Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Culture, Education and Psychology for Infants and Adolescents, is waar CEPIA voor staat. CEPIA zal de komende 15 weken mijn stageplaats zijn en maandag had ik mijn eerste dag! Zenuwachtig was ik niet echt, omdat ik op voorhand veel informatie had opgezocht en had gesproken met een studente die hier 2 jaar geleden ook stage liep. Eens aangekomen merkte ik direct dat hier een gemoedelijke en relaxte sfeer hing. Echter wanneer mijn stagementor van wal stak met haar uitleg, ontstond er pure chaos in mijn hoofd. Zoveel projecten om aan mee te doen, zo veel vrijheid en verantwoordelijkheid. ‘Hoe ga ik dat aanpakken?!’ , dacht ik bij mezelf.
Misschien vinden sommigen onder jullie het interessant om te weten hoe ik van Villarreal (mijn woonplaats) naar Huacas (mijn stageplaats) reis. Wel, op een manier die ik in België NOOIT zou gebruiken. Ik reis namelijk elke dag alleen met een illegale taxi of ‘colectivo’, aangezien dit de goedkoopste manier is. Je gaat ergens aan de kant van de weg staan en als een auto toetert of met zijn lichten knippert, doe je teken dat je mee wil rijden. Ondertussen weet ik dus dat hier geen vaste opstapplaatsen voor zijn! Voor de zekerheid wel altijd even de prijs navragen: ‘Quinientos a Huacas?’ (wat kost het?), en instappen. Vaak zijn de chauffeurs arme mensen die uit Nicaragua komen. Elke dag riskeren zij hoge boetes, omdat ze mensen tegen betaling vervoeren. Elke dag, wanneer ik in zo’n auto stap, denk ik dat ze mij eigenlijk mee kunnen nemen naar waar ze willen. Overdag is het geen probleem, maar ‘s avonds mag ik dit vervoermiddel ook niet gebruiken van mijn gastgezin. Toch wel een beetje spannend!
Niet alleen was die eerste stagedag overweldigend door alle nieuwe informatie, het was ook de dag dat ik in contact kwam met andere vrijwilligers. Enfin, in CEPIA werkt bijna iedereen als vrijwilliger. Met vrijwilligers bedoel ik eigenlijk de buitenlanders. Momenteel werk ik dus samen met twee andere vrijwilligers, een Vlaamse en een Duitse. Eén keer deze week waren er nog twee nieuwe vrijwilligers, maar zij zullen maar één dag in de week komen. Samen hebben we ons eigen lokaaltje. Het doet toch wel deugd om onder elkaar Engels en Nederlands te kunnen praten! Daarnaast is het leuk om ideeën en gedachten met anderen te kunnen delen en hopelijk om binnenkort samen enkele tripjes te maken. Gek weetje: hoewel mijn stagementor ook een Vlaamse is, spreken we met haar altijd Engels of Spaans. Toch een beetje gek hé ?!
Deze eerste week was het verder nog wat zoeken en observeren: hoe verloopt een dag hier, welke gezichten zie je vaak, wie zijn de collega’s, welke activiteiten zijn er en wanneer gaan deze door,….
Tot hier toe werd ik bijvoorbeeld elke ochtend begroet door twee eekhoorns :-).
Weer een beetje wennen aan al dat nieuws, maar ik voelde me eigenlijk direct op mijn plaats. Wat de week ook zo bijzonder maakte was dat de Costa Ricaanse televisie kwam filmen! Met die reden ben ik een dag met jongeren de straten van Huacas afvalvrij gaan maken en daarna boompjes gaan planten. Dit was een confronterende wandeling. Het was de eerste keer dat ik kon zien wat armoede in Costa Rica betekent en dat liet me uiteraard niet onberoerd. Terwijl de jongeren zelf er nog geen erg in leken te hebben en verder gingen met afval opruimen, stond ik met tranen in mijn ogen onder de indruk te wezen. De ‘huizen’ bestonden uit één kamer met een plastieken plaat als dak, uitgemergelde honden aan touwen vastgemaakt ter bewaking van hun weinige bezittingen, buitenshuis onnoemelijk veel afval, een buisje voor vuil water dat achter het huis in een soort diepe beek terecht komt, niet zo’n aangename geuren. Mensen die met een plastic tuinstoel en gevonden onderdelen van een rolstoel hun eigen rolstoel in elkaar hadden geknutseld,… Dan denk je toch twee keer na wanneer je wil klagen over het feit dat er hier bij mijn gastgezin enkel koud water uit de douche komt. Het was ook goed voor mij om dit mee te maken, omdat ik op deze manier een idee heb in wat voor situatie sommige mensen bij CEPIA zich bevinden.
