Nel Peeters, boegbeeld van café Nova

Een aantal keren per jaar komen we in Baarle-Nassau, gewoon, omdat het weer eens iets anders is. De laatste keer was in augustus. Toen waren hier de mondkapjes al verplicht in winkels en drukkere plekken, in Nederland niet. Degene die ook wel in Baarle-Nassau komen, weten ook dat de grens Nederland-België zich door het stadje slingert. Dus of je loopt in Baarle-Nassau of ongeweten in Baarle-Hertog, kwestie van de huisnummers in de gaten houden. Maar af en toe wist je dus niet waar je geen en vooral waar je wel een mondkapje op moest, want boete hier, boete daar, nietwaar?

Vaste prik voor ons is een bezoek aan Café Nova, in Baarle-Hertog dus. Daar staat Nel Peeters achter de toog. Nel is afgelopen september 94 jaar oud geworden en bezielt nog steeds dagelijks haar café, ondertussen al 67 jaar! Althans, als ze niet verplicht wordt te sluiten door weer een lockdown. Haar man overleed al op jonge leeftijd en Nel bleef achter met drie kleine kinderen.
Ik vroeg haar eens of ze er nooit over had gedacht om weer te trouwen. Ze lachte en zei: “Mijn living is hier meteen achter het café en als ik daar dan even was, hoorde ik hoe de mannen aan de toog over vrouwen spraken. Dat was genoeg om er nooit meer aan te beginnen.” Een wijze vrouw dus, Nel.

Ook haar café moest tijdens de eerste lockdown natuurlijk sluiten en toen ze de deuren weer mocht openen, mochten klanten volgens de maatregelen niet meer aan de toog zitten. Dus creatieve Nel verzon daar wat op: ze zette gewoon hoge tafels tegen de toog. Zij kon zo makkelijker serveren, ze hield zich keurig aan de maatregelen en de mensen konden toch dichterbij zitten, want de toog is nu eenmaal het hart van een café.

Een van haar zoons is regelmatig achter de toog te zien en helpt zijn moeder wanneer hij maar kan. Een andere zoon komt er ook vaak, maar die zit doorgaans voor de toog. We kwamen er een keer binnen en het was goed te zien dat zoonlief er al heel wat genuttigd had, maar soit, daar ga je voor naar een café. Dat hoort erbij. Hij vroeg om nog een pintje en Nel zei op strenge toon: “Nog eentje, dan ga je naar huis, je hebt genoeg gehad.” Want voor je ouders blijf je altijd het kind, waar op toegezien moet worden. En dat is prachtig, want dat is ook ‘houden van’.

Toen we planden om er weer naar toe te gaan, moesten de cafés opnieuw sluiten vanwege de hoge besmettingscijfers. We weten allemaal dat dat geen bal heeft uitgemaakt, want die bleven stijgen. En stijgen en stijgen. Dus de horeca de schuld? Waar zijn de onderbouwende cijfers? Maar goed, alles is alweer bijna drie maanden dicht.

Waarom ik dit schrijf? Omdat ik net in een gazet lees dat een cafébazin van 92 is overleden, die tapte al 57 jaar pinten en moest dus bij de eerste lockdown ook haar deuren sluiten. Een mentale klap, die ze kennelijk niet meer te boven is gekomen. Ik kan alleen maar hopen dat het ‘onze’ Nel niet zal overkomen en dat we weer pintjes bij haar kunnen drinken. De maatregelen hebben al voor heel veel verdriet en ellende gezorgd, echtscheidingen, intra familiaal geweld, dieren- en kindermishandeling, eenzaamheid en zelfmoorden. Wordt daar ook wel eens naar gekeken? Minimaal denk ik dan.

Nel, hopelijk tot rap, we verheugen ons er al op je stralende lach weer te zien!

NN

110