Verdraagzaamheid heeft calorierijke grenzen

Als de eerste zonnestralen doorkomen begint het…
De kriebels en het is nog -1, maar de blote benen lonken al naar de zon.
Maar… de aangekomen kilootjes en de verdwenen teint, veroorzaakt door Koning Winter, en een lijf dat per se de nodige reserves moest gaan opslaan, beletten dat even.
Dus met volle moed nam ik vanmiddag een slaatje zonder brood en twee glazen water met prik, want een mens mag iets hebben. En ik weet niet hoe dat het komt, maar mijn humeur verdwijnt altijd met het weggeschoven brood. Verdraagzaamheid komt dan in de onderste schuif te liggen. Waardoor de kinderen automatisch braver worden en elke confrontatie met mij wijselijk uit de weg gaan.
Hoe komt dat toch?
Vanavond weer braaf een slaatje genomen, wederom zonder brood. Maar als ik van de keuken naar de tafel wou gaan, zag ik de gezwollen lekkere, zelf opgelegde olijven met look en zure uitjes staan. Ze riepen: “Eet mij!” Dus ik nam er een paar. Tot het brood en de knoflookboter me scheef bekeken: “Wat is een olijf meer dan wij?” Dus om iedereen te vriend te houden nam ik van elk wat. Bij het passeren van de ijskast zag ik mijn dagelijkse Tripel een Kriek worden van kolere: “Ga je mij dan negeren?”
“Maar nee,” dus ik nam ook het Tripeltje mee.
Gelukkig gaat het morgen sneeuwen en blijven de billen bedekt onder een dikke broek, maar dankzij mijn verdraagzaamheid en door het feit dat ik iedereen heb meegenomen krijg ik toch lekker vier stippen op mijn hand.
En nee, over die vier extra putjes in mijn winterlaagje gaan we zwijgen of ze gaan die stipjes op mijn hand mogen verwijderen…

Martine de Weerdt

91