Dag Peter, hallo Cleo!

Cleo Thys (56) werd niet als Cleo, maar als Peter geboren. Een jongetje dat zich nooit jongetje heeft gevoeld, met alle ongelukkige gevoelens van dien.

Onopvallend opmaken

“Als klein jongetje voelde ik me al beter met vriendinnetjes dan met vriendjes”, herinnert Cleo zich. “Ik had een tante en een nichtje die ik heel graag zag en waar ik graag bij was. Ik merkte dat ik me bij hun beter voelde dan bij mannelijke leden van mijn familie. Toen ik puberde maakte ik me zo onopvallend mogelijk op en dacht dat het niet opviel, maar uit de reacties van familieleden bleek dat achteraf dus wel zo te zijn. Het was New Wavetijd, waar ik erg dankbaar voor was, want toen gebeurde het veel dat mannen zich opmaakten. Dat was gewoon een modeverschijnsel. Ook een ringetje in het linkeroor, maar ik had ze in allebei mijn oren.”

Hormonen en elektrische schokken

“Vroegere vriendinnetjes zeiden ook dat ik veel zachter was dan mannen in het algemeen, maar ik begreep nog niet wat er met me aan de hand was. Op veertienjarige leeftijd stuurden mijn ouders me naar een leraar lichamelijke opvoeding, die me mannelijke hormonen gaf en elektrische schokken. Waar die elektrische schokken voor waren snap ik nog steeds niet. De hormonen waren voor een mannelijkere bouw, omdat ik zo tenger was en bleef. Qua lichaamsbouw hebben die hormonen niks gedaan, maar ze maakten me wel agressiever, opstandig en ik begon me tegen dingen af te zetten. Ik was nog veel te jong om te beseffen dat ik in het verkeerde lichaam zat.”

Boek over een man die vrouw werd

“Ook begon ik rottigheid uit te halen in mijn boosheid en mijn vader heeft me regelmatig van het politiebureau moeten halen. Mijn moeder liet niets merken, maar gaf me op mijn veertiende verjaardag wel een boek over een man die vrouw werd. Ik vond het geweldig dat dat kon, want daar wist ik niks vanaf. Ook niet over seks, want daar werd thuis niet over gesproken. Als ik alleen thuis was, begon ik de kleding van mijn moeder te passen, want ik was nieuwsgierig hoe dat me stond. Vrouwenkleding vond ik sowieso altijd al mooier en ik was gek op blingbling. Apart was dat ik nooit een urinoir in wilde, waar andere mannen stonden te plassen. Ik wilde altijd naar een gewoon toilet waar ik kon zitten.”

Er niet over durven spreken

Ik wilde het niet meer verbergen

“We mochten drie kinderen krijgen, maar ondanks de blijdschap was ik heel vaak depressief en ik snapte niet waarom. Ik kreeg heel zware antidepressiva, maar die maakten alleen maar een zombie van me. Toen de kinderen het huis uitgingen, werd het zo duidelijk voor mijn vrouw en mij, dat ik het niet meer kon verbergen: ik was en ben een vrouw! Mijn vrouw heb ik naar een van onze dochters gebracht, omdat we moesten nadenken. Mijn vrouw pakte me in mijn nek en zei ‘Word nou eens gelukkig!’ Zij heeft heel ons huwelijk met mij afgezien en dat vind ik heel erg. Ik had het graag anders gewild.”

Dubbelleven

“Voor mij begon toen een dubbelleven, want als ik boodschappen ging doen, deed ik dat verkleed als vrouw. De eerste keer dat ik dat deed was ik heel angstig, bang voor de reacties en commentaren van anderen, maar die kwamen niet. Dat was enorm bevrijdend en gaf me hoop, ik dacht: het gaat me lukken! Op mijn werk moest ik natuurlijk wel functioneren als man en dat bleef ik ook nog voor mijn kinderen en andere familieleden doen. Als die dan plots langskwamen, moest ik eerst weer man worden, maar ik vergat altijd wel wat, oogschaduw, nagellak,…”

Bang voor reacties

“Mijn kinderen begonnen met dingen te vragen, want ik haalde ook steeds vrouwelijkere dingen in huis. Ze begonnen met te spioneren, omdat ze niet snapten wat er aan de hand was. Ik merkte dat ze zoveel vragen hadden, dat ik het ze gewoon moest vertellen. Daar was ik enorm zenuwachtig over en was bang voor hun reacties. Maar toen ik het ze vertelde, was hun reactie ‘Nou, doe dat dan!’ Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Ik kan nog niet uitleggen hoe belangrijk hun reactie voor me was, niks in de wereld was belangrijker. Dat had ik nooit verwacht, ik had al zoveel gehoord over kinderen die zich dan afkeerden. Maar zij niet, ze hadden alle begrip en hebben zelfs mijn naam meegekozen: Cleo. Er viel een enorme last van me af.”

Het traject

“In het begin van mijn dubbelleven noemde ik mezelf Petra, maar dat vonden ze te makkelijk. Diezelfde dag heb ik alles wat mannelijk was naar de kledingbakken gebracht en vanaf dat moment was ik Cleo. Ik heb het op mijn werk verteld en mijn baas reageerde hier heel goed op, de collega’s helaas minder. Nadat ik het aan mijn kinderen had verteld, heb ik me ingeschreven bij UZ Gent voor het traject: hormonen, operaties, nabehandeling,… Er was een wachtlijst van anderhalf jaar, wat aangeeft hoeveel mensen er met dezelfde problemen zijn.”

Groen licht voor hormonenbehandeling

“Je moet ook eerst langs een psycholoog, die gespecialiseerd is in genderproblematiek en die moet groen licht geven voor de endocrinoloog, die de hormonen geeft. De psycholoog zei: ‘Ik heb nog niet zo’n gelukkig persoon in de praktijk gehad.’ Maar ik kwam dan ook als vrouw binnen, voor mij was het een uitgemaakte zaak. Bij de endocrinoloog ga je door de molen, om te kijken of je fysiek gezond bent.”

Cleo, een zeer gelukkig mens

“Dezelfde dag kreeg ik hormonen voorgeschreven, testosteronremmers en vrouwelijke hormonen, waardoor je borstgroei krijgt, wat erg pijnlijk was. Ook de arm- en beenbeharing stopte. Mijn huid wordt steeds elastischer en bij controle bleek dat ik meer vrouwelijke dan mannelijke hormonen had. In het begin werd ik heel emotioneel en had huilbuien, puur door die hormonen. Begin januari moet ik terug naar de psycholoog voor het eindverslag. In februari slik ik een jaar hormonen, wat een vereiste is voor de geslachtsoperatie. Als dat gebeurd is, is het plaatje compleet.
Het hele traject beheerst nu al een paar jaar mijn leven en zal dan afgerond zijn. Dan ben ik fysiek helemaal Cleo en een zeer gelukkig mens geworden!”

NN

300