“Ze zijn uitgekomen. Je mag ze komen ophalen!”

Oh jeetje! Vijf weken had ik vol spanning op dit telefoontje gewacht en de dagen afgeteld. Bij het plaatsen van de nodige omheiningen, aankopen van voer en andere benodigdheden, veel nalezen en uitzoeken, werden mijn gedachten telkens naar de geboorte van deze kuikentjes geleid. Drie van deze prachtige wezentjes kon ik uit het productie-circuit halen. Meer kon niet, omwille van vergunningen en gebrek aan plaats. In principe kon ik er eventueel ook honderd meenemen was ik te weten gekomen. Dit omdat een struisvogel tot het eerste jaar als een kuiken wordt beschouwd en er dan andere regels gelden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het overwogen heb. Maar wat dan? Als ze acht maanden oud zijn, zijn ze zogenaamd klaar voor de slacht. (!!) Dat wil zeggen dat het dan reeds grote reuzen zijn en die hebben plaats nodig natuurlijk. En mocht ik ze dan toch bijvoorbeeld op drie maanden weg doen, waar laat ik ze naartoe gaan? Wie vind ik zo gek dat ie struisvogels in de tuin wil zetten? En dan nog zoveel gekken? En wetende dat ze zeventig jaar kunnen worden, hoe had ik dan de garantie dat ze levenslang goed verzorgd zouden worden?

Het risico was te groot dat ik het niet over mijn hart zou kunnen krijgen om ze weg te doen, gezien ik me zo aan de dieren hecht waarvoor ik zorg. Neenee, het was zo al gek genoeg en een risico op zich. Ik moest van mijn hart een steen maken en het bij drie houden. De tijd zou me wel leren welke mogelijkheden ik in de toekomst nog zou vinden. Want zie je, ik ben geen activiste en dat zal ik wellicht nooit worden, maar elke kleine bijdrage levert al een leven op zich. En op een positieve manier bewustzijn creëren ligt me meer in de aard. Een filmpje met nare beelden uit een slachthuis zal ik vrij snel weg swipen, gezien die dieren niet meer gered kunnen worden. Op het moment dat ik zo’n filmpje zie zijn ze reeds een lange tijd gestorven. Foto’s van blij rondhuppelende varkens, koeien en kafjes raken me dan weer wel op een manier, dat we hier anders met consumptie omgaan. Want die schattigheid, liefde en ook intelligentie van die dieren zien, geeft hen een identiteit. Een onuitgesproken eis voor hun rechten wat de harten gijzelt en tot verandering pleit. Meer mijn manier om een verschil te maken.

En dan is het zover! Op een dinsdag. Ik mag ze gaan halen! Blij onderweg met mijn kinderen met leuke vooruitzichten. Wist ik veel wat ons te wachten stond. Wij gingen drie struisvogels redden! We komen toe…
We zien honderd kuikentjes, misschien meer, misschien minder. Ik moet kiezen… Hoe doe ik dat? Toch moet ik kiezen… Allemaal zo klein, schattig, lief en toch zo krachtig reeds in mijn ogen. Zovele leventjes…! Ik wil ze ALLEMAAL meenemen! De wetenschap dat het wettelijk kon speelde mij enorm parten. Zoveel zieltjes… Wetende waar ze naartoe gingen… Mijn hart!! Ik denk dat ik deels doodgegaan en herboren ben die dag. Jawel, ik ben die dag inderdaad een klein beetje gestorven…

Drie vandaag, maar hier stopt het niet bij! Zo hield ik mezelf recht. Met peperkoeken hart heb ik de drie gekozen die als eerste naar me toe kwamen.
“Ik neem deze.” Zei ik en ging dood tegelijk, wetende wat de anderen te wachten stond…
Om de zeven maanden levend kaalgeplukt worden, voor hun huid en veren welke door China besteld worden… Door grote merken… Op acht maanden leeftijd naar de slacht voor hun vlees of in kleine compartimenten leven voor hun eieren…

Toen we thuiskwamen met de kuikentjes kreeg het gevoel een andere wending. Ik had een verschil gemaakt! Voor drie levende wezens op zijn minst! Meer kon niet, maar ik had mijn doel gesteld! Eerst focussen op deze drie schatten. Zorgen dat zij gezond konden opgroeien. Harten konden stelen. Om dat te bewijzen wat experten beweren, namelijk dat het onmogelijk zou zijn om affectie van een struisvogel te ontvangen! Het zou lukken! Met liefde kan alles, voelde ik.
En zo begon mijn traject met Flodder, Blue en Jan-Willem.

Wendy Adriaens

85