Trots op haar roeping. Zuster Katharina vertelt!

Katharina Michiels (61) werd in Varsenare, bij Brugge, geboren en heeft twee zussen en een broer. Thuis waren ze niet zo heel religieus, het gezin was ‘doorsnee katholiek’.

Op zondag naar de mis

“Zolang we thuis woonden gingen we op zondag mee naar de mis”, vertelt Zuster Katharina. “Toen mijn broer en zussen het huis uitgingen zijn ze ermee gestopt, het hoefde voor hun niet. Mijn ouders gingen en gaan nog steeds naar de mis. We gingen alle vier naar de jeugdbeweging, waar ik het langst ben gebleven, namelijk bij de VKSJ (Vrouwelijke Katholieke Studenten Jeugd). Het was op plaatselijk niveau en ben er ook leidster geworden.”

Gesprekken over het geloof

“Na een paar jaar ben ik provinciaal gaan meewerken, we organiseerden provinciale initiatieven voor de plaatselijke groepen. Ik zat in een aantal werkgroepen waar ook een paar priesters, dat waren aalmoezeniers, aan deelnamen. Tijdens de vergaderingen werd soms ook over het geloof gesproken, een forum waarbij je daar heel vrij over kon praten, kritische vragen stellen en samen zoeken naar waar het eigenlijk over gaat.”

Kindergeloof

“Het heeft mij geholpen mijn geloof te laten rijpen en volwassen te laten worden. Eén van de drama’s van deze tijd is, dat mensen in een kindergeloof blijven steken. Ze weten dus niet meer van godsdienstlessen, dan die ze op de lager school hebben gehad. Later denken ze dan: die prietpraat hoef ik niet te hebben. Er zou een plaats moeten zijn, waar mensen daarover verder kunnen spreken en vragen stellen, die best kritisch mogen zijn. Want door interactie rijpt en groeit het geloof.”

Sociaal pedagoog

“In Leuven heb ik pedagogie gestudeerd en heb zes jaar professioneel gewerkt als sociaal pedagoog in de provinciale jeugdbeweging. Door de mogelijkheid om vragen te stellen, ben ik gegroeid in het geloof en heb dat kunnen ontwikkelen en de waarde van diepgang ontdekt. Ik ben ook nooit, zoals veel andere studenten, een fuifnummer geweest. Ik had daar geen behoefte aan en was altijd bezig met de jeugdbeweging.”

Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth

“Mijn contract was voor zes jaar, dat was de afspraak voor iedereen binnen de jeugdbeweging. Halverwege ben ik een maand in deze abdij verbleven, Abdij Onze Lieve Vrouw van Nazareth in Brecht. Zo kon ik een stap terug doen en terug bij mezelf komen. Dag en nacht was ik met de jeugdbeweging bezig en wilde er even afstand van nemen. Op mijn achttiende heb ik de Trappisten leren kennen en daar heb ik iets bijzonders gevoeld, al kon ik dat toen niet benoemen. Maar daarom viel mijn keuze op deze abdij, waar toen veertig zusters woonden.”

Sterk gestructureerde dagindelingen

“Het onthutsende was, dat dit als de hemel aanvoelde voor mij. Je hebt een sterk gestructureerde dagindeling, wat me aan bleek te spreken, zoals de gebedsdiensten.

Op weekdagen zijn de gebedsdiensten om:
04:30 Nachtwake
07:00 Lauden met Eucharistie
09:30 Terts (donderdag om 8.45u)
12:15 Sekst-Noon
17:15 Vespers
19:30 Completen

En op zondagen en hoogfeesten om:
04:30 Nachtwake
07:30 Lauden
11:00 Eucharistie (met Terts)
12:15 Sekst & Noon
17:15 Vespers
19:30 Completen

Diepgang en zinvolheid

Elke middag ging ik wandelen om de streek te verkennen en te genieten van de stilte. Er was iets dat enorm matchte met mij en daar werd ik heel erg door verrast. Het stond haaks op mijn leven, dat een en al hectiek en actie was. Hier vond ik diepgang en zinvolheid van leven, die alles overstijgt. Bij de activiteiten voor de jeugdbeweging was ik op zo’n dag tijdens die uren met mensen bezig, daarna hield het op. Bij de zes gebedsdiensten ben je kosmisch met een veel groter geheel bezig.”

Roepingsstrijd

“Tijdens die maand is mijn roepingsstrijd begonnen. Ik voelde hoe dit leven me trok en beviel, maar toch wilde ik dit niet. Ik hield teveel van de actie en de hectiek en zag mijn leven niet in het klooster, waar, in mijn beleving dan, zusters traag door de gangen schreden en alles traag en gecontroleerd was. Omdat ik in het gastenhuis verbleef en niet bij de zusters, zag ik ze alleen in de kerk en dat vormde mijn beeld.”

Vrijwilligerswerk

“Na die maand ging ik terug naar de hectiek en de actie, mijn vrienden, mijn vrijheid, autonomie, eigen huis en auto, dingen die ik allemaal kwijt zou raken als ik in het klooster zou gaan. Toen het contract afliep heb ik een jaar als vrijwilliger in Israël gewerkt, daarna vijftien maanden in een Ark gemeenschap. Daar leef je samen met volwassen mensen met een mentale beperking. Je leert dan dat je allemaal beperkingen hebt, maar dat die niet zo zichtbaar zijn. Je leert dan heel veel over jezelf. De Ark is de perfecte voorbereiding om in een gemeenschap te gaan leven.”

Intreding

“Ik bleef in contact met de abdij. Ik lag een keer op mijn knieën en vroeg: ‘God, laat me zien wat ik moet doen.’ Het antwoord was: ‘Je weet het’ en ik wist het inderdaad. Dat antwoord gaf me de rust en de vrede, want ik was moegestreden. Dan begint het proces van intreden, heb je gesprekken en leef je een tijd samen met de zusters. Op mijn 31ste ben ik ingetreden. Mijn ouders, zussen en broer vonden het niet leuk, want de contacten zouden heel beperkt worden. Dat was niet fijn, maar ik had mijn beslissing genomen. Het was niet makkelijk, want je wil je ouders niet kwetsen. Mijn zussen en broer hadden er uiteindelijk wel vrede mee, voor mijn ouders keerde het toen ze zagen hoe gelukkig ik hier was.”

Verkozen tot abdis

“Natuurlijk miste ik het hebben van een gezin, want je blijft mens, maar ik wist dat dit bij mijn keuze hoorde. Je groeit er uiteindelijk wel in, maar toch… Vijf jaar geleden ben ik door de zusters verkozen tot abdis. Op dit moment zijn er twintig zusters, de jongste is 38 en nog in vorming, de oudste is 92. Abdis betekent overste, eindverantwoordelijke voor alles, zoals de concrete zorg voor de zusters, de materiële zorg voor het gebouw, de vertegenwoordiging van de abdij naar buiten, rondlopen op de werf en veel contacten met mensen van buitenaf. Wat dat betreft is het hectischer dan ik vroeger had verwacht. De lockdown periodes waren voor ons een geweldige rustperiode.”

Trots op mijn roeping

“Ik ben trots op mijn roeping, omdat het enerzijds zo’n mooi leven geeft, waar je veel voldoening uit kunt halen. Anderzijds omdat ik ervan overtuigd ben dat we door het gebed een stille bijdrage leveren aan een betere wereld. Ik geloof dat het gebed er toe doet om de wereld beter te maken en te zorgen voor meer liefde.”

www.abdijnazareth.be
www.trapp.be

NN