Werk en weetjes Een nieuw blog van Kelly Haverhals

18 oktober 2016 Kelly's Blog, Nieuws

Wat een week vol drukte en werk was dit!
Maandag zat ik daar weer op dat stoepje aan dat plein, in het centrum van mijn dorp, te wachten op het kind waar ik tutor van ben. Weer tevergeefs, want er kwam niemand opdagen. Communicatie is hier zo belangrijk en zo moeilijk! Nou ja, dan nam ik maar verder de colectivo naar CEPIA zelf. Er moesten vooral kleine praktische zaken gebeuren deze week: nog mensen opbellen in verband met extra info rond de huisbezoeken, de filmavond verder regelen, tutoring voorbereiden, het volgend huisbezoek voorbereiden, aanwezigheidslijsten nakijken, scholen bellen,… Tussendoor moest ik ook een pakketje ergens in Huacas op gaan halen, gingen we voor de filmavond naar de winkel, moesten er opeens kopieën gemaakt worden van een document,… Er komen dus ook wel wat onverwachte kleine dingen bij die op zich niet veel tijd in beslag nemen, maar je bent er dan toch wel weer mee bezig. Ik wist niet goed waar eerst te beginnen!

Met de jongerengroep op dinsdag gaat alles zijn gangetje tijdens de lessen die ze volgen. Ik krijg de kans een band met deze groep op te bouwen en een evenwicht te zoeken in mijn begeleidingsstijl. Verder geven deze paar uren op dinsdag me ook de kans om hen te observeren en bepaalde situaties te analyseren. Het zijn hier dus vooral goede denkoefeningen! Na de paar uren met de jongeren, heb ik altijd even tijd om te eten en de volgende activiteit met de Kids Club voor te bereiden samen met de andere vrijwilligers. Er waren deze week zo’n zes kinderen aanwezig, niet veel, maar wat een drukte… Het hangt ook af van week tot week hoeveel kinderen er komen. Als je iets organiseert, moet je dus voorbereid zijn op drie kinderen, maar ook op tien kinderen. We speelden een spel waarbij ze dieren/voorwerpen op een kaartje schreven, dit moesten uitbeelden en raden van elkaar. Het bleek echter een hele opdracht om een fatsoenlijk dier/voorwerp op het kaartje te schrijven, aangezien de helft ervan niet echt uit te beelden viel. Ook was het heel moeilijk om hun beurt af te wachten of het woord op het kaartje niet te verklappen. Er ontstond een jongens- en meisjeskamp en er kwam geduw en getrek aan te pas. Pure chaos! Geen goede activiteit! Maar kijk, laat dat nu net zijn waarvoor ik hier ben: dingen die we proberen, volledig misgaan en het dan volgende keer beter doen.

Deze week woonde ik voor het eerst een vergadering van de vrouwengroep bij. Weer een heleboel nieuwe, vaak moeilijke, namen om te onthouden. De bijeenkomst duurde toch een dikke drie uur. In deze tijd werd er eerst aan mindfulness gedaan zodat alle vrouwen hun stress los konden laten. Mindfulness is een techniek waarbij je jezelf heel bewust bent van het hier en nu en je je volledig probeert te concentreren op je ademhaling. Alle (negatieve) gedachten worden bij wijze van spreken even verbannen uit je hoofd, omdat je je enkel mag concentreren op je ademhaling en hoe de lucht zich in je lichaam verspreidt. Het klinkt allemaal misschien een beetje gek, maar probeer het en je zal zien dat het heus niet zo simpel is :-). Daarna kregen de vrouwen de kans hun hart te luchten bij elkaar. Dit nam wel wat tijd in beslag, aangezien elke vrouw haar eigen verhaal heeft! Daarna bracht Laetitia, mijn stagementor, bepaalde agendapunten aan die soms leidden tot grappige momenten of momenten van discussie. De onderwerpen die onder andere aan bod kwamen waren bepaalde cursussen waar ze zich voor konden inschrijven, gebruik van voorbehoedsmiddelen en zwangerschap, voeding van de kinderen, de maandelijkse voedselbank en veranderingen hierbinnen,… Voor mij als student was ook dit een leerrijke ervaring om te zien hoe zo’n groep geleid kan worden. Op deze manier heb ik ook meer zicht op wie die ‘vrouwengroep’ binnen CEPIA dan is. In de toekomst zal ik hen helpen met het organiseren van de voedselbank, maar daar moet ik zelf ook nog even geduld voor hebben…

Donderdag verliep de tutorsessie ook anders als gepland. Het kind was stipt op tijd (!) en leek erg gemotiveerd. Na enkele oefeningen met hem gedaan te hebben, bleek dat zijn niveau nog lager was dan verwacht. Hij kent het alfabet niet, waardoor je natuurlijk helemaal van nul moet beginnen. Cijfers kent hij wel heel goed, maar rekenen is dan weer een ander verhaal. De volgende stap is dus ontdekken hoe ik met hem het beste aan de slag ga en creatief zijn.

