Waarom toch, waarom

Waarom toch, waarom

Het is zo stil geworden in mijn buik
ik voel je niet meer, ik hoor geen geluid.

Je was nog maar net aan je groei begonnen
‘t was nog niet geweten, een meisje of een jongen.

Een veilige haven heb ik je maar kort kunnen geven
deze gegeven tijd was voor ons zowaar een zegen.

We zaten zo op je komst te wachten
niemand die het onnoemelijk leed nu kan verzachten.

Uit liefde, je prille bestaan.
Je bent, zomaar, van ons heengegaan.

Zonder je persoontje te kennen
zonder je te mogen verwennen.