Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Twaalf was Abdul (21) toen hij in België aankwam en op die jonge leeftijd had hij al meer meegemaakt dan velen in hun hele leven zullen meemaken.
Abdul werd geboren in Gugrad, Pakistan en zijn moedertaal was Udru. Hij kon zich hier niet verstaanbaar maken en niemand verstond hem. Hoe kwam hij hier, waarom? In Berkenbeek vertelde Abdul zijn verhaal aan twee grote groepen leerlingen, met de boodschap: wees niet bevooroordeeld vanwege iemands kleur of afkomst!
Geen contact meer met mijn moeder
Beide keren was er een grote groep geïnteresseerde leerlingen aanwezig, die geboeid naar zijn verhaal luisterden. Abdul vertelt: “Mijn ouders hadden twee kinderen, twee jongens. Mijn ouders scheidden, mijn moeder hertrouwde en mijn vader overleed later aan kanker. Mijn vader had twee broers, nonkels van mij dus. Die wilden mij bij mijn moeder vandaan hebben en brachten me naar mijn oma. Ik mocht helemaal geen contact meer met mijn moeder hebben. Mijn nonkel wilde mij zelfs meenemen naar België, zodat ik mijn moeder helemaal niet meer zou zien.
Onderweg gevangen door smokkelaars
Jong als ik was wilde ik wel naar België en vertrok op eigen gelegenheid. Ik deed twee maanden over de reis, die niet probleemloos verliep. Integendeel. Ik kwam door diverse landen en iedere keer dacht ik dat ik in België was, ik had er geen idee van. Via Pakistan ging ik naar Afghanistan en daar werd ik opgepakt door smokkelaars, die me in een kelder vasthielden. Maar ik wist te ontsnappen. Ik weet nog steeds niet wat ze wilden doen. Pas hier ben ik er achter gekomen dat mijn nonkel me eigenlijk had verkocht, hij heeft me dat zelf verteld. Met het geld wilde hij een nachtwinkel openen en hij heeft ze dus op mijn spoor gezet. Al heb ik het heel fijne er nooit van geweten.”
Van Griekenland naar België
“In Turkije gebeurde hetzelfde en wist ik weer te ontsnappen. Na twee weken kwam ik in Griekenland terecht en werd daar door mijn nonkel uit België opgehaald. Met een vals kinderpaspoort voor mij zijn we op het vliegtuig gestapt en zo kwam ik in België. Alles is hier zo anders dan in Pakistan. In Pakistan ging ik niet naar school, ik moest altijd voor mijn ouders werken. Hier ging ik wel naar school en leerde juf Ellen kennen. De beste leerkracht die ik ooit heb gehad!”
Juf Ellen Appelen
