Trots op zijn beroep. Wolfgang Schroyens vertelt!

Wolfgang Schroyens (62) was lang zoekende naar een baan die bij hem zou passen. Heel apart is dat het zaadje voor zijn uiteindelijke beroepskeuze werd geplant door een, toenmalige, populaire televisieserie.

Geen idee wat ik wilde worden

“Jaren lang had ik geen idee wat ik wilde worden”, vertelt Wolfgang. “Ik heb verschillende richtingen gedaan, zoals elektricien, maar door mijn kleurenblindheid werkte dat niet. Houtbewerking ging niet vanwege mijn allergie voor stof, metaalbewerking ook een jaar geprobeerd, maar daar had ik echt geen feeling voor. Dus handenarbeid ging niet. Mijn vader was volledig werfleider/architect en ik dacht: misschien moet ik daar iets mee doen, echter, omdat ik niet handig ben, heb ik daar geen talent voor.”

Love Boat

“Daarom besloot ik iets met mijn verstand te gaan doen en leerde boekhouding en informatica, maar dat was veel te zwaar. Toen zag ik een t.v. serie, ‘Love Boat’, die combineerde reizen en verpleging. Reizen wilde ik al doen en verpleging en medische staf aan boord van een cruiseschip leek me geweldig. Dat heeft het zaadje gelegd voor mijn latere beroepskeuze, maar ik was een jaar of twintig en heb er toen nog niks mee gedaan. Mijn militaire dienstplicht, waar ik eigenlijk geen zin in had, moest ik nog doen. Ik wilde die ontwijken door bij de rijkswacht te gaan. Eerst moest ik alle proeven doen en dat ging goed. Maar bij het medisch onderzoek werd je getest op kleurenblindheid en toen viel ik door de mand, want dat kon ik niet en moest toch mijn legerdienst gaan doen.”

Zorgkundige

“Na mijn legerdienst ben ik een tijdje in de horeca gaan werken en daarna nog een paar jaar bij Bekaert in Hemiksem, maar daar was ik doodongelukkig. Het zaadje voor verpleegkundige zat nog steeds in mijn hoofd en ik dacht: dat ga ik studeren! Eerst ben ik zorgkundige geworden en een paar jaar later kon ik in het systeem stappen van werkend leren voor verpleegkundige, dan werk en studeer je tegelijk. Dat was zwaar, maar ik het ook het gevoel: dit is het, dit doe ik graag!”

Verpleegkundige

“Het gaf me een gevoel van identiteit, ik was verpleegkundige en daar was ik fier op. Al die jobs ervoor waren werk, die geen voldoening gaven en dat had ik toen wel gevonden. Het moeilijkste vond en vind ik kinderverpleging. Bijvoorbeeld brandwondenverpleging, dan moet je ze even pijn doen, net als bij infuus steken. Of als je bij een patiënt komt en die blijkt overleden te zijn.
Het mooist vind ik als iemand na de verzorging weer helemaal goed is.”

Teamwerk

“Het is teamwerk, je doet het niet alleen, maar we streven allemaal naar hetzelfde resultaat, namelijk dat mensen weer verder kunnen met hun leven. Omdat ik vaste vervanger ben in ons team, is mijn takenpakket heel divers, daardoor ken ik veel mensen en andersom. Ook de vrijheid en zelfstandigheid in je beroep. Je werkt zelfstandig, maar je bent nooit alleen. In ons geweldige team kan je altijd op iemand terugvallen.”

Enorme werkdruk

“Wat niet leuk is, is de enorme werkdruk, waardoor je dikwijls onder stress komt te staan. Dit komt ook door de ziekenhuiswerking. Patiënten worden veel sneller naar huis gestuurd en dan komt de nazorg op rekening van de thuisverpleging.”

Trots op mijn beroep

“Ik ben trots dat ik mensen kan helpen in nood en miserie, om hun leven terug op de rails te zetten. Door mijn werk ben ik iemand, het geeft me een identiteit. Ik heb het gevoel dat ik positief bijdraag aan het leven van de mensen en zo aan de gemeenschap. Als ik dit vroeger had geweten, had ik meteen voor dit beroep gekozen. Met al mijn patiënten kan ik plezier maken en lachen en zo wat zon in huis brengen. Het luchtige combineren met professionaliteit.”

NN

Meer over Wolfgang Schroyens: zijn hobby

32