Zelfmoord

Weggedoken in een stille bar
dronk hij bitterheid met nostalgische liedjes.
Zijn schaduw doolde mee
als een dode zee
van heimwee naar vergeten liefjes.
Starre ogen als een doffe maan
dreef zijn droefheid voor hem uit.
Zijn hart een gebroken ruit
had geen zin om nog te slaan.
Hij had niets meer te vertellen
en liet zijn leven voorover hellen.
Hij trok moe en zwijgzaam naar het bos.
Waar hij alles vergeten wou
en liet zijn leven los.
Nog even hoorde een oude den
zijn hese stem.