Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
De meeste mensen kiezen zelf voor hun beroep. Maar soms kiest het lot voor je, zoals het ook Peter Genyn (41) overkwam.
Ondiepe vijver
“In 1993, ik was 16, waren mijn ouders hun huis aan het verbouwen en hadden we een gigantische vijver in de tuin. We dachten: daar maken we een zwemvijver van! We hebben hem leeggehaald en er nieuw zeil in gedaan. De pomp had heel de nacht aangestaan om de vijver weer te vullen met grondwater. ’s Morgens rende ik er op af en nam een duik. Maar de vijver was tot amper 50 centimeter vol! Dat zag je niet door de vorm en de donkere kleur van het zeil. Ik kwam met mijn hoofd op de bodem en brak 2 nekwervels.”
Naar het ziekenhuis in Roosendaal
“Mijn broer dacht dat ik onder water aan het zwemmen was, maar kwam er pas na een halve minuut achter dat er iets anders aan de hand was. Hij sprong ook in het water en is gelukkig ‘plat’ gedoken, zodat hij enkel schaafwonden op zijn buik had. Hij heeft me uit het water gehaald en toen ik op de kant lag, bleek dat ik een enorme hoofdwond had. Ik was niet bewusteloos en heb alles bewust meegemaakt. Mijn vader was de auto al gaan halen om me naar het ziekenhuis te brengen. Maar toen hij terug kwam was het duidelijk dat er iets serieus was en hebben ze de ambulance gebeld. Die heeft me naar het ziekenhuis in Roosendaal gebracht. Er was toen namelijk in de grensstreek nog de overeenkomst dat spoedgevallen naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis moesten. Roosendaal in mijn geval dus.”
Ziekenhuis Antwerpen reageerde niet
“In Roosendaal werd naar een ziekenhuis in Antwerpen gebeld om te vragen of er een chirurg was, die meteen kon ingrijpen. Er kwam geen reactie van het ziekenhuis en na 2 uur werd ik naar Tilburg gebracht, waar een chirurg aanwezig was. Daar hebben ze een metalen band om mijn hoofd aangebracht, die met 4 vijzen in mijn schedel werd vastgezet. Daar werden gewichten aan gehangen, om de gewrichten vrij te maken.”
Operatie voor revalidatie
“Na een aantal weken werd me een soort ‘vest’ aangemeten en werden er pinnen tussen hoofdband en vest aangebracht, om mijn hoofd te stabiliseren (halotractie). Het is bizar je te realiseren dat ik zoveel gevaarlijke sporten had gedaan en dat ik door zo’n dom ongeluk in zo’n situatie terecht moest komen. Op het moment dat ik klaar was om te revalideren, namen ze contact op met Gent. Maar toen ik daar aankwam werd ik niet gerevalideerd, maar eerst opgenomen. En daar werd besloten me te opereren, want dat was de grootste kans dat het nog goed zou komen. Wat uiteindelijk gewoon onzin bleek te zijn.”
Het revalideren kon beginnen
“Ze hebben een metalen plaatje aangebracht en een stukje bot uit mijn bekken. Buiten dat het mijn nek gestabiliseerd heeft, heeft het verder niets uitgehaald. De halotractie mocht nu wel weg en kon ik met revalideren beginnen. Ik leerde mijn handen weer een beetje te gebruiken, mezelf aan- en uit te kleden, in en uit bed gaan, met de rolstoel rijden, …”
Rolstoelrugby
Ik leerde veel meer van lotgenoten dan van de revalidatie
Rolstoelrugby op het hoogste niveau
“Ik vond rolstoelrugby erg leuk. Je kunt je er in uitleven en iemand eens een legale ram verkopen. Ik vond het een geweldige sport en heb die op het hoogste niveau uitgeoefend. Ik heb 2 keer meegedaan aan de Paralympische Spelen, in Londen en Athene. Ik heb zilver en brons gehaald op het E.K. en werd vierde op het W.K.”
Emotioneel zware tijd
“In 2013 heb ik mijn heup en femur (dijbeen) gebroken. Dus rugby was gedaan. Want zou ik mijn been weer breken, dan zou die in het slechtste geval misschien geamputeerd moeten worden. Dit was een enorme klap voor me en ik heb toen een heel zware tijd gehad.”
Trainen met een wheeler
“Om toch in een goede conditie te blijven ben ik met een wheeler (atletiekrolstoel met achter 2 grote en voor 2 kleine wielen) op de weg gaan rijden. Door toeval is sportfederatie Parantee dat te horen gekomen en die hebben me voorgesteld om aan atletiekwedstrijden mee te gaan doen. Het was bekend uit de tijd dat ik rugby speelde, dat ik heel snel was. Ik dacht: waarom niet?”
Hier had ik talent voor!
Soms, als het heel koud is, heb ik geen zin om te trainen maar daar geef ik niet aan toe
3 weken niet trainen
“Eerst trainde ik 4 dagen in de week, na die wedstrijd werd dat 6 dagen. Heel soms heb ik geen zin om te trainen, bijvoorbeeld als het heel koud is. Maar ik geef daar niet aan toe, want dat betekent achteruitgang. Na een W.K. of Paralympics mag je 3 weken niet trainen. Daar heb ik dus wel heel veel moeite mee!”
E.K. in Swansea
“In 2014 was er een E.K. in Swansea, Engeland, en daar ben ik 2de geworden. Dat gevoel is super. Dat je dat voor elkaar hebt gekregen en dat je iets hebt gevonden waar je helemaal voor kunt gaan! Ik heb toen een nieuwe wheeler aangeschaft die helemaal perfect op maat was gemaakt met carbonwielen, die zijn lichter.”
Paralympiër van het Jaar
Vorig jaar ben ik uitgeroepen tot Paralympiër van het Jaar, dan gaat er toch wel heel wat door je heen!
Sport is plezant
“Dit jaar is de E.K. in Berlijn. We zijn nu bezig met de zitpositie te perfectioneren. In een windtunnel wordt aerodynamica getest van helm, kledij, schoenen, wheeler, …. Volgend jaar is het W.K. in Tokyo, al is deze locatie nog niet 100% zeker. Sport is plezant en de beste zijn maakt het nog plezanter. Daar doe je uiterste best voor!”
Trots op mijn beroep
“Ik ben trots op wat ik bereikt heb, omdat ik weet dat het niet niks is. Ik ben trots als ik hoor dat anderen mij als voorbeeld zien, al is dat absoluut niet mijn doel. Ik zie mezelf niet als rolmodel. Ik ben trots als ik mensen kan helpen waar ze kunnen gaan trainen met hun handicap, maar ook om te spreken bij scholen of bedrijven.”
Foto’s: Peter Genyn en LW
LW
51
