Pubertijd

Het is wat en het is iets wat je niet weet, als je je pasgeborene liefdevol in de armen sluit. Dat onschuldige wezentje dat zonder jou reddeloos verloren is, je liefde op het eerste gezicht dat vertederend in je armen in slaap valt. Maar op dat moment weet je nog niet wat je te wachten staat, namelijk de puberteit.
Een engeltje dat zomaar in een duiveltje verandert. De jaren van frustratie, geroep en getier, de slaande deuren, het beeld zonder klank. Een tiener die de stofzuiger, de wasmachine of de vaatwasser niet vindt, maar wel de koekjes die je verstopt had om toch maar iets in huis te hebben als er onverwachts bezoek komt. Een slaapkamervloer waar geen vloer meer te bekennen is en keukenkasten waar geen bord, bestek of glas meer te vinden is. Als je de enorme geluidsbox van hare of zijne majesteit even oplicht om vriendelijk te vragen of je het vuile opgestapeld servies terug mag vorderen, krijg je een witchkraftblik die ervoor zorgt dat je geruisloos achterstevoren de kamer verlaat.
Maar niet als je zelf in je hormonale status komt te zitten en met beeld en geluid duidelijk maakt dat de grenzen van verdraagzaamheid overschreden zijn. The warzonetijd noem ik dit. Maar, na wat over en weer geroep, gegil en zelfs gehuil, bedaren de gevoelens en kan je voor een tijdje weer samen door een deur. Als mijn nageslacht plots lief en hulpvaardig is, dan gaat er ergens midden in mijn hoofd een alarmbelletje rinkelen. Het is een niet onmiddellijk verklaarbaar en onrustwekkend gevoel, wat uitgeklaard wordt door een onschuldige glimlach en een rapport dat dik onder het gemiddelde ligt. Als je dan op tafel slaat, wordt het goede en lieve gedrag van de laatste twee weken op tafel gesmeten: ”Ik kan nooit iets goeddoen, ik deed zo mijn best! Ik heb afgewassen, gestofzuigd en mijn kamer opgeruimd!” Gevolgd door 87 andere redenen waarom iedereen, buiten hijzelf, verantwoordelijk is voor deze schoolresultaten.
Ik zie dan mezelf, herken de excuses en begrijp de emoties die als een rollercoaster door hoofd en lijf razen. De gevoelens van euforie gevolgd door de emoties van onzekerheid, de vis- noch vleesperiode, de’ ik wil alles slash ik moet niets’, de ‘ik weet alles beter’ periode. Simpelweg, de door te spartelen hormonale lijdensweg. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik een vrouw ben, want als man maak je deze periode twee keer mee. Je zal dan maar in een gemeente wonen waar de snelheid van 50 km per uur naar 30 km per uur gaat. Waar het meeste aantal mannen woont met een zuiders temperament, in een tijd waarin alles steeds sneller en sneller gaat. Een tijd waarin er steeds meer van je verwacht wordt, de lat steeds hoger wordt gelegd en de druk bijna nooit meer afneemt. Agressie in het verkeer.
Just saying… hormonen, daar sol je niet mee.

Martine de Weerdt

174