Trots op mijn beroep - Glenn Crynen - (c) Noordernieuws.be - DSC_8879u65

Trots op mijn beroep: Glenn Crynen vertelt

14 januari 2018 Nieuws, Trots op mijn beroep

Het ongeval dat een heel goede vriend van Glenn Crynen (46) overkwam, maakte dat Glenn een loopbaanonderbreking nam en tochten voor andersvaliden ging organiseren. Om ze bewust te maken van hun kunnen, niet van hun onmogelijkheden.

Invaliditeit is geen belemmering

“Ik werkte bij de politie en hield heel erg veel van mijn baan. Natuurlijk had ik de zekerheden van een vaste aanstelling, maar ook de uitdagingen die me erg motiveerden. Ruim 5 jaar geleden had een heel goede vriend van me een ongeval en raakte vanaf zijn borst verlamd. We ondernamen altijd fysiek zeer uitdagende tochten, zoals kamperen en rotsklimmen. We genoten daar altijd van en we zagen zijn invaliditeit niet als belemmering. Integendeel, zelfs tijdens zijn revalidatie was hij al stiekem bezig met allerlei andere activiteiten.

1400 kilometer door de outback… op de fiets!

“Toen zijn revalidatie ten einde was, zochten we de meest uitdagende activiteiten. Zo reden we 1400 kilometer in de zinderende hitte door de outback van Australië: ik op mijn mountainbike en hij met zijn handbike. Op de ‘koudste’ dag was het 41 graden Celsius. We zijn nog steeds de enige die deze tocht als handbiketeam hebben uitgereden.”

Tocht in Nicaragua

“Op een gegeven moment kwam het programma ‘Voorbij de grens’ op tv. Het verhaal van mijn vriend was bekend geworden. Vanwege mijn ervaring met onze tochten werd ik voor het programma gevraagd om naar Nicaragua te gaan. Ik moest daar een zeer pittige tocht uitzetten voor andersvaliden. Vanwege de superpositieve ervaringen met mijn vriend heb ik meteen toegezegd. Helaas kon hij zelf niet meedoen, de uitputtingsslag in de outback was teveel geweest. Hierdoor was hij er op dat moment niet toe in staat.”

Natuurlijke hindernissen

“Bij het uitzetten van de tocht lette ik vooral op natuurlijke hindernissen. Want dat daagt uit tot samenwerking. Maar ook keek ik naar uitdagingen, die ze normaal nooit aan zouden durven of niet meer zouden durven doen. Zoals bijvoorbeeld het beklimmen van een vulkaanwand.”

Ongelooflijke saamhorigheid

“Een groep van 10 mensen met sterk uiteenlopende beperkingen hebben die tocht gedaan. Die duurde 18 dagen. Tijdens die tocht heb ik ze ‘beveiligd’, oftewel: gezorgd dat er geen ongevallen gebeurden. De deelnemers waren uit een enorme groep kandidaten geselecteerd en vanaf het eerste uur was de saamhorigheid ongezien! Niemand viel af, het werd een verhaal van overwinning. De kracht die van die mensen uitging was fenomenaal. Het is een grote vriendengroep geworden en gebleven. Ze bleven me ook contacteren wanneer ze weer op tocht konden gaan. Het had ze zo geholpen in hun dagelijkse leven en ze ook de ogen geopend. Allemaal zijn ze een andere richting uitgegaan qua werk en levensbestemming. De mensen realiseerden zich dat ze veel meer konden dan ze dachten. Ze stapten uit hun beschermde omgeving om hun hart en ideeën te volgen. Als je de vulkaan in Nicaragua hebt bedwongen, is de bus in België ook geen probleem meer. Hun sociale horizon was vele malen breder geworden.”

Sven Van de Velde

“Het liet me bij thuiskomst niet meer los. Eerst de ervaringen met mijn vriend en nu met deze groep mensen. Bij de groep mensen van ‘Voorbij de grens’ ontmoette ik Sven Van de Velde. Sven was topatleet waterskiën. Hij moest dit afgeven, doordat hij door een erfelijke ziekte bijna blind werd. Na die tocht realiseerde Sven zich dat hij nog heel veel kon doen en zich fysiek nog steeds kon uitleven. Met hem heb ik toen lange gesprekken gehad, om deze tochten zelf te gaan organiseren. Met hem en Julie Dierckx besprak ik ook hoe we dit gingen doen.”

Julie Dierckx

“Julie Dierckx is de dochter van een goede vriend. Julie zat op de hogeschool voor Communicatie Wetenschappen en zocht een onderwerp voor haar thesis. Ze leverde een belangrijke bijdrage aan de vereniging vanwege haar studie. Tegenwoordig doet ze de volledige administratie, gaat bij iedere tocht mee en organiseert heel erg veel, ook veel nevenactiviteiten rond de vzw die we hebben opgericht. Want het was duidelijk voor me: met deze tochten moest ik iets gaan doen. Op mijn 40ste heb ik dan ook dat besluit genomen!”

