Onverwachte wending – Een nieuw blog van Kelly Haverhals

Lieve lezers,

Nieuws verspreidt zich snel en zoals velen onder jullie ondertussen wel zullen weten, is mijn grootmoeder overleden op maandag 31 oktober. Ik had dit blogbericht toen al geschreven en moest enkel mijn foto’s nog toevoegen, maar toen kreeg ik het verschrikkelijke nieuws… De oorspronkelijke titel van het bericht was ‘life is good’. En dat is ook zo. Dat was ook zo voor mijn moeke! Ik post het blogbericht ook zoals ik het eerder geschreven had, want het gaat namelijk over hoe het met me ging voor ik het slechte nieuws vernam.

Mijn moeke was een grote steun in heel dit avontuur en ik kan niet geloven dat de afscheidsknuffel, die ik haar bij mijn vertrek gaf ook de laatste zou zijn. Het is verdomd hard aan de andere kant van de wereld te zitten, op mijn roze wolk, terwijl de anderen thuis alles moeten regelen. Velen vragen me of ik weer naar huis zal keren, maar dat wil zeggen dat ik iedereen na een week ook weer met verdriet achter moet laten. Dus ik blijf hier. Moeke zou het ook zo gewild hebben. Het enige waar ik me nu aan kan optrekken is dat vake en moeke weer samen zijn.

Slaapzacht xxx

Waar zal ik eens beginnen…
Zondag heb ik nog een bezoekje gebracht aan een ander strand, playa Langosta, met de twee Duitsers die ook bij mijn gastgezin verblijven, Philip en Stefie en twee andere lokale vrienden. Klinkt misschien ondankbaar, maar ik vond dit strand minder mooi dan de anderen die ik al bezocht heb. Maaaaar ik ben nog steeds in Costa Rica, dus uiteraard zag het er niet slecht uit!
Verder was het een normale stageweek, met hier en daar onverwachte wendingen. Gelukkig, want Costa Rica zou Costa Rica niet zijn zonder zijn onverwachte wendingen :-).

Afgelopen weken kwamen er voor de Kids Club meestal een zestal kinderen opdagen. Deze keer hadden we dus ook een activiteit voorbereid voor dit aantal, maar dat draaide weer even net anders uit. Met een totaal van 17 kinderen was er, euh, veel leven in de kamer. We besloten dan maar een andere activiteit te doen en aangezien iedereen graag wou schilderen, lieten we ze zich maar uitleven met de verf. Voor het nette persoontje Kelly was het zien van deze chaos en rommel weer een oei-momentje. KALM BLIJVEN. LAAT HET GAAN.

Op woensdag gingen Joyce en ik weer op pad om gezinnen te bezoeken. Alle gezinnen die tot hiertoe een aanvraag hebben gedaan voor hulp van CEPIA moeten bezocht worden voor de kerstperiode en dus ook de sluitweken. Wat me een beetje tegen stak was dat er in de map met alle aanvragen ook aanvragen van 2012 tussen zaten. Dit wil zeggen dat deze mensen al vier jaar wachten op hulp… Slik. Vaak is het zo dat gezinnen moeilijk bereikbaar zijn: ze hebben hun telefoonnummer veranderd, zijn verhuisd,… En ze laten dit niet weten aan CEPIA, waardoor vrijwilligers geen contact met hen kunnen opnemen en de aanvraag eigenlijk niet behandeld wordt. Daarom besloten Joyce en ik eerst naar deze moeilijk bereikbare gezinnen te gaan, ook al hadden we enkel een ‘adres’. Ik weet niet meer of ik dat al verteld heb, maar een echt adres hebben de mensen hier niet. Ik woon bijvoorbeeld 100 meter ten oosten van het postkantoor van Villarreal, in het roze huis. Redelijk duidelijk en niet moeilijk te vinden, als je het postkantoor al weet zijn haha, maar heus niet alle adressen zijn zo makkelijk vindbaar! Soit, dat houdt het spannend en gelukkig zijn we niet te verlegen om de weg te vragen. Wat nog kan meespelen in het feit dat sommige gezinnen niet bezocht worden, is denk ik het reizen. CEPIA werkt namelijk voor gezinnen in 17 dorpen, die niet op loopafstand gelegen zijn. Die moeten bezocht worden door reizen met colectivo of je moet zelf een auto hebben. Joyce heeft een auto, dus wij rijden een hele ochtend rond om de mensen te zoeken. Ik kan mezelf niet inbeelden dat we dat allemaal te voet zouden moeten doen! Daarom ook doet CEPIA mee aan ‘Motores de vida’, een wedstrijd georganiseerd door de televisiezender TeleTica, waarmee we een auto kunnen winnen. Fingers crossed!! Joyce en ik reden dus een hele woensdagochtend rond op zoek naar drie gezinnen. Het leuke hieraan is dat je op veel verschillende plaatsen komt en naar plekken rijdt waar je normaal niets zou gaan zoeken. Je leert ook veel meer de lokale bevolking kennen! Eén gezin bleek na lang wachten op hulp al verhuisd te zijn naar San José en de situatie van een ander gezin was doorheen de jaren ook helemaal veranderd (kinderen veel groter bijvoorbeeld, ziekte in de familie,…). Toch een beetje met schaamrood op de wangen dat we met deze mensen in gesprek gingen, maar ook wel blij dat we deze mensen eindelijk bezocht hebben!