Vrijdag was mijn ‘vrije dag’, maar door al het werk op CEPIA bleef mijn werk voor school een beetje opzij liggen. Vrijdag heb ik dus een hele dag in mijn kamer gezeten om verslagen te maken. En dan nog was het niet af. Ik besloot echter ‘s avonds me toch buitenshuis te begeven. Dat had ik wel verdiend! Samen met de dochter van het gastgezin ging ik voetbal kijken in mijn dorpje. Natuurlijk ga ik niet zomaar voetbal kijken, aangezien dat écht niet mijn sport is (mensen die me kennen weten dat heel goed), maar de andere dochter van het gastgezin moest spelen. Het is ook meteen een manier om de lokale bevolking beter te leren kennen. En in Costa Rica is voetbal wel dé sport, dus een beetje doen alsof kan geen kwaad…

Costa Ricanen zijn meer fan van ‘cinco,cinco’, waarbij een ploegje logischerwijs uit vijf personen bestaat, en van spelen op een klein veld dan van spelen op een groot veld. Op korte tijd spelen meerdere ploegjes tegen elkaar. Meer afwisseling, dus ook wat interessanter voor mij. Tijdens de wedstrijd kan je geen alcohol kopen, maar wel frisdranken en frietjes. Alcoholische dranken worden gewoon gehaald in het café een beetje verderop. Later die avond trokken we nog verder naar een bar in Tamarindo, waar ik al het harde werk van deze week even achter me liet.

En of ik me dat zaterdag beklaagd heb! Ik was nog lang niet klaar met mijn schoolwerk en was veel te moe om me ten volle in te zetten. Natuurlijk doe je het uiterste wat je kan op dat moment, maar ik heb toch maar besloten me minder te laten meeslepen in de levensstijl van hier. Ik word er hier zo vaak op gewezen dat je geen stress moet hebben, alles op het einde wel goed komt en je vooral moet genieten van het leven, dat ik dit soms een beetje te hard geloof. Vanaf nu dus genieten, maar op tijd mezelf achter mijn boeken zetten! Ahum, aangezien ik maandag nog een extra vrije dag had, kon ik me zondag wel een dagje genieten permitteren. Toch?! Een dagje naar Playa Conchal met mijn twee tica-zusters dus. Het eerste strand dat ik hier bezocht en nog steeds mijn favoriet! ‘s Middags gingen we lekker eten in een lokaal barretje. Veel burrito voor weinig geld.

Hoewel de dag perfect was, is me toch iets anders (niet zo leuk) bijgebleven. Onderweg naar het strand vond een onhoudbare stank zijn weg naar binnen in onze taxi. De chauffeur wist ons te vertellen dat er een dood paard langs de kant van de weg lag. Je kan je de geur al wel inbeelden met de hitte hier. Alsof dat nog niet verschrikkelijk genoeg was, lag dat paard er zo’n zeven uur later nog en werd het opgegeten door vogels. Toch een beetje vies en onbegrijpelijk voor mij. Hier een normale zaak.

‘s Avonds, diezelfde zondag, kwamen er twee nieuwe personen aan die een tijdje zullen logeren bij mijn gastgezin. Het was weer eens de zoete inval! Altijd gezellig wanneer er veel mensen samen aan de tafel zitten, daarna samen in de zetel hangen of buiten zitten met z’n allen. Na zo’n avond ga ik met een warm hart slapen. Die ongedwongen sfeer hier is ongelooflijk.

Omdat ik het gevoel heb dat deze week vooral heel veel werk was en ik nog steeds niet echt een grotere en iets verdere (toeristische) uitstap heb gemaakt, wil ik dit graag compenseren door enkele weetjes met jullie te delen. Zowel over Costa Rica als over mijn gastgezin. Gek hoe sommige dingen voor mij al vanzelfsprekend geworden zijn!

Wist je dat…
• Toiletpapier hier niet in het toilet belandt, maar wel in de vuilbak ?
• De graven van mensen hier boven de grond zijn en niet onder de grond?
• Ze hier alles door elkaar eten ? Lees: patatjes, pasta, rijst, puree allemaal op één bord?
• Ze hier altijd ketchup & mayo tegelijk op de frietjes doen?
• Tamarindo niet alleen de naam van de kustplaats is, maar ook van een soort fruit? Vandaar dat je hier ook Tamarindo kan drinken !
• Mensen hier alleen maar koud water hebben om te douchen? Ja, ik dus ook!
• Mijn gastgezin niet houdt van altijd dezelfde inrichting en daarom heel mijn kamer anders had geschikt toen ik thuis kwam? En hetzelfde deden met hun woonkamer?
• Ik elke ochtend apen hoor als ik ontwaak, maar er dus nog geen één heb gezien?!
• De elektriciteit hier regelmatig durft uit te vallen?
• Mijn gastgezin-mama een hele dag door fluit en zingt?
• Je ‘s nachts heel goed moet opletten voor dronken chauffeurs? Hier wordt namelijk niet hard tegen opgetreden door de politie.
• Je voor de discotheek sigaretten per stuk kan kopen? Of een kipsaté?
• Elke dag hier even lang is, het hele jaar door ? De zon komt op rond 05:30 en gaat weer onder rond 17:30.
• De maximumsnelheid op de autostrade 100km/uur is?
• Ze hier CONSTANT het woordje ‘mae’ gebruiken? Bij ons interpreteren we dit als ‘gast’ of ‘bro’. Bijna achter elke zin gebruiken ze dit woord.
• Zwitserland hier een populaire vakantiebestemming is? Bijna alle jonge mensen met een beetje geld reizen naar Zwitserland of zijn er al geweest.
• Ik een hele maand dacht dat ‘al chile’ iets met Chili of eten te maken had? Dit bleek uiteindelijk straattaal voor ‘neeeee, echt?’ te zijn. Genânt.
• Ik mijn broek hier gescheurd heb ? Genânt.
• Ik door mijn bed gezakt ben? Genânt!

Dat zijn de meeste weetjes waar ik op dit moment op kan komen. Er gebeurt hier namelijk zo veel dat niet altijd een plaatsje vindt in het blogbericht. Bij deze dus wel! Ik merk ook dat ik veel te weinig foto’s neem, dus tegen volgende week probeer ik iets beter mijn best te doen.