Nog geen seconde spijt gehad

“Er ging teveel positieve kracht van de tochten en de mensen uit om er niets mee te doen. Mijn werk bij de politie deed ik erg graag en ik mis het nog iedere dag. Maar ik heb het opgegeven om de uitdagingen van deze tochten met andersvaliden aan te gaan. Vanuit een overheidsbaan ben ik een onbekende wereld ingestapt, maar ik heb er geen seconde spijt van gehad. Ondanks het gemis van mijn oude job.”

8 tochten per jaar

“Nu organiseer ik 8 tochten per jaar in 7 verschillende landen: Nicaragua, Chili, IJsland, Roemenië, Spanje, Marokko en Zuid-Afrika. Niet alledaagse bestemmingen, met verschillende uitdagingen, culturen en economische situaties. Tijdens die tochten wordt er gewerkt aan de acceptatie van de beperking en het laten geloven in zichzelf. Ook mensen met verschillende beperkingen tegenover elkaar zetten, is een confrontatie die helpt bij het accepteren van de eigen beperkingen. Ik wil dat mensen zichzelf (terug) ontdekken, zichzelf aanvaarden. Ik wil hun revalidatie uitlokken, stimuleren en bevorderen.”

Richten op wat je wel kunt, niet op wat je niet kunt

“Op de tochten neem ik altijd een kinesist mee, die door de dag heen aanwijzingen geeft op een ongedwongen manier. In plaats van een half uur per keer, zijn ze nu heel de dag bezig met bewegen op uiteenlopende manieren. Als team moeten ze elkaar ook helpen. De slechtziende duwt bijvoorbeeld de rolstoel van iemand die verlamd is. Op die manier is hij/zij de benen van de persoon in de rolstoel, die omgekeerd weer de ogen van die ander is. Zo vullen elkaar aan, zonder in achtneming van hun beperking. Die beperking is na een uur vergeten, omdat ze zich richten zich op wat ze wel kunnen en niet op wat ze niet kunnen.”

Monitoren van deelnemers

“Ik wil aantonen dat mijn tochten grote invloed hebben op de mensen, dat het daarna beter gaat en dat ze mentaal veel sterker zijn. Natuurlijk kun je niet iedereen beter maken, dat is onmogelijk. Maar sommige mensen gebruiken zelfs hun rolstoel niet meer en weigeren andere hulpmiddelen te gebruiken omdat het zo goed gaat. Een kinesist die een keer meeging heeft me in contact gebracht met 2 professoren van de universiteit in Gent. Sinds ruim een jaar monitoren ze fysiek en mentaal de deelnemers voor en na de tochten . Ze willen zo 100 mensen monitoren.“

Teambuildingdagen

“Omdat ik weiger de prijzen van de tochten op te trekken, zoek ik nevenactiviteiten om de vereniging financieel gezond te houden. Ik zou bijvoorbeeld graag teambuildingdagen bij bedrijven organiseren, die begeleid worden door andersvaliden. Zodat zij hun positieve kracht rechtstreeks overbrengen tijdens die dagen. Om ook die deelnemers te tonen dat je van je beperking je kracht kunt maken!”

”Gewoon doen, de rest zien we wel”

“Bij iedere tocht word ik wel een keer met mijn voeten op de grond gezet. Ik leer zoveel van de deelnemers en denk vaak: wat maak ik me druk om onbenulligheden. Bijvoorbeeld een activiteit die voor een volgende dag is gepland en twijfel of het wel gaat lukken. Dan zeggen de mensen: ‘We gaan het zien. We gaan genieten en het gewoon doen. De rest zien we wel.’ En dan realiseer ik me: ze hebben gelijk.”

Trots op mijn beroep

“Ik ben trots dat ik mensen kan laten inzien dat er zoveel meer is. Dat hun beperking geen beperking is of mag zijn. Dat ze zich dat realiseren en hun eigenwaarde en zelfrespect terug krijgen. Ik ben trots als mensen denken dat ze nooit meer kunnen reizen en dat ik een poos na zo’n tocht een kaartje van iemand uit India krijg. Als ze denken dat ze nooit meer kunnen stappen en dat ze na een aantal tochten dat wel kunnen. Dat er iemand is die eerst in een rolstoel zat en nu 60 kilometer kan lopen. Ik ben vooral ook heel trots als ik weer een uitnodiging krijg voor een reünie. Omdat al die tochten uiteindelijk resulteren in een hechte vriendenkring. Dat hun sociale leven, hun horizon verruimd is. Dat ze weer terug buiten willen komen, willen werken en bewegen. Kortom: dat ze weer willen leven zonder zich te fixeren op hun beperkingen!”