Simply red

Vrijdag was het niet echt mijn dag.
Het regende pijpenstelen. Mijn jongste zoon kon mij ervan overtuigen dat hij van suiker is gemaakt en bang was om op te lossen in de regen. Met enige aandrang vroeg hij me om hem naar school te brengen en ik zei ja. Een vriend van hem had blijkbaar eenzelfde probleem. Zonder koffie ben ik echter geen mens, dus ik maakte mezelf een grote beker hete koffie verkeerd voor onderweg. Omdat mijn kleine wagen maar twee deuren heeft, moest mijn zoon uitstappen en zijn zetel naar voor klappen om zijn vriend te laten instappen. Met brute kracht smeet hij deze naar voor, net op het moment dat ik even van mijn koffie wou nippen. Resultaat: zetel tegen mijn elleboog… Mijn shirt, rok, stuur, plafond, deuren, dashboard… ik hoef hier geen tekening bij te maken zeker? Het nageslacht stond bijtend op zijn onderlip naast de wagen. En nee, het kostte hem heel veel moeite maar hij of de vriend durfden niet te lachen. Gezien we al laat waren kon ik thuis niet meer stoppen om me om te kleden, ook al voelde ik de koffie langs mijn benen in mijn schoenen lopen.
Na het droppen van deze twee suikerspinnen moest ik langs de winkel en dit nog voor de zaak open ging, dus eerst omkleden was weer geen optie. Gelukkig herinnerde ik me de joggingbroek die nog in de koffer lag. Dus het was in de wagen snel mijn kletsnatte rok en onderbroek uittrekken, om een droge joggingbroek aan te trekken. Toen ik na het winkelen met mijn koffienatte spullen en boodschappen een poging deed om de sleutel in het slot van mijn voordeur te steken riep een voorbijganger: “Mevrouw, mevrouw u liet iets vallen!”
Aan zijn in de hoogte wijzende wijsvinger hing mijn felrode slip. Op dat moment kleurde mijn gezicht niet anders en toen wilde ik heel eventjes dat ook ik van suiker was.

Martine de Weerdt

81