
Mobiele kinderboerderij
“Samen hebben we onze activiteiten met paarden uitgebouwd en zijn ze ook gaan fokken en hengsten in Oostenrijk gaan halen. Tijdens corona mocht ik niet gaan werken en bleef dus thuis om voor ons zoontje Alexander te zorgen, maar ik miste de sociale contacten. Na corona ging Alexander weer naar school en ondertussen was ik zwanger van ons dochtertje Enora. Ik wilde iets doen en er paarden en kinderen bij betrekken, zo ontstond het idee van een mobiele kinderboerderij.”
Geiten
“Daar had ik al over gehoord en ik vond het een heel tof idee. Dat idee begon ineens vorm aan te nemen, toen iemand zei dat hij van hun geiten af moest. Dit met veel pijn in zijn hart, omdat de boerderij verkocht was. Dus waren we ineens drie geiten rijker, buiten onze paarden, pony, honden en kippen. Vanaf dat moment ging alles in versnelling en er kwamen konijnen bij en zes minipony’s.”
Proefdag
“We vroegen aan WIGO, de school waar Alexander naar toegaat, of we daar een proefdag mochten houden, wat ze prima vonden. Van alle dieren had ik eten meegenomen en wat groente, dat veel kinderen mogelijk niet herkennen. Denk aan witloof, rauwe bladspinazie, hardgekookte eieren in diverse kleuren, … Zowel kinderen als leerkrachten waren super enthousiast en van daaruit is het idee verder gegroeid. Bij scholen steek ik een flyer in de bus, bij rusthuizen ga ik persoonlijk langs en ook staan we op braderijen.”
Optimaal voorbereiden
“Van vriendinnen die in het bijzonder onderwijs werken, hoorde ik over kinderen met bepaalde problematieken, bijvoorbeeld wegloopgedrag. Door met onze dieren naar die kinderen toe te gaan, kunnen ze er toch contact mee hebben, ze aaien en ermee bezig zijn, zonder de kinderen weg te halen uit hun vertrouwde omgeving. Maar ook de allerkleinsten uit de crèche, die zo veilig bij de dieren kunnen komen. We hebben diverse proefdagen gedaan om ons optimaal voor te bereiden. Wij, maar ook onze dieren, want je wil niet voor vervelende, onverwachte verrassingen komen te staan. De eenden bijvoorbeeld die wij hebben, zijn stressgevoelig en dus niet geschikt.”
Langdurig zieke kinderen
“In september zijn we officieel van start gegaan. We willen ook naar ziekenhuizen gaan met langdurig zieke kinderen. Dat doen we op vrijwillige basis en alleen met een pony en een pony in opleiding. Je moet aan de voorschriften voldoen, de pony moet bijvoorbeeld schoentjes aan en een mestzak dragen, dus dat zijn we aan het voorbereiden.”
Braderij Essen
“Met de mobiele kinderboerderij stonden we op de Braderij in Essen en hadden veel belangstelling, iedereen was enthousiast. Er kwam een mevrouw met haar slechtziende, hoogbejaarde moeder en zei: ‘Jammer dat mijn moeder ze niet kan zien.’ Ik zei: ‘Dan haal ik de pony toch even?’ De mevrouw pakte het hoofd van de pony en begon er meteen mee te kroelen, ze genoot! Contact met dieren is zo belangrijk, want vrijwel iedereen houdt van dieren.”
Trots op mijn beroep
“Ik ben trots op mijn beroep en doe het heel graag, ik heb mijn wens en droom kunnen laten uitkomen. Trots dat mensen ons altijd graag zien komen, ongeacht welke leeftijd ze hebben en vaak zijn oudere mensen nog blijer.”
Foto’s: Everdijhof, Noordernieuws.be
NN
9
