Zeebaars sterft door plastic in maag

Op 23 maart 2019 werd een verse, onbeschadigde, dode zeebaars aangetroffen op het strand van Zeebrugge. Het exemplaar was 53 cm lang en woog 1.373 gram. Aan de schubben kon worden afgeleid dat deze zeebaars 5 of 6 jaar oud moest zijn. Het dier werd ingezameld voor verder onderzoek en bleek te zijn gestorven door een stuk plastic in het spijsverteringskanaal.

De zeebaars van Zeebrugge had in zijn maag van 7 centimeter, een groot stuk dubbel gevouwen plastic zitten van ongeveer 14 centimeter. Het plastic was van dezelfde aard als wat ook in margarinevlootjes wordt gebruikt: dun, hard en flexibel, met snijdende randen. Op het stuk plastic stond o.a. Dunkerque gedrukt. Het is duidelijk dat dit plastic nooit meer zou kunnen worden uitgescheiden en dat het de opname van ander voedsel sterk bemoeilijkte of onmogelijk had gemaakt. Het is vrijwel zeker dat dit obstakel de dood van het dier heeft veroorzaakt.

Zware tol

Het is bekend dat plastic in het mariene milieu een zware tol eist van de fauna. Walvissen met kilo’s plastic in de maag, zeehondjes in spooknetten, schildpadden verstrengeld in sixpackverpakkingen: het zijn jammer genoeg bekende beelden die de problematiek van plastic in zee schrijnend zichtbaar hebben gemaakt. Maar de ontelbare dieren die sterven met plastic in het spijsverteringsstelsel blijven onopgemerkt, totdat duidelijk wordt dat hun bestand plots lijkt af te nemen.

Wegwerpgedrag veranderen

Soms horen we dat plastic oprapen zinloos is zolang er geen statiegeld of andere maatregelen komen. Maar niets is minder waar. Alle afval in kanalen, op het strand en in de zee moet worden opgeruimd en dat moeten we met veel meer mensen en middelen doen. Maar om niet te blijven opruimen, is het hoog nodig dat de politiek haar verantwoordelijkheid neemt, dat de economie een andere koers gaat varen en dat velen onder ons hun wegwerpgedrag veranderen. Daarnaast zien we, zonder te veralgemenen, grote vervuiling door nonchalance binnen de transport-, bouw-, recyclage- en visserijsector en door het niet nemen van gepaste voorzorgsmaatregelen in geval van stormweer.

Beschermen

Zeebaarzen zijn geslachtsrijp vanaf 4 jaar en hebben dan een lengte van 35 tot 42 cm. Vroeger werden regelmatig zeebaarzen gevangen van 15 jaar oud en een meter lang maar dergelijke exemplaren komen almaar minder voor. Het gaat immers niet zo goed met het zeebaarzenbestand. In een poging om zeebaars beter te beschermen werd de minimummaat voor aanlanding door vissers verhoogd van 36 naar 42 cm. Kleinere exemplaren moeten dus worden terug gezet zodat ze minstens nog een paar keer voor nakomelingen kunnen zorgen alvorens in de pan te belanden. Er werden ook vangstbeperkingen ingesteld m.b.t. het maximaal aantal zeebaarzen per hengelaar. Deze maatregelen zouden, samen met een periode waarin de soort niet mag worden gevangen, moeten leiden tot een herstel van het bestand.

Zeebaarzen zijn roofvissen. Ze voeden zich o.a. met wormen, krabben, garnalen, kreeftjes, vissen en inktvissen. Ze worden bevist met natuurlijk aas en met kunstaas en bijten dus ook in plastic dat er uit ziet als een prooi. Maar eten zeebaarzen ook kunststoffen die niet gemaakt zijn om op een prooi te lijken?

Een studie van Wageningen Marine Research wijst uit dat 2 tot 3 procent van de vissen plasticstukjes in het spijsverteringsstelsel hebben. Alle gevonden stukjes bleken kleiner dan een halve centimeter, maar er zijn nauwelijks gedocumenteerde gevallen van vissen die overleden zijn door plastic. Het lijkt daarom wenselijk om alle aangespoelde vis te onderzoeken om een beter zicht te krijgen op de ernst van de plasticproblematiek.

Bron: Natuurpunt.be
Foto: Pxhere

168