Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Dag lieve lezers,
Allereerst excuses dat het blogbericht veel later als de andere keren geschreven wordt. Vorig weekend ben ik namelijk op uitstap geweest en altijd zijn er wel zaken die tijd van me vragen waardoor ik niet tot schrijven kom. Eindelijk heb ik toch een momentje gevonden om mijn ervaringen van de afgelopen twee weken neer te pennen!
Het was sowieso al een ongewone week door het overlijden van mijn grootmoeder. Maar we blijven doorgaan en ik krijg veel steun van mijn gastgezin, collega’s en vrienden hier. Ook heb ik uiteraard veel lieve berichtjes gehad van vrienden en familie in België, alsook van lezers van mijn blog. Bedankt daarvoor! Bij de pakken neer blijven zitten zit gewoon niet in mijn aard, niet in mijn zijn als persoon, dus besloot ik om in het weekend alsnog een uitstap te maken. Later daarover meer.
De week op stage was heel rustig. Ik heb mijn tutoring in orde gebracht en het schrijven van het jongetje gaat steeds beter. Eindelijk heb ik het gevoel dat we vooruitgang boeken en uiteraard ben ik heel trots op het kind. De band tussen ons wordt ook steeds sterker, hij begint me af en toe zelfs spontaan te knuffelen, wat hij voordien echt niet zou doen! De huisbezoeken lopen ook nog steeds, maar het wordt steeds moeilijker de mensen te bereiken. We nemen standaard te veel formulieren van mensen die hulp vragen mee, omdat de helft ervan meestal niet thuis is. Zo vertrokken we woensdag met zes formulieren, maar konden we enkel twee gezinnen spreken. De kinderen van de Kids Club halen af en toe het bloed van onder mijn nagels. Ze hebben bijvoorbeeld verfvlekken gemaakt op de tas die ik hier nog maar net had gekocht. Je kan je wel voorstellen dat ik daar echt niet blij om was. Ach ja, het is maar een tas. Verder heb ik toch geprobeerd wat voor de school in België te werken, maar mijn hoofd staat daar gewoon even niet naar. Gelukkig heb ik een fantastische mentor die hiervoor heel erg veel begrip opbrengt. Op mijn vrije dag was een collega jarig. Ik en Johanna besloten toch eventjes naar CEPIA te gaan met een kleinigheidje. En gelukkig dat de mens was met een paar biertjes, haha.
Donderdag besloot ik uit te gaan. Eerlijk gezegd, was dit één van de leukste avonden die ik tot hiertoe heb gehad. Door gewoon even weg te zijn van thuis, onder vrienden, goede muziek… Vrijdag pakte ik mijn spullen in voor een weekendje weg en bleef ik wijselijk thuis, aangezien we vroeg op moesten staan. Als ik ‘we’ zeg, bedoel ik Stefie, Philip en mezelf. Zaterdag was ook de begrafenis van mijn grootmoeder om 11 uur. Ik geloof niet erg in toeval, maar laat het nu de eerste keer zijn in lange tijd dat ik stipt om 4 uur ‘s nachts wakker werd. Ja, het was op dat moment 11 uur in België. Gek toch?! Slapen zat er dus niet echt meer in en omstreeks half 6 in de ochtend vertrokken we met onze gehuurde auto naar Monteverde, een regio met enkele natuurreservaten.
Monteverde ligt zo’n drie uur van Tamarindo en heeft als hoofdplaats Santa Elena. We boekten in dit dorpje een hostel, wat overigens uitstekend was voor weinig geld! Bij aankomst boekten we een canopy-tour. 16 kabels waar je enkel met een andere kabel aan vast hangt, om dan onbeschrijflijk hoog boven het regenwoud van het ene platform naar het andere te razen. Er waren ook drie variaties: een rappel, tarzanswing en superman. Bij de rappel lieten ze je van het platform naar beneden zakken tegen een aanzienlijke snelheid. Je veiligheid ligt volledig in de handen van de mensen die je laten zakken en opvangen bij aankomst enkele meters lager. De tarzanswing was toch van een hoger niveau. Vanop meters hoogte DUWEN ze je gewoon naar beneden van het platform. Je valt en je kan er niets tegen doen. Verontrustend was dat de kabel ook maar gewoon aan een tak van een boom was vastgemaakt en daar slinger je dan. Voor iemand zoals ik met hoogtevrees was dit toch een hele overwinning. Een derde spannend moment was de superman. Je kan het misschien al wel raden: je ‘zit’ niet meer en je houdt jezelf niet meer vast aan de kabels, maar je hangt vast met een kabel op je rug en je voeten worden ook omhoog getrokken. Je kan niets doen, hebt niets van controle want je moet je handen op je borst houden. En dat bijna 2km lang. WAUW. Onderweg genoten we van de fantastische natuur en uiteraard was het heel erg spannend allemaal!
‘s Avonds gingen we op ‘nachtuitstap’, op zoek naar de dieren in het regenwoud. We zagen onder andere een tarantula, twee giftige soorten slangen (waaronder een baby boa-constrictor), slapende vogels (zoals de kolibrie bijvoorbeeld), kikkers (maar dan niet van die lelijke zoals bij ons), een reuze wandelende tak, kinkajous en we hadden ook het geluk een luiaard in actie te zien. Wetende dat al deze dieren zich in het super donkere woud schuil houden, zorgde toch wel voor wat kriebels. Iedereen had wel een zaklamp, maar uiteraard begaf de mijne het weer. Ook mijn schoenen waren niet bepaald aangepast aan de gladde ondergrond, dus een paar keer was het toch nipt niet vallen. Na een redelijk vermoeiende dag gingen we uit eten. Erg veel keuze uit restaurants had je niet in het kleine dorpje, dus belandden we ergens waar de beste optie een hamburger was. Mijn eerste hamburger die ik hier at en ook meteen met grote voorsprong het slechtste dat ik al gegeten heb! Die avond kropen we vroeg onder de wol, want de volgende dag werden we vroeg opgehaald om op koffietoer te gaan. Don Juan was het bedrijf dat deze toer organiseerde en een vriendelijke werkneemster vertelde over hun koffieproductie, chocolade en sugar canes. Wat ik een beetje jammer vond was dat het er vingerdik op lag dat ze wilden verkopen en dat de grapjes overduidelijk gerepeteerd waren. De mooie kant was natuurlijk het proeven van de koffie, chocolade en het sap van de sugar canes.
In de namiddag gingen we op zoek naar een speciale boom in Monteverde : de Ficus tree. Je zou denken dat dit wel met een bordje aangegeven zou staan, maar niet dus. Na toch een tijdje zoeken, vonden we uiteindelijk een klein paadje dat ons naar deze speciale boom leidde. Eigenlijk waren het gewoon drie bomen die zo in elkaar vergroeid waren dat er een ingang gevormd was.
Via deze ingang kan je in de boom helemaal tot de top kruipen, waar je een prachtig uitzicht hebt. Dit weet ik maar van horen zeggen, want ik met mijn hoogtevrees heb me niet aan deze klim gewaagd. Bovenin waren er enkele versmallingen en vonden de anderen het zelfs al eng, dus ik heb ze vanop de veilige, begane grond aangemoedigd. Na een koffietje gedronken te hebben, stapten we de auto in om naar een andere mooie plek te rijden: De vulkaan Arenal, omgeven door een groot meer. Hier zijn ook tal van activiteiten te doen net zoals in Monteverde, maar omdat het voor ons wel een eindje rijden was, hebben we enkel genoten van het uitzicht over het meer en de vulkaan. Tijdens deze trip is het me duidelijk geworden waarom mensen zeggen dat je in Costa Rica maar enkele kilometers moet rijden om in een totaal ander klimaat terecht te komen. Van het warme Guanacaste kwamen we in Monteverde terecht in koude en constante motregen (ja, lange broek, truitje en verder had ik nog wel een jas kunnen gebruiken maar helaas!). Op de weg van Monteverde naar Arenal wisselden momenten van zon, regen en laag hangende wolken elkaar continu af. Jammer genoeg konden we de vulkaan Arenal dus niet goed zien door de laaghangende wolken op dat moment.
Ongelooflijk, maar hoe blij ik was om mijn gastgezin terug te zien ! En ik was dan nog maar weg voor twee dagen… Het voelde echt aan als weer thuiskomen en deed me nog maar eens beseffen hoeveel deze mensen voor me zijn gaan betekenen…
Ondertussen zijn er dus alweer twee weken voorbij gevlogen sinds mijn laatste blogbericht. Dit komt vooral doordat ik in de week eigenlijk voor school zou moeten werken, maar door het fijne gezelschap blijft dit soms aan de kant liggen. In de plek van schoolwerk gaan we soms naar zonsondergang kijken op het strand, drinken en eten we iets buiten op ons terrasje, gaan we naar de winkel, ga ik eens kijken hoe de Engelse les van een andere vrijwilliger verloopt,… En ook gewoon rusten, want na een hele dag stage heb ik soms ook wel eens gewoon zin om helemaal niks te doen. Het was deze week de laatste week van zowat iedereen die bij mijn gezin verbleef. De Tica, Ellie, en de Duitser Philip hadden hun laatste avond zaterdag. Ellie terug naar haar eigen thuis in een ander deel van Costa Rica, Philip zette zijn reis verder naar Nicaragua. Zondagavond was het dan de beurt aan de andere Duitse, Stefie, waarvan de vakantie gewoon voorbij was. Donderdagavond en vrijdagavond gingen we dus met z’n allen nog een laatste keer op de lappen, om dan zaterdag nog een laatste keer met z’n allen buiten te zitten en alle mogelijk denkbare onzin tegen elkaar uit te kramen :-).
Het is toch raar, want in het begin was ik ongerust over het feit dat er nieuwe mensen naar mijn gastgezin kwamen. Het zorgde toch weer voor een heel andere sfeer. Nu ben ik weer een beetje ongerust over de maand die komt, aangezien het dan weer ik alleen ben. Achja, niet echt alleen natuurlijk. Ondertussen heb ik ook weer meer mensen leren kennen die zeker langs zullen komen. Het goede aan alleen in mijn gastgezin verblijven is dat ik hopelijk weer wat meer tijd heb om voor school te werken en te schrijven!
Het volgende blogbericht zal ook weer wat later geschreven worden dan normaal, aangezien ik volgend weekend drie dagen in Nicaragua ben. Benieuwd wat me nog allemaal te wachten staat!
Oh ja, er bestaan nog meer foto’s van de trip naar Monteverde, maar die heb ik zelf nog steeds niet ontvangen van de anderen. Als ik ze nog toevoeg in de toekomst, vermeld ik het zeker!
Liefs, Kelly.
Klik op de foto’s om een vergroting te zien en door te bladeren met de pijltoetsen of de muis. Druk ESC om af te sluiten.
Neem contact met ons op als u een foto wilt gebruiken of laten afdrukken.
3