Donderdag maakte ik een uitstap met de jongeren naar Santa Rosa, wederom een klein dorpje op tien minuutjes van CEPIA. Ook dit was een complete verrassing, omdat ik ten eerste normaal niet met de jongeren werk op donderdag en ten tweede omdat ik pas op de dag zelf werd uitgenodigd. Ik liet al het ander werk dat ik had gepland vallen om mee op deze uitstap te gaan, wat voor het persoontje Kelly toch ook weer even de klik maken was. Maar geen spijt hierzo! We trokken naar het huis van een Vlaamse vrouw die zich sterk interesseert in energie en krachtvelden. Zo is haar huis bewust gebouwd rond een vortex en construeerden ze een labyrint rond twee krachtpunten.

Je begint te wandelen, in stilte, en hoe dichter je bij het krachtpunt komt, hoe meer energie je door je lichaam voelt stromen. Het labyrint, bestaande uit cactussen, kan gezien worden in drie delen: het eerste deel (rond het eerste energiepunt) wandelen vertegenwoordigt het verleden, het tweede deel het heden en het laatste deel logischerwijs de toekomst. Ik hoef je vast niet te vertellen, dat deze jongeren in armoede veel hebben gezien en meegemaakt, vaak nog meemaken. Ik kijk er niet meer van op wanneer een jongere voor de bijeenkomsten op CEPIA een joint heeft gerookt. Ook donderdag was één jongen zo stoned als maar zijn kan. Het wandelen in stilte heeft hen hopelijk toch de mogelijkheid gegeven na te denken en bepaalde zaken los te laten. Het verleden hoort in het verleden en komt nooit meer terug. Het heeft uiteraard invloed gehad op wie je bent geworden als persoon, maar het heeft geen zin in dat verleden te blijven hangen. Genieten van het heden en op naar de toekomst! Na een toch stevige wandeling, in de vlakke zon dan nog, keerden we terug naar het huis, dronken we een lekker fris glaasje limonade en deden we een kleine nabespreking. Dan trokken we verder met de minibus naar Hotel Cala Luna aan Playa Langosta. Het doel van dit bezoek was om te laten zien aan de jongeren waar zij bijvoorbeeld zouden kunnen werken, ook zonder diploma (geen enkele van de jongeren gaat naar een school, ze komen enkel naar CEPIA). De jongeman die de rondleiding gaf kreeg ooit de kans te beginnen bij het hotel en werkte zich op. Dat het een bron van inspiratie mag zijn voor de jongeren! We kregen hier ook een overheerlijke lunch.

Groot nieuws! Ik zag eindelijk voor de eerste keer apen! Ik was gelukkig zoals een klein kind, want na zeven weken begon ik te twijfelen of er wel écht apen leven in Costa Rica. Maar nu ben ik dus gerustgesteld 😉 .