Wat ik voor nu nog over de stage kan meegeven is de projecten waar ik volgende week mee zal starten :
1. Tutoring: twee keer per week zal ik een kind met leerproblemen individueel begeleiden en ondersteunen bij het vervullen van schooltaken.
2. Teenage program: ik zal meehelpen bij het geven van Engelse les alsook computerlessen aan jongeren die niet naar school gaan. In Costa Rica is een uniform verplicht wanneer je naar school wil gaan, maar veel gezinnen kunnen dit niet betalen. Ook groei je natuurlijk, pas je na een tijdje niet meer in je oude uniform en moet er een nieuw gekocht worden. Met die reden gaan kinderen soms eerst wel naar school, maar vanaf ze naar het middelbaar moeten niet meer.
3. Comite de Mujeres: één keer per maand komt deze groep samen en wordt met deze groep vrouwen de voedselbedeling gedaan. Momenteel weet ik dat ik vooral ook een vertrouwenspersoon zal zijn voor deze vrouwen, maar wat mijn verdere rol zal zijn is voor mezelf ook nog een verrassing !
4. Huisbezoeken: één dag in de week zal ik samen met een andere vrijwilliger op pad gaan om mensen in armoede te bezoeken. Het gaat hier over mensen die een aanvraag hebben gedaan om hulp te krijgen van CEPIA. Aan de hand van een vragenlijst en bepaalde indicatoren wordt beslist of ze ‘arm genoeg zijn’.
5. Kids Club: één uurtje per week zal ik samen met de andere twee vrijwilligers rond een thema werken met kinderen tussen 9 en 12 jaar oud. Het gaat erom een leuke activiteit te doen, maar ook ruimte te geven voor discussie rond het thema.
6. Noche de cine: Samen met de twee andere vrijwilligers zal ik een filmavond op 19 oktober organiseren. Deze zal doorgaan in een ander dorp, er worden affiches gemaakt en opgehangen, snacks en drinken worden voorzien,… In ieder geval vergt dit heel wat voorbereiding !
7. Extra: Naast deze ‘vaste’ projecten waar ik me voor inzet, kunnen er altijd onverwachte taken zijn. Zo moet ik deze week ook een powerpoint afmaken (in het Spaans!) waarin de groep jongeren uit het Teenage Program worden voorgesteld. Dit wil ook zeggen veel rondbellen en toch wel wat druk om dit goed te doen.
Oh ja, elke week zal ik vier dagen werken en vrijdag ben ik thuis om voor school te werken (‘mucho trabajo’ zeggen ze hier)! Op deze manier heb ik telkens hopelijk genoeg tijd om taken af te krijgen en tripjes te doen in het weekend. Wat ik dan die vier dagen ‘s middags eet op stage ? Wel, CEPIA beschikt over een eigen restaurant. Aan een heel erg democratische prijs krijg je overheerlijk eten en een drankje !
Aangezien ik dus nu eindelijk contact heb met mensen buiten mijn gastgezin, werd het ook hoog tijd dat ik hier eens iets ging drinken. Ik ben nog een groentje hier als het gaat over het uitgaansleven, maar blijkbaar is er elke dag van de week een ‘place to be’. Elke avond is er wel iets te doen in één bepaalde bar. Deze bewuste avond gingen we naar Sharky’s, met veel goedkope shots. Die heb ik gelaten voor wat ze waren, voor mij volstond een glaasje (lees: een bokaal) wijn.
Dit weekend ben ik ook naar Playa Tamarindo geweest. Palmbomen, zon, zee, strand, een zalig uitzicht en… een empanada in de hand! Hoewel de dag erg zonnig begon, was er in de namiddag toch weer een regenbui. Gelukkig is het hier niet zo moeilijk om dat aan te zien komen.
Nu lijkt het zo gek dat ik me in het begin zo onzeker voelde in dit vreemde land. Ik smeekte haast dat de tijd sneller zou gaan toen, maar deze week is echt voorbij gevlogen. Iedereen die zei dat het vervelende gevoel over zou gaan: jullie hadden gelijk! Ik begin me hier steeds meer thuis te voelen. En wat is daar meer het bewijs van dat ik mijn eigen snoepkastje begonnen ben?
Benieuwd wat volgende week weer brengt!
Tot snel!
Kelly
4
