Nachtlied

Nachtlied

Bij de laatste tango van de zon
dansen schaduwen in haar licht.
Ze kust de gouden horizon
en verdwijnt dan uit het zicht.
De nacht die lacht
met de maan
als een banaan
op een kachelplaat versgeblonken
heeft haar zachtjes opgevangen.
Mijn lief in een slaap verzonken
kus ik innig op haar wangen.
Herinneringen van toen
en nostalgische verzen
zijn verrezen
in mijn wezen.
Doch ik kan niet langer wachten.
Ik moet nog zoveel doen
met mijn zwangere gedachten
en nog het meest
met de bizarre dingen in mijn geest.