We waren ineens weer jong

Elk jaar, anderhalf jaar hebben we een reünie van onze lagere schoolklas. Niet de school, maar alleen onze klas. De eerste was in 2008, toen was het 38 jaar geleden dat we de lagere school verlieten en onze levens in allerlei richtingen gingen opbouwen. Er zijn door de jaren heen nog meer reünies geweest waar we ons altijd mateloos op verheugen. Het aparte is, dat de jaren gewoon wegvallen als je elkaar weer ziet. Natuurlijk zijn we allemaal ouder geworden met al onze mankementen, kwalen, rimpels en een lijf dat niet meer zo strak is. En toch zie je elkaar gewoon weer als je klasgenoten, als die jongens en meisjes met wie je jaren lief en leed hebt gedeeld. Met wie je hebt leren lezen en schrijven en tafels opzeggen. Allemaal gevormd door de gesel van het leven, de lieve kinderonschuld die weg is en al jaren achter je ligt.
De band was sterk in onze klas, wat iedere keer te merken is aan de opkomst bij de reünies. Die band is er nog steeds. Natuurlijk zijn er veel weetjenog momenten op zo’n bijeenkomst en vragen als: weet iemand hoe het met die of die gaat? Maar ook gewoon over hoe het nu is. Je ziet je lieve schoolvriendin weer, met wie het een poos niet goed ging vanwege een foute diagnose, maar die weer helemaal is opgebloeid en waarmee de in principe afspraak al snel vast werd gelegd. Niet iedereen was er. Vakanties, ziekte of werk komen gewoon voor en zijn dan spelbreker. Twee zullen nooit meer komen, die zijn er niet meer. De ene overleden na een lang ziekbed, de ander bruutweg vermoord in de jungle of een groezelige bar in Suriname, waar hij als huurling vocht in het leger van Ronny Brunswijk. Aan hem denk ik regelmatig, omdat ik me afvraag wat er in zijn leven is gebeurd dat hij zo is geworden. Dat je zo onverschillig tegenover het leven van jezelf en die onbekende ander staat, dat het je niet interesseert wie je doodt of dat je zelf doodgeschoten wordt. Dat je overal gaat vechten, ongeacht voor welk doel, als je maar betaald wordt. Iedere keer weer een Russisch roulette met minachting voor het leven, om het even wiens leven.
Of die lieve klasgenote met haar eeuwig stralende lach, die nu aan een rolstoel gekluisterd is en voor wie zo’n avond en de reis gewoon veel te vermoeiend zijn en er daarom niet meer bij kan zijn. Ook de afstanden die mensen bereid zijn af te leggen zegt zoveel over hoe we tegenover elkaar stonden en staan. Groningen, Noord-Holland, België, Noorwegen, Duitsland, allemaal met liefde gedaan om de mensen te zien die je in sommige gevallen al vanaf je vijfde jaar kent en zo graag terugziet.
En elke keer is het weer geweldig en jammer dat de avond voorbij is. Maar met elke reünie weet je ook: er is weer een jaar voorbij. Hoe vaak zullen we elkaar nog mogen zien voor er nog mensen gaan afvallen, door ziekte of dood? Niet aan denken, maar je verheugen op de volgende keer.
Pluk de dag, geniet van de zomer en het leven. Ga je met vakantie? Maak er iets geweldigs van. Mooie momenten om de rest van je leven met een glimlach op je lippen naar terug te kijken. Weet je nog, toen…

LW

57