Sterven doen we, spijtig genoeg, ooit allemaal

Naar aanleiding van het artikel in GVA “GROEN ijvert voor een meer natuurlijke manier van begraven” kon ik een, misschien misplaatste, schaterlach echt niet onderdrukken.

Allemaal hebben wij wel iemand verloren waardoor wij, als nabestaanden, overspoeld werden of nog steeds worden, door verschillende emoties, afhankelijk van de doodsoorzaak. Dat kan gaan van verbijstering, onmacht, eenzaamheid tot angst en/of schuldgevoel. Het sterven op zich of de daaraan verbonden emoties daargelaten, heeft dit artikel mij echter de onmogelijkste voorstellingen bezorgd.

Dat in onze gemeente de klemtoon ligt op vergroening, meer open ruimte en gemeentelijke plannen die voorzien in duurzame en ecologische methoden, zoals composteerbare urnen en een grotere strooiweide, is een uitermate schitterend initiatief. Dat er sterretjesweiden zijn, strooiweiden en uitstrooien in zee na crematie, gemeentelijke begraafplaatsen, militaire begraafplaatsen en zo veel meer, weten wij allemaal en is zeker evident.

Maar volgens het gelanceerde voorstel van GROEN zouden blijkbaar steeds meer mensen na hun overlijden graag weer één worden met de natuur. Dit zonder daarbij de natuur te belasten en ze er bewust voor kiezen zich te laten begraven in milieuvriendelijke kisten, gebruik willen maken van composteerbare urnen of kiezen voor humusatie. Dat er tevens naar een omkadering zou worden bekeken voor het beperken van papiergebruik en het beperken van het vervoer van en naar de begraafplaats.

Dus het voorstel voor een meer natuurlijke manier van begraven, in de letterlijke ‘natuur’lijke zin van het woord, betreft hier het creëren van een urnenbos. Daar kunnen overledenen tussen de bomen worden begraven of een natuurgebied waar veel bomen staan, waar ook urnen zouden begraven kunnen worden. Het beheer ervan zou extensief moeten zijn, met aandacht voor water en groen.

Dat wij het laatste jaar dagelijks om de oren worden geslagen óver de natuur hoeft geen bekijf. Alles draait om natuur, bomen, klimaat. Maar het vooruitzicht om bij een dagdagelijkse ‘natuur’wandeling op de urne van mijn grootmoeder of grootvader te trappen, tart alle verbeelding. Hoe het beperken van het vervoer van en naar eender welke ‘natuur’lijk begraafplaats zou kunnen plaatsvinden is mij bovendien een raadsel. Milieuvriendelijk of niet, je moet er maar geraken.

Wat het grenspark de Kalmthoutse Heide betreft, het woonbos clusters 1, 2 en 3 zeker niet te vergeten en diverse andere groene plekken mét veel bomen, waar meer dan ‘natuur’ruimte voorradig is, schijnt, mijns inziens, één van de meest gegeerde plaatsen om terug te keren in de natuur. Hopelijk komt het niet zó ver dat hier onze overledenen begraven zouden worden. Ik zie het al gebeuren. Ga je met je hond wandelen, kom je je overleden en begraven grootouders, ouders, vrienden en kennissen tegen. Weliswaar in een composteerbare urne (die zeker niet binnen de veertien dagen tot compost is verteerd) of een milieuvriendelijke kist, die half uitgegraven is door nachtdieren. Het zal je maar overkomen. Het gedacht alleen al dat één of meer van je dierbaren verwerkt werden tot humus. Humus dat wel een continue verbetering teweegbreng in de kwaliteit van de bodem in je tuin. Dus in de zakken compost van je tuincentrum zitten misschien de stoffelijke resten van bomma of bompa. Ik mag er niet aan denken, maar het was spijtig genoeg wel héél lachwekkend.

Voor mijn part mag GROEN groener zijn dan groen maar ikzelf prefereer dat ik, indien ik zou overlijden, niet tot compost zou worden verwerkt. Om gebruikt te worden in éénder welke tuin, zelfs niet in de mijne.

Jeannine

35