Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Lena Maes (18) heeft bijna heel haar leven aan turnen gedaan, ze begon al toen ze 2,5 jaar oud was. Op haar dertiende heeft ze zich gespecialiseerd in trampolinespringen en nam deel aan veel wedstrijden.
Maandje proberen
“Tijdens een turnles kwam de trainer van trampolinespringen kijken wie er potentie had om in zijn team te komen”, vertelt Lena. “Ze keken of je spanning goed was bij bewegingen, of je basissprongen of een salto kon maken. Als ze zagen dat je geschikt was, mocht je een maandje komen proberen. Dat heb ik gedaan, maar met alle andere sporten ging ik ook door: acro, tumbling en toestelturnen. Daarnaast ook chiro, dansen, muziekschool en natuurlijk gewoon naar school.”
Geweldige groep
“De eerste keer op de trampoline was heel raar. Er zijn twee trampolines, met een schuin of een recht, dus horizontaal, gedeelte. Als je op het schuine deel sprong, leek het alsof je naar achteren viel. Ik vond het trampolinespringen meteen leuk: het de hoogte in ‘vliegen’ plus dat het een geweldige groep was en is. Samen met een vriendin ben ik er gestart en we zijn nog steeds allebei lid. De groep is eigenlijk een soort familie van elkaar geworden, ondanks de verschillende leeftijden. Iedereen komt met elkaar overeen en leeft mee als er iemand bijvoorbeeld ziek is.”
Geweldige trainster
“Als je begint doe je nog geen salto’s. Het is meer aanlopen, springen en, bijvoorbeeld, een spreidsprong of een hele draai maken. Naar mate het niveau stijgt, worden de sprongen moeilijker en hoger. Het is ook een mentale sport, want eigenlijk zijn de bewegingen tegennatuurlijk en vaak ook angstig. Maar toch moet je het doen en blijven doen, ook als je net erg bent gevallen en eigenlijk niet opnieuw durft. Toch moet je het doen, om je angsten te overwinnen. Vaak heb ik gedacht: dat durf ik niet, dat doe ik niet. Maar we hebben een geweldige trainster, Kathleen Witters, die je begeleidt en begrijpt. Zonder haar was ik niet zo ver gekomen. Als ik een dubbel achter moet springen (twee achterwaartse salto’s in de lucht en landen op een mat) en Katleen staat er niet bij, dan doe ik het niet. Zij zorgt ervoor dat ik het wel durf.”
Constante training
“In het jaar dat ik gestart ben, sprong ik al wedstrijden. Bij de eerste stond ik er met een bang hartje, want je weet niet wat je moet verwachten. Natuurlijk wordt het uitgelegd, maar de praktijk ken je nog niet. Nog steeds ben ik zenuwachtig voor wedstrijden, omdat het niveau hoger en officiëler is en er dus veel meer van je wordt verwacht. Trampolinespringen vereist constante training, dus ook tijdens de vakanties. Ben je tijdens die periode weg dan ze je daarna extra hard moeten trainen, omdat je heel snel het aanspannen van je lichaam verliest.”
Kwetsuren
“Na vier jaar had ik mijn eerste, serieuze blessure, waarbij ik mijn rug en nek ernstig heb gekwetst. Ik heb er toen een half jaar uitgelegen. Daarna begin je vanaf nul en moet je alles weer opbouwen. Toen viel dat nog mee, omdat het niveau nog niet zo hoog lag. Nu zou het echt een veel groter probleem zijn. Elk jaar springen we zeven wedstrijden, van november tot juni, waar we keihard voor weken. Door mijn kwetsuren door de jaren heen, let ik veel meer op mijn ergonomie, bijvoorbeeld door de knieën gaan als je iets optilt, zware dingen samen met een ander optillen en niet denken: dat doe ik even.”
Meer dan een hobby
“Voor een training moet je een goede opwarming doen en erna goed stretchen. Dat laatste is zo mogelijk nog belangrijker, omdat je spieren dan soepeler en sterker worden. Zolang ik het kan en ik het springen met mijn studie kan combineren, wil ik ermee doorgaan en proberen nog hogere niveaus te bereiken. Trampolinespringen is meer dan een hobby, het is mijn passie. Ik train drie keer in de week, elke les vind ik geweldig en ik leer nog steeds bij!”
NN
Beeldmateriaal: © Lena Maes, Noordernieuws.be
126
