Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Er gaat geen dag voorbij of we zien een ambulance met grote snelheid rijden, soms met blauw zwaailicht wat synoniem staat voor pijn en ellende. Wie werken op de ambulance en de MUG (Mobiele Urgentiegroep), wie zijn zo gemotiveerd om elke dag met zeer dringende hulpvragen om te gaan? Stef Vanlee (46) werkt als verpleegkundige op de spoedgevallen en de MUG, een baan die hij met hart en ziel doet.
Afwisselend en interessant
“Toen ik een jaar of vijftien was, had je televisieseries als ‘Medisch Centrum West’ en ‘Rescue 911’, series die me erg aanspraken”, vertelt Stef. “Het werk in combinatie met graag onder de mensen zijn trok me aan. Ik ben begonnen aan mijn opleiding, met als doel om op de spoed te gaan werken. Dat leek me het interessantste, ook voor de afwisseling van jong en oud, ziekte en ongeval. Dat je ’s morgens niet weet waar je aan begint, wat op andere afdelingen vrij voorspelbaar is. Mijn eerste stage deed ik in ZNA Jan Palfijn in Merksem, in het derde jaar deed ik mijn stage voor de spoed daar ook.”
Je ziet dingen die niet hadden mogen gebeuren
“Als je op de spoed werkt, raak je onder de indruk van de samenloop van omstandigheden. Mensen komen niet één voor één binnen, maar soms met meerdere tegelijk en met diverse hulpvragen. Dat is heel indrukwekkend. Je ziet hoe koelbloedig de verpleegkundigen er mee omgaan, maar je ziet ook dat het ze niet koud laat. Het brengt absoluut emoties naar boven: verdriet, teleurstelling, woede, door dingen te zien die niet hadden mogen gebeuren, bijvoorbeeld verkeersongelukken. Maar die emoties mogen je werk niet in de weg staan of je leven beïnvloeden, dan houd je het uiteindelijk niet vol. Ik zet mijn emoties om in creativiteit, zoals de voorstelling ‘Fractie van een seconde’, gemaakt om jonge mensen te sensibiliseren. In de hoop het aantal verkeersongevallen te reduceren en dat houdt het allemaal in balans.”
Bekijk dit indrukwekkende filmpje van Linde Merckpoel, die met Stef meerijdt op de MUG
Betrokken bij de patiënten
“Op de spoed bouw je minder snel een band op met patiënten, zoals wanneer je een poos voor iemand zorgt die bij je op de afdeling ligt. Als daar iemand komt te overlijden, ben je er nog meer bij betrokken.
Je blijft bijscholen, want de medische discipline is erg dynamisch. Je moet altijd bijleren, zeer zeker op het gebied van technieken. In mijn derde opleidingsjaar reed ik al met de ambulance mee. Ik koos ervoor om met de ziekenwagen te rijden, omdat je dan nog een tandje hoger moet schakelen. Je zit met z’n tweeën op de ambulance en het is afwachten wat je aantreft. Dat bouwt de spanning op en onder spanning functioneer ik beter.”
Drie fasen
“De MUG komt erbij als het ernstig is. Als die uitrukt, is het om het verschil te maken voor een betere uitkomst. Ik heb vrij snel aangegeven dat ik door wilde stromen naar de MUG. Daar moet je een interne opleiding voor volgen. Mijn leidinggevende heeft me er voor opgegeven na overleg met de hoofdverpleegkundige en een paar MUG verpleegkundigen, om te zien of je capabel bent.
Het werken op de MUG gaat in drie fasen: eerst kijk je toe, daarna help je mee en dan krijg je de sleutel en dan ga je zelf de baan op met een collega ancien. Het is niet zo dat je alleen maar werkt als je met de MUG weg moet. Als je geen ritten hebt, werk je op de spoed.”
Twee spoedafdelingen
“Toen corona kwam, hadden we binnen 24 uur een ander ziekenhuis, op alle vlakken. We hadden een coronaziekenhuis met een aparte spoed voor coronapatiënten en een spoed voor andere urgente gevallen, met twee aparte teams. Dat kon omdat de operatiekamers en poliklinieken gesloten waren, dus dat personeel kon ook ingezet worden. Op de coronaspoed kwamen meer spoedgevallen binnen dan op de gewone, omdat veel mensen bang waren om naar het ziekenhuis te gaan. Wat zorgde voor uitstel van behandelingen door patiënten zelf. Dat resulteerde dan weer in veel ernstigere klachten naderhand. Op de coronaspoed konden dertien mensen worden opgevangen en die afdeling was de eerste weken vol.”
Zwaar werk op de coronaspoed
“Het werk op de coronaspoed was veel zwaarder. Je droeg een beschermend pak met volledige kap over je hoofd en een ventilator op de rug, die zorgde voor ventilatie en filtering. Tevens moest je continue alles ontsmetten. Omdat het werk daar zwaarder was, werd er in blokken van vier uur gewerkt. Vanuit de coronaspoed kon je niet ingezet worden op de MUG, omdat het uittrekken van al die kleding veel te tijdrovend was. Je eigen veiligheid kwam eerst, zorgen dat je niet besmet of ziek werd. Door die voorzorgsmaatregelen zijn er ook nauwelijks positieve gevallen onder het personeel geweest.”
Goed georganiseerd
“Tijdens de tweede golf bleven de operatiekamers en poliklinieken open en hadden we geen extra mensen voor een speciale spoed. Soms was het wel wat drukker, maar we hebben het overleefd. Alles liep meer door elkaar heen, maar omdat het zo goed georganiseerd was, ging alles goed. Nu er zoveel mensen gevaccineerd zijn, komen er veel minder coronagevallen binnen en die wel binnen komen, zijn doorgaans niet gevaccineerd. De corona heeft wel bewezen hoe mooi ons beroep is.”
Trots op mijn beroep
“We ontmoeten mensen op het kwetsbaarste moment van hun leven, we kunnen iets voor hen betekenen en het verschil maken. Je krijgt het vertrouwen van vreemde mensen en gaat daarmee aan de slag. Daardoor werk je mee aan een goede afloop.”
NN
