Trots op mijn beroep: Koen Buyens vertelt

2 december 2017 Essen, Nieuws, Trots op mijn beroep

Veel beroepen gaan over van ouder op kind, dat was ook zo bij Koen Buyens (47). Waarom kiest iemand voor een baan waarvan je weet dat je veel pijn en verdriet voorbij zult zien komen?

Mijn vader was vrijwillig chauffeur

“De ziekenwagen stond bij ons regelmatig op de oprit toen ik nog klein was”, herinnert Koen zich. “Mijn vader was vrijwillig chauffeur hier in Essen, ik ben ermee opgegroeid. Al op mijn 18de werd ik ook vrijwilliger op de ambulance als chauffeur en begeleider in Essen. Uit idealisme en omdat ik mijn vader bewonderde die dit ook deed. Ondertussen was ik scheikunde gaan studeren, een neef van me deed dat ook en ik vond dat prachtig. Op mijn 19de ben ik geslaagd voor deze studie.

Opleidingen

Om op de ambulance als vrijwilliger te werken moest je toen EHBO hebben, de begeleiders ook. In de jaren ’90 kon je een gedegen opleiding volgen: DGH (Dringende Geneeskundige Hulpverlening). Ik was één van de eersten vanuit Essen die die cursus ging doen. Dat was in het Stuyvenberg ziekenhuis. De opleiding DGH heb ik vrijwillig gevolgd, omdat ik zelf alleen EHBO niet genoeg vond. Na een paar jaar werd het verplicht. Ik was toen nog steeds laborant en werkte als vrijwilliger op de ambulance.”

Lesgeven in AED en CPR

“De cursus DGH werd gegeven door specialisten en anesthesisten. Dat is niet meer, nu wordt de cursus gegeven door docenten aan de Provinciale Ambulanciersschool Campus Vesta in Emblem. Zelf heb ik ook les gegeven en ben simulant geweest. Dat mag als je de DGH hebt gevolgd en veel jaren ervaring hebt. Op de Essense scholen heb ik ook nog AED (Automatische externe defibrillator) en CPR (cardiopulmonaire resuscitatie= reanimatie) les gegeven.”

Op mijn 18de verjaardag meteen aan de slag

“Volgend jaar zit ik 30 jaar op de ambulance. Ik had mijn eerste wachtdienst op mijn 18de verjaardag: op 3 juni 1988. Je moet minimaal 18 zijn om dit te mogen doen en op de dag dat ik 18 werd, ben ik ook meteen begonnen. Natuurlijk was ik soms na mijn werk heel erg moe, maar mijn motivatie en roeping waren mijn drijfveer.”

Oudste zoon ook vrijwilliger

“Als kleine jongen van 2 à 3 jaar zei ik al: ‘Later wil ik de baas van de ambulance worden.’ Ik heb nog een paar wachtdiensten met mijn vader gewerkt en mijn zoon neemt het stokje nu ook over als vrijwilliger en volgt de opleiding DGH. Ik heb 4 mensen in opleiding en mijn zoon rijdt ook al mee als aspirant. Mijn jongste zoon studeert Integrale Veiligheid voor Binnenlandse Zaken, met als doel de politiewereld in te gaan. Dit heeft zeker veel raakvlakken met mijn werk, dat ook deel uitmaakt van de veiligheidsdiensten.”

Dienstverantwoordelijke

“Ik heb 8 jaar gewerkt als apothekersassistent in het Stuyvenberg ziekenhuis in Antwerpen. Daarna deed ik een jaar kasdienst en inschrijvingen in het Jan Palfijn ziekenhuis in Merksem. Dat was een 4/5 baan. Vanaf 1993 was ik voor het 5de deel dienstverantwoordelijke van de ambulance in de gemeente Essen. Toen mijn voorganger in die functie er mee op hield was ik de enige in de gemeente met de DGH opleiding. Ik werd toen door de toenmalige burgemeester gevraagd deze functie op me te nemen en ik heb geen moment getwijfeld. Ik werkte van huis uit: alles organiseren en coördineren voor de ambulance. Al deze dingen had ik nooit kunnen doen zonder de onvoorwaardelijke steun van mijn vrouw. Zonder steun van je partner kun je dit niet volhouden. Na een paar jaar van kasdienst en inschrijvingen werd ik overgeplaatst naar de spoed als vaste nachtcentralist. Mijn vrijwilligerswerk op de ambulancedienst voor en na mijn nachtdiensten bleef ik er gewoon bijdoen.”

Geslaagd mét onderscheiding

“7 jaar geleden moest ik bij Gaston Van Tichelt komen, die zei dat die 1/5 functie van dienstverantwoordelijke afgescheiden werd en dat ze een voltijds diensthoofd zochten. Er werd een open vacature opgesteld, waarbij ik me kandidaat heb gesteld. Ik ben toen meteen gemeente wetgeving, noodplanning en algemene organisatie gaan studeren. Dat was een eis voor deze functie en heb examen gedaan. Ik moest voor de jury van Volksgezondheid verschijnen, die me 4 uur op het rooster hebben gelegd en me ondervraagd. Een paar dagen later werd ik door Gaston gebeld dat ik over de ganse linie was geslaagd, mét onderscheiding!”

Moeilijke keuzes

“Toen kwam de moeilijke keuze om mijn job als nachtdienstcentralist op de spoedgevallen van Jan Palfijn op te zeggen. Op 1 september ben ik vast begonnen als Diensthoofd Ambulance 112. Na een proefperiode van een half jaar werd ik definitief statutair aangesteld.”

Veiligheid op de eerste plaats

“Om me te ontspannen ga ik graag kamperen, tennissen en skiën. Door de jaren heen heb ik al veel nare dingen gezien. Je groeit er door de tijd in hoe je daarmee omgaat. Zodra je patiënt is afgeleverd in het ziekenhuis moet je daar afstand van nemen, want elke patiënt heeft recht op 100% aandacht en betrokkenheid. Cru gezegd: harde schijf wissen en klaar voor de volgende. Natuurlijk zijn er speciale interventies die je heel goed bijblijven. Maar ook daar moet je niet bij stil blijven staan, dan hou je het niet vol. Het allerbelangrijkste is: je moet als ambulancier altijd uw eigen veiligheid op de eerste plaats stellen!”

Trots op het team

“Mijn roeping is nooit veranderd: ik ben nog steeds zo gemotiveerd als vroeger. Mijn jongensdroom is uitgekomen, want mijn beroep is me op het lijf geschreven. Ik ben nog steeds trots op mijn team van 20 gemotiveerde vrijwilligers met wie ik mag samenwerken en die dag en nacht klaarstaan om mensen in nood te helpen.”