Zelfmoord

We leven in een moeilijke tijd waarin er veel van een kind gevraagd wordt. Al vanaf jonge leeftijd ligt er een druk op presteren, presteren en presteren. Ook als volwassene verandert er niets. Je kunt je pas gelukkig noemen in je job, als je beseft dat je amper waardering zal krijgen. Dit klinkt bizar, maar het is zo. Er zal altijd iemand zijn die het je moeilijk maakt. Iemand die het patent heeft op de bacterie “Burn-out” en dit op een onbewaakt moment in je achterste propt, nadat hij (of zij) even zijn eigen hoofd uit het gat van zijn meerdere heeft getrokken. Vanaf dan wordt je job ‘overleven’ in de jungle. Je vecht terug of je gaat onderuit en zelden ziet iemand hoe moeilijk je het hebt.

Zo ‘iemand’ kan ook in je familie of vriendenkring zitten. Ik noem zo iemand een zandmossel. Ze vallen niet op in een zak met mosselen, maar ze kunnen een hele kookpot verkloten als je ze niet tijdig ontdekt. Niet alleen pesterijen, jaloezie en egoïsme kunnen van je leven een hel maken, maar ook een innerlijke strijd, chronische pijn of een uitzichtloze situatie. Kortgeleden stapte er een meisje uit het leven en haar glimlach toonde niet hoeveel verdriet ze had, eerder een feestvierende levenslustige knappe jonge vrouw. Ze was een van de mensen die mijn Facebook doorkruiste als ‘Mensen die je misschien kent’. Ik weet niet waarom, maar ze trok mijn aandacht en toen ik haar laatste status zag, besefte ik dat ik vier keer per week haar zaakje voorbij reed. Een zaakje waar een zee van bloemen en kaarsen me elke keer de ademhaling beneemt, want ze is er niet meer. Wanneer beslist iemand om er definitief de brui aan te geven? Wat als je deze persoon on hold zou kunnen zetten om op adem te komen? Wat als iemand haar leven als een videoband had kunnen doorspoelen, om te tonen dat haar toekomst zich nog kon ontwikkelen tot iets moois? Zou dit haar hebben tegen gehouden?

Ik ken mensen die hun dochter verloren en zij vinden dat Chiara haar beslissing om dit leven te verlaten niet voor niets mocht zijn. Hun intens verdriet zetten ze om in energie. Die energie gaat naar de oprichting van het Tejo-huis te Zandhoven. Een plaats waar kinderen terecht kunnen met hun gevoelens. Het vertaalt zich ook in een spaghettiavond, verkoop van drankbussen en een fietstocht naar Monaco, maar ook in luisteren en meevoelen. Afgelopen week zag ik Niki, mama van Chiara die een luisterend oor was voor een oma met angst voor de signalen van haar kleinzoon.
Niet iedereen legt druk op, er zijn mensen die desondanks hun verdriet, zichzelf geven om de druk van anderen weg te nemen.
Herken je deze (mogelijke) signalen bij iemand, dan is het steeds aangewezen om hierover te praten en eventueel professionele hulp in te schakelen:

• Gevoelens van hopeloosheid, machteloosheid, wanhoop,…
• Veranderingen in gedrag: teruggetrokken gedrag, zelfverwaarlozing, slaapproblemen, geen dagstructuur meer hebben
• Praten over de dood of over zelfmoord
• Signalen dat de persoon in kwestie afscheid aan het nemen is

Want soms is liefde niet de sleutel.

Martine de Weerdt

353