Ode aan Vincent van Gogh

Gloeiende zielsverheffingen spatten
als naakte druppels van verlangen op je doek
op zoek naar de bevruchting van je gedachten
en de loutering van je geest
schiep je een waanzinnige kunst.
Festivals van genot stromen als een
losbarstend requiem uit je penseel.
Duizend violen als nachtlicht
openden de duistere muilen der illusies
gelijk zonlicht dat alles gaf
alvorens te sterven in de nacht.
Wieg me in je armen
en wees mijn alles overstelpende
alomvattende muze
tot het einde van mijn eigen zijn.