Verdwenen en op slot

Verdwenen en op slot

Ik weet het zeker nu
de haan van mijn gebuur
heeft wel z’n beste tijd gehad.

Waar is de tijd dat hij kon pronken
met z’n rode hanenkam
en met zijn kleur-palet aan veren.
Zo fier als een pauw in “zijn” domein het kippenhok.

In alle vroegte als eerste
de ochtendstond aanschouwen
en met een luid ge-hanen-kraai
bijeen te roepen al z’n hennen-vrouwen.

De morgenstond, goud in de mond
vrouw-henne moet aan de leg.
Want één ei is geen ei
en wat moet dát moet, een ei in ieders nest.

Zijn glorietijd is nu voorbij.
Scheef hangt nu zijn bleke hanenkam erbij,
zijn veren dof en zonder glans.
Maar ‘t ergst van al, zijn keelgeluid dat wil niet mee.

Een ‘kukeleku’ dat lukt niet meer.
Al doet hij zó zijn best
maar verder dan wat schor geluid
komt er zowaar geen ‘kukeleku’ meer uit.

Géén fiere haan meer in het kippenkot
zijn stemgeluid verloren, verdwenen en op slot.