Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Willy Lodewijckx (64) werd in de kliniek in Essen geboren. Het gezin woonde in de Heikantventstraat en zijn vader werkte bij de spoorwegen, later bij Bruggen en Wegen. Zijn moeder zorgde voor het gezin en heeft 25 jaar bij bakker Kamerling en de familie Van Wesel gewerkt. Willy had een broer, René, die op 16 december 2021 is overleden.
Metser
“Ik ging van de kleuterklas tot en met het zesde leerjaar naar de Rijksschool in de Hofstraat, wat later het Erasmus werd”, vertelt Willy. “Ik heb daar mijn beroepsopleiding gedaan, richting houtbewerking, want ik wilde schrijnwerker worden. Ik heb dat tot mijn zestiende gedaan en nadat ik mijn diploma had gehaald, ben ik direct bij bouwbedrijf Menbo gaan werken. Ik was daar metsendiender, omdat er te weinig schrijnwerk was. Zou daar plaats komen, mocht ik naar de schrijnwerkers gaan. Die plaats kwam en ik heb het niet gedaan, want metsen vond ik leuker en heb me daar opgewerkt. Bij metsen zie je wat je opbouwt en het is altijd anders. Ik heb daar 21 jaar met heel veel plezier gewerkt.”
Picasso
“Mijn vriendin, de moeder van Kelly, heb ik ontmoet in discotheek Picasso op het Spijker waar ik tapte. Het was liefde op het eerste gezicht en na een paar maanden zijn we gaan samenwonen in de Albert Yssackersstraat. Tijdens een vorstverlet zat ik thuis en ging met een paar vrienden naar het Belgisch Kampioenschap Veldrijden in Mol kijken. Daar kwam ik Cis Michielsen tegen, die zei: ‘Ik heb gehoord dat jij het Volkshuis gaat doen.’ Ik was stomverbaasd en zei dat dat niet waar was. Ik kwam daar wel en heb er ook bij een biljartclub gezeten, maar het café uitbuiten… Ik wist nergens van.”
Volkshuis
“Mijn kameraad Stan Uytdewillighen en ik vertrokken en gingen nog wat drinken in Essen. Eigenlijk wilden we naar De Meeuw gaan, maar dat zal stampvol, daarom gingen we naar het Volkshuis. Swat en Maria, de uitbaters, gingen stoppen en Stan vroeg waarom, hoeveel om over te nemen, … Ik werd er ambetant van, dan denk je even leuk een pintje te gaan drinken… Ik dacht dat hij dat allemaal voor zichzelf vroeg, maar toen hij me naar huis bracht zei hij: ‘Dat is nu echt iets voor jou!’ ‘Nee joh’, zei ik. ‘Dat is niks voor mij.’ Thuis vertelde ik het aan mijn vriendin en die vond het ook echt iets voor mij.”
Bang hartje
“In die tijd had ik in bijna elk café in Essen gewerkt, daar waren er toen heel veel van, en had een zeer brede horeca-ervaring. Ik begon te twijfelen en aangezien ik in vorstverlet zat, ben ik die week, met een bang hartje toch, een praatje in het Volkshuis gaan maken. Zelf zag ik het wel zitten, maar mijn ouders waren er niet mee opgezet. Ik had een vaste baan en een café vonden ze niks, veel te onzeker. Met Maria heb ik onderhandeld over het reilen en zeilen van het Volkshuis. Daarna ben ik naar Charel Van Oevelen gereden, hem verteld wat er op me afkwam en dat wel zag zitten. ‘Als jij dat gaat doen, zal de omzet minimaal verdubbelen’, zei Charel.”
Nieuwe uitbater
“Toen moest ik naar een vergadering komen voor een babbel als kandidaat zijnde. Ik was de enige kandidaat, maar tegen mijn ouders zei ik dat er meerdere waren, zodat ze hoopten dat een ander het zou worden. Maar ja, die waren er niet, ik was de enige en werd het dus. Na die vergadering was het biljarten. Ik speelde bij De Meeuw en die avond speelden we tegen het Volkshuis en vertelde dat ik de nieuwe uitbater ging zijn. Dat moest even verwerkt worden, ook door mijzelf, want ik kende het werken in de horeca, maar niet als zelfstandige.”
Serieuze bom
“Voor mijn ouders was het een serieuze bom, die zagen het echt niet zitten. Maar lieverlee ging het wel en raakten ze aan het idee gewend. Mijn moeder heeft altijd heel veel voor me gedaan en voor onze dochter Kelly gezorgd als we gingen werken. Maar mijn vriendin verliet me en liet Kelly bij mij. Mijn moeder zorgde veel voor haar, maar haar gezondheid ging achteruit en na een paar jaar overleed ze. Mijn vader heeft toen de zorg overgenomen als ik in het café stond en zat boven met haar tot sluitingstijd. Die twee waren gek op elkaar en hij was de ideale vokke.”
Gevallen
“Als mijn vader ’s nachts naar huis fietste, nam hij ook nog mijn was mee. Op een nacht trof hij een klant van me, die met zijn fiets in de Heikantstraat was gevallen. Mijn vader fietste snel naar huis, gooide de was af en racete terug om hulp te bieden. Hij kwam daar, die klant stond op en zei: ‘Nu heb ik u bij uw kloten, he, Lodewijckx!’ Mijn vader was woest!”
Gelukkig mens
“Uiteindelijk heb ik 23 jaar het café gehad en toen ik de pensioenleeftijd had, heb ik de zaak overgegeven. Ik werd geopereerd en daarna kregen we met de coronapandemie te maken. Tijdens die periode kon ik gelukkig nog eerst naar mijn huis in Zoutelande. Totdat de grenzen ineens gesloten werden en ik halsoverkop terug moest, samen met mijn maten met wie ik daar was gaan biljarten.
Mijn agenda puilt uit, ik verveel me niet, nooit gedaan, ik ben een gelukkig mens.”
Essen vroeger en nu
“Er zijn steeds minder cafés, wat jammer is. Vooral na corona zijn mensen veranderd, meer op zichzelf en minder sociaal. Ook de prijzen in de horeca zijn enorm gestegen, waardoor mensen meer op hun uitgaven zijn gaan letten. Essen is veel te druk geworden, het verkeer, maar ook de bevolking en het asociale gedrag richting hulpdiensten en sowieso tegen iedereen. Dat is erg jammer.”
NN
98