Op uitgaansvlak was de week ook redelijk stevig. Dinsdagavond ging ik uit met Johanna, de andere vrijwilliger in CEPIA, maar dat viel een beetje tegen. Donderdagavond zouden we (Johanna, Stefie, Philip en ik) normaal uitgaan omdat een bekende club in Tamarindo zijn deuren opnieuw zou openen. Onze bron had het blijkbaar mis én het begon te regenen dus besloten we gezellig thuis op het terras te blijven zitten. Vrijdagmiddag was heel spannend. Ik had namelijk met Johanna afgesproken om te gaan lunchen. Ze stuurt me dan een berichtje dat ze vertrokken is met de colectivo en dan weet ik ongeveer wanneer ze aan mijn huis zou zijn. Het probleem van de dag: het internet viel uit! We konden dus niet meer met elkaar communiceren en konden enkel gissen naar wat de ander zou ondernemen. Ik besloot op straat te gaan wachten, we hadden wel ongeveer een uur afgesproken, en haar colectivo kwam inderdaad voorbij maar stopte niet. We maakten oogcontact en dachten beide hetzelfde: shit, we hebben elkaar gemist! Na een tijdje nadenken besloot ik gewoon met een andere colectivo achterop te komen, maar vind elkaar maar eens in Tamarindo…. Wonder boven wonder hadden we beiden hetzelfde ontmoetingspunt in ons hoofd, waardoor we elkaar gevonden hebben! De lunch smaakte des te beter. Na dit kleine avontuur liet Johanna een tattoo zetten, en ik ook. HA, nee, sorry mama, grapje.

Ik ging naar een bureau om een trip te boeken, maar doordat het laagseizoen is, gaan veel trips niet door. Nog een beetje geduld hebben dus.Vrijdagavond liet ik het uitgaan voor wat het was, al trokken de anderen er wel op uit. Ik pikte alleen de pré-party bij ons thuis mee. Zaterdag wilden Stefie en Philip gaan surfen aan Playa Langosta en ik wilde hen ook wel eens graag in actie zien. Terwijl zij zwaar afzagen in het water, keek ik toe vanop mijn strandlakentje met een grote zak chips, een live band op de achtergrond, schrijvend in het boekje dat ik meekreeg van de vriendinnen in België en met de zon op m’n snoet. Just sayin’ ;-). Na het relaxen op het strand trakteerden we onszelf op lekkere empanadas (met grote zekerheid een nieuwe verslaving, YUMMIE) en reden we met het hele gezin naar de winkel om verse vis te kopen. In het gastgezin eten we nooit vis omdat dit veel te duur is, maar Stefie wilde graag ceviche leren maken. Zij kocht daarom de vis en ze maakte die avond samen met de papa van mijn gastgezin de ceviche. Zaterdagavond was er ook een Halloweenparty in Loose Moose. Loose Moose is een soort open bar, opgesteld in een garage. Een hele leuke setting in ieder geval! Mijn chauffeur moest de volgende dag werken, dus het werd niet al te laat, maar het was één van de leukste avonden die ik hier al heb gehad!

Zondag was een beetje lam en tam. Ik werk vaak buiten aan de tafel voor school en nu er ook andere studenten logeren bij mijn gastgezin, werken we vaak samen. Zij studeren voor hun Spaans, ik doe werk voor de hogeschool. Heel gezellig allemaal dus! Op een bepaald moment sloeg de honger toe en stelde ik voor eens niet in Tamarindo te gaan lunchen, maar in ons dorpje. De beste beslissing ooit want het was het lekkerste dat ik tot hiertoe al heb gegeten! Eens een keertje geen rijst, kip en salade, maar gewoonweg een pasta met scampi in een overheerlijk sausje. Het water loopt me weer in de mond als ik eraan denk! Natuurlijk aten we ‘s avonds ook weer pasta in het gastgezin, dus nu heb ik het ook weer even gehad met pasta… Het was weer zo’n gezellige zondagavond: er kwamen kennissen van de familie langs, iedereen zat gezellig buiten, we aten samen buiten, we dronken de lokale sterke drank Cacique (rum), we aten de vers gemaakte ceviche waar een nachtje overheen was gegaan, we luisterden muziek, we praatten, we lachten,… Pfff, niet te beschrijven hoe zalig dat gevoel is!

Ik begin ondertussen aan mijn nieuwe werkweek en heb enkele leuke dingen in het vooruitzicht….

Tot snel!

Kelly

25