Zorg voor personen met dementie én covid-19, dat doet wat met een mens!

Een verhaal uit het echte leven, door een medewerker van De Bijster

De emoties vliegen om ons heen, zelfs door ons heen. Controle loslaten…

Nog niet zo lang geleden waren we langzaam op weg naar een geslaagde afsluiting van de allereerste opgestarte C-ploeg, bestaande uit twee teams van vier medewerkers, samen in isolatie. Er werd doordacht en bewust gekozen voor leefgroepwerking in plaats van kamerisolatie. Daar kwam een enorme organisatie bij kijken om dit tot stand te brengen, een samenwerking van heel ‘De Bijster’. Alle medewerkers droegen hier aan bij, omdat deze keuze een meerwaarde is voor onze bewoners, die in hun fase van het dementieproces hun veiligheid en herkenbare omgeving konden behouden. Zo ontstond er een meerwaarde in het toedienen van alle zorgen, comfortzorg, het vinden van rust, … Dit alles droeg bij aan het herstelproces – met een geslaagd resultaat !!

De euforie was helaas tijdelijk. In ons achterhoofd wisten we het wel, maar vaak was het ver weggestopt. Soms kwam het aan de oppervlakte en dan was het gelukkig bespreekbaar
Plots, zeer plots, op een andere leefgroep: Koorts, hoesten, … We hadden geleerd uit het geslaagde resultaat van de vorige snelle interventie en zo kwamen we in samenspraak tot een opsplitsing van deze leefgroep. De mogelijkheden van ons gebouw lagen nu anders. De cafetaria werd op zeer korte tijd erg gezellig ingericht voor de gezonde bewoners, die kunnen daar overdag verblijven. In deze nieuwe woongelegenheid kunnen de bewoners buiten wandelen en genieten van het terras. De zon bleef gelukkig schijnen en er ontstond geen extra onrust, de bewoners vonden zeer snel terug een eigen plekje. De zieke bewoners maken gebruik van hun oorspronkelijke leefruimte, samen met de C-ploeg. Dat team werd uitgebreid met nieuwe collega’s. Zo is er meer ruimte tussen de diensttijden in, want de dagen zijn lang…

Het aantal zieke bewoners neemt toe, het gaat plots snel: hoge koorts, extra zuurstof wordt ingeschakeld.

Opnieuw worden we uit onze comfortzone getrokken: het dagelijkse handelen is totaal uit de routine gehaald. Dat maakt het niet voor iedereen even gemakkelijk, maar er ontstaat verbinding en respect. We kunnen bij elkaar terecht, we kunnen ook toegeven als het niet goed gaat. We bieden een luisterend oor, maar knuffelen kan niet. Wat een gemis, een enorm gemis, want een knuffel kan je zoveel energie geven (er komen zelfs gelukshormonen vrij). Hier wordt nog maar eens duidelijk hoe belangrijk lichamelijk contact kan zijn.

We lijken geen regie te hebben op de situatie. De wereld is opeens zo anders en je vraagt je af of het oude nog terug zal komen, dient het oude nog??? Op één dag tijd overlijden er twee bewoners. Dat haalt je onderuit: pijn, machteloosheid, … Maar daar tegenover staat ook verlossing en verbinding met elkaar. Zoiets samen doormaken doet iets met ons, ook als groep. Daarom gaan we verder, met comfortzorg, nabij zijn, begeleiden van familie en naasten. In gedachten zijn wij allen met ons hart bij de nabestaanden van onze overleden dierbaren, maar wat hadden we hen ook graag die knuffel gegeven!

“Een roeping”, dat hebben ze me ooit verteld, maar heb ik nooit zo begrepen. Deze tijden maken dat ik hierin de roeping wel zie en het respect voor alle medewerkers in heel het huis. Als een schakelketting hangen we aan elkaar, de puzzel is niet af als er enkele stukjes ontbreken…

Ria C team

1.1k