Peter Rosiers vertelt…

19 september 2016 Essen, Essen vertelt, Nieuws

Onze mooie gemeente telt meer dan 18.500 inwoners. Allemaal mensen met een eigen achtergrond en een eigen verhaal. In deze nieuwe serie van Noordernieuws laten we de mensen aan het woord, die op hun beurt weer de naam doorgeven van iemand wiens levensverhaal ze volgende keer in Noordernieuws willen lezen.

Peter Rosiers (53) heeft niet altijd in Essen gewoond. Hij zag in Hoogstraten het levenslicht en woonde in Rijkevorsel.

“Daar hebben we tot mijn elfde gewoond,” vertelt Peter, “daarna verhuisden we naar Zonhoven in Limburg. Mijn vader veranderde namelijk van werklocatie, in verband met de opbouw van een nieuwe vestiging. Het was een grote overgang voor me, maar wel een heel positieve achteraf bekeken, er ging een wereld voor me open. Ik kwam in een heel andere omgeving waar alles anders was. Alsof je met een schone lei begon.”

Peters moeder kon niet aan de nieuwe situatie wennen en bleef heimwee houden. “Mijn moeder kon niet aarden en ieder weekend gingen we terug naar Rijkevorsel. Mijn oude school was een jongensschool, waar ik het niet zo fijn heb gehad. Sommige leraren waren niet aardig en ik voelde me er niet op mijn plek. In Zonhoven kwam ik op een gewone, gemengde school, wat ik veel fijner vond. Ik ging graag naar school, ik was heel leergierig, vooral wiskunde had mijn interesse.”

“Mijn vader vond dat ik een vak moest leren en in het voortgezet volgde ik technisch onderwijs. Ik koos voor elektriciteit. Metaalbewerking en schrijnwerken boeiden me niet, ik had er ook geen oog voor. Vooral het aanleggen van huiselektriciteit heb ik altijd leuk gevonden, omdat je iets realiseert. Je komt een gebouw binnen dat bijna af is. Je slijpt sleuven, legt alles aan en als je klaar bent is het geen hoop stenen meer, maar is het een stap dichterbij een huis.”

“Op mijn achttiende ben ik mee op kamp gegaan met Akabe scouting, dat is voor minder-validen. Naar aanleiding van dat kamp ben ik nog twee jaar bij de scouts gebleven.”

Peter leerde zijn vrouw al vroeg kennen. “Ik was toen vijftien en ontmoette haar op een fuif. We zijn getrouwd toen ik 22 was. Na ons trouwen heb ik mijn legerdienst gedaan, dat was best een leerrijke tijd. Dat was tien maanden waarvan een deel in Zonhoven op een munitiedepot, ik kon toen op de fiets naar mijn werk. In februari 1986 kwam ik uit dienst. Mijn vrouw was toen bij Philips in Roosendaal aan het solliciteren, waar ze werd aangenomen. In mei van dat jaar zijn we toen naar Essen verhuisd, naar de Kloosterstraat.”

Zelf werkte Peter in Wijnegem als machinesteller. Dat bedrijf ging failliet, waarna Peter als elektricien in Essen kwam werken. Na nog twee tussenjobs vond hij in 1996 werk bij een beschutte werkplaats, als algemeen onderhoudstechnieker. “Toen ik van school kwam, was dit precies het werk dat ik zocht”, herinnert Peter zich. Een job waar je techniek kon combineren met het sociale aspect.”

Creatief is Peter ook: “Ik heb tien jaar geschilderd, maar daar had ik uiteindelijk geen tijd meer voor.”

In 1998 werden Peter en zijn vrouw verblijd met de geboorte van hun dochter Evelien. “Omdat we allebei voltijds werkten en dit te druk werd, heb ik een loopbaanonderbreking van drie jaar genomen om voor onze dochter te zorgen. In het eerste jaar heb ik ons huis verder verbouwd. Maar omdat Evelien te weinig andere kinderen zag en ik me verveelde, ben ik onthaalvader geworden. Ik had dat zelf al overwogen, maar vroeg ook af of dit binnen de mogelijkheden lag. Het diensthoofd kinderopvang heeft me een duwtje gegeven en me heel goed begeleid. Binnen drie maanden had ik drie kinderen, inclusief mijn eigen dochter. Vijf dagen per week, van 07:30 tot 17:30 had ik ze over de vloer. Ik vond het geweldig en genoot er iedere dag van.”

Het maximale dat je aan kinderen tegelijkertijd over de vloer mag hebben, is acht op een dag. “Er stonden op een gegeven moment vijftien bij me ingeschreven. Daar waren erbij die bijvoorbeeld alleen tussen de middag kwamen eten, of alleen op woensdagmiddag kwamen. Dus meer dan acht tegelijkertijd heb ik er ook daadwerkelijk niet gehad. Ik ben van 2000 tot 2011 onthaalvader geweest, een prachttijd. Toen ben ik door mijn rug gegaan. Ik werd geopereerd en heb het daarna nog ruim een week geprobeerd, toen moest ik het tot mijn grote spijt opgeven. Nog steeds tot mijn spijt, want ik mis het heel erg. Ik was ook altijd enthousiast sporter, maar na mijn operatie zijn er heel wat sporten die ik niet meer kan beoefenen.”
Na de operatie moest Peter lang revalideren. “Daarna ben ik bij de gemeente kunnen beginnen als elektricien.“

Tien jaar geleden stapte Peter in een goeddraaiende buurtgemeenschap. “Van daaruit zijn we sinds een jaar of vijf in de Buitenspeeldag gestapt, we doen samen in team ons best om de buurt levendig en warm te houden.”

Ook op andere vlakken is Peter actief. “Ik ben al jaren lid van de KWB en bij de paaseierenzoektocht zorg ik samen met de KWB collega’s voor een fijn verloop van de namiddag.”

“Toen ik nog onthaalvader was, ging ik vaak met de kinderen naar de winkel. De kinderen waren tussen de zes maanden en de drie jaar. Op een dag sprak een meneer me aan, die zei dat het toch echt niet meer van deze tijd was om zoveel kinderen te hebben. Ik heb het spelletje even meegespeeld en deed of ze allemaal van mij waren. Maar heb even later toch maar uitgelegd hoe het echt in elkaar stak. Die meneer woont nog altijd in de buurt en ik heb er sindsdien en nog steeds regelmatig een gezellige babbel mee.”