Valentijnmenu

Meneer Buurs wandelde over straat en bij een restaurant gekomen zag hij een schoolbord buiten staan met daar op: Valentijnmenu. Hij wreef over zijn kin en dacht even na. Hij stapte naar binnen en ging naar de onthaal, waar een mevrouw hem vriendelijk begroette.
“Goedemiddag mevrouw, kan ik voor morgen een tafel reserveren voor het Valentijnmenu?”
“Maar natuurlijk”, antwoordde ze vriendelijk. “Hoe laat wilt u komen en met hoeveel personen?”
Meneer Buurs dacht even na en zei: “Om een uur, ik heb mijn vrouw altijd bij me.”
“Geen probleem, ik zal uw naam noteren en we zien u graag morgen om een uur.”
Buiten haalde hij diep adem en vervolgde zijn weg naar huis. Hij opende de deur, deed zijn jas uit en liep de woonkamer binnen. Hij kuste zijn vrouw en zei: “Morgen gaan we lunchen, een speciaal Valentijnmenu.” Daarna liep hij de keuken in en begon aan de avondmaaltijd. ’s Avonds in bed kon hij niet slapen en lag in het donker nog lang voor zich uit te staren.
Een waterig zonnetje scheen en het was warm voor de tijd van het jaar. Meneer Buurs liep naar het restaurant. “We zijn er bijna”, zei hij zachtjes. Hij opende de deur en zag dezelfde vriendelijke mevrouw bij de onthaal staan. Ze begroette hem vriendelijk en keek een beetje langs hem heen met een verbaasde trek op haar gezicht. “Goedemiddag, ik had gereserveerd.”
“Ja, dat weet ik nog”, antwoordde de mevrouw aarzelend. “Ik zal u naar uw tafel brengen.” De tafel zag er mooi en romantisch uit, met bloemen en kaarsjes en was gedekt voor twee. “Gaat u zitten, meneer. Kan ik u vast iets brengen, verwacht u nog iemand?”
Meneer Buurs haalde een foto uit zijn binnenzak met de afbeelding van een lief lachende vrouw. Hij kuste het gezicht op de foto, plaatste die op tafel tegen het vaasje met bloemen en zei: “Ik heb mijn vrouw altijd bij me…”

NN

196