Reclame met stukjes

Het leven is niet altijd om te lachen.
Zeker niet als ze je na elke 10 minuten film, 7 minuten reclame door je strot rammen waardoor je soms vergeet welke film je aan het bekijken was. Uit verveling ga ik tijdens dat opgedrongen blok nepbeloftes naar de koelkast. Ik neem wat te drinken en begin braaf met een glas water. Vervolgens neem ik er ook nog wat lekkers bij en verstandelijk kies ik voor een lekkere knapperige wortel. Je moet geen wiskundig genie te zijn om te berekenen dat je tijdens een film van anderhalf uur 9 reclameblokken te zien krijgt, waardoor ik dwangmatig 8 keer wat lekkers neem en 1 keer naar het toilet moet. Na 90 minuten, in het laatste stuk reclame, gebeurt datgene wat mijn avond helemaal verkloot:
cellulitis-loze dames springen onder de douche, waarin ze (in slow motion) sensueel hun lichaam onder handen nemen. Depressie neemt het dan over van de euforie van het geweldig romantisch einde van de film. Niet omdat ik mijn minder elegante moves tijdens het schrobben van mijn lichaamsdelen hiermee in twijfel trek. Maar jezus toch… omdat het glas water een lekker wijntje geworden is en de wortel een megabord nachochips met blokjes tomaat, japalenõs, gesmolten gemalen kaas, zure room en een vettig, romig potje saus. Ik slik de laatste hap door, zoals een gans wiens voeding ze door de strot rammen en denk dan aan mijn verzadigde lever, waar ze een paar porties foie gras uit kunnen lepelen.
Wat doe je dan als je je slecht voelt? Een stuk chocolade nemen… dat helpt. Als er dan een mega knappe streakster met gladde billen over het veld van de Champions League rent, doet dat er geen deugd aan. (Zou de finale van Liverpool vs Tottenham anders verlopen zijn als ze dit niet gedaan had? Een man blijft een man, moeilijk om daarna nog strategisch te voetballen denk ik.)
Whatever… dat worden twee repen chocolade.

Martine de Weerdt

155