Trots op mijn beroep: Yoke Vliegen vertelt!

Je vroegere beroep als inspiratie voor je latere beroep. Paardenkunstenaar en keramiste Yoke Vliegen (48) weet het perfect te combineren.

Boerin of veearts

“Van huis uit ben ik paardentrainer”, vertelt Yoke. “Ik ben altijd paardengek geweest en heb ook ze ook altijd gehad. Op mijn 6de wilde ik boerin of veearts worden, maar ik wilde geen dieren dood maken. Want vaak laten mensen hun dier afmaken, zonder dat er echt reden voor is. Dat geldt natuurlijk ook voor paarden.”

Paardrijlessen

“Van mijn moeder kreeg ik op mijn 10de paardrijlessen cadeau. Ik ging lessen volgen en was meteen verkocht. Een duur cadeau voor mijn moeder, want ik heb tot mijn 18de lessen gevolgd. Ondertussen was ik gaan studeren en bezig me te oriënteren op welke richting ik uit zou gaan. Ik ben toen op leercontract bij een ponymanege gegaan en van daaruit overgegaan naar een handelsstal. Daar heb ik veel geleerd, op een harde manier. Want daar waren ze echt prestatiegericht, terwijl het bij mij juist om de dieren ging.”

Trainer van springpaarden

“Ik wist altijd het vertrouwen van de paarden te winnen en kon met de moeilijkste dieren omgaan en hun laten presteren. Ik kreeg een aanbod om in Italië stage te gaan lopen als trainer van springpaarden. Maar na een accident kon ik niet meer met paarden werken. Ik ging terug naar België en ben allerlei andere dingen gaan doen.”

Pottendraaien

“In de tijd dat ik in Italië was, is mijn moeder begonnen met pottendraaien. Mijn moeder draaide de potten en ik maakte er iets anders van. Ik vervormde en versierde ze, sneed er gaatjes in, … Mijn moeder keek met lede ogen toe en heeft me op les laten gaan. Zo kon ik mijn eigen potten draaien en die vervormen. Maar ik maakte geen potten, ik wilde paarden maken.”

Te moeilijk?

“Toen ik in de les zei dat ik paarden wilde maken, zei de lerares: ‘Dat is te moeilijk’ en ging zich met andere leerlingen bezighouden. Toen ze terugkwam, had ik mijn eerste paardenbeeldje gemaakt, dat was op mijn 25ste. Ik had altijd een déjà vu, dat ik een grote pad wilde maken. Maar ook dat vond ze te moeilijk, dus heb ik die zelf gemaakt. Dat ze dat allemaal te moeilijk vond, had te maken met het feit dat de groep gewoon te groot was. Bovendien maakte ze geen dierenbeelden, wel mensenhoofden. Ik heb toen mijn vaders hoofd gemaakt, wat heel goed gelukt is.”

Geleerd wat je wel en niet moet doen

“Bij die lessen heb ik geleerd wat je wel en niet mag doen als je les wilt geven. Geen te grote groep en mensen juist wel laten maken wat ze graag zien. Omdat ik zelf alles kon maken, werd ik als een wonderleerling gezien. Ik verveelde me nogal in de lessen, omdat de lerares geen tijd had om me te helpen. Ze besteedde haar tijd aan diegene die het hardst riepen. Nu ik zelf les geef, zorg ik er voor dat ook de stille mensen aandacht krijgen.”

Eigen ateliertje

“Omdat ik bij die lessen niet verder kwam, ben ik met mijn moeder ons eigen ateliertje begonnen. Op mijn eigen manier ben ik mezelf gaan bijscholen. Dat deed ik bij de diverse kunstenaars, die een eigen techniek hadden en die dat ook wilden delen. Via de paardenwereld kwamen een paar mensen van een grote stal bij me terecht, die een mooie plaat voor aan de muur wilden. Die heb ik gemaakt en toen kwamen alle andere paardeneigenaars, die ook zo’n plaat wilden met de naam van hun paard.”

T Kleipötsje

“Ik heb me toen laten inschrijven als kunstenares in bijberoep en ben begonnen met het geven van cursussen. Ik trainde al heel lang mensen in mijn dagelijkse beroep, dus die ervaring kon ik mooi gebruiken. En zo werd T Kleipötsje geboren. De naam is door mijn moeder gekozen. Een Maastrichtse naam, want daar kwam ze vandaan. T Kleipötjse bestaat dit jaar 20 jaar en in die tijd zijn mijn technieken veranderd en verbeterd. Als ik nu paardenbeelden maak, probeer ik het karakter van het dier weer te geven. Met name raku is en blijft mijn hoofdspecialiteit. Raku is een bepaalde, primitieve manier van klei bakken, die speciale effecten aan je werk geeft. Je doet dat met anderen en je werkt samen als een goed geolied team.”

Permanente expositie

“Op dit moment hangen veel van mijn werken in ‘Little Beirut’, een restaurant in de Kribbestraat in Antwerpen, als permanente expositie. Ik werk graag met klei. Je kunt er zowel sier- als gebruiksvoorwerpen van maken. Al mijn stukken zijn uniek, ik maak er geen replica’s van. Ik maak wel kunstwerken in een bepaalde stijl en in opdracht, maar geen kopieën.”

Trots op mijn beroep

“Je kunt mijn beroep in 2 stukken delen: mensen lesgeven en mijn eigen beelden maken. Als ik op een tentoonstelling, kunstmarkt of paardenbeurs ben en ik zit in een hoekje te werken, dan observeer ik de mensen. Om te zien hoe ze reageren op mijn beelden. En als ik dan een lach zie verschijnen, omdat ze het zo mooi vinden, dan ben ik heel erg trots. Het doet me goed om te zien dat ze ervan genieten. Dat zelfde heb ik bij het lesgeven. Dan zie ik de mensen helemaal ontspannen, ondanks dat ze zich inspannen. Ik ben er ook trots op, dat ik van mijn hobby mijn beroep heb gemaakt. En van mijn beroep mijn hobby, de paarden.”

www.yokevliegen.be
Facebook Yoke

Klik op de foto’s om een vergroting te zien en door te bladeren met de pijltoetsen of de muis. Druk ESC om af te sluiten.

Op de foto’s berust het auteursrecht. Neem contact met ons op als u een foto wilt gebruiken of laten afdrukken.

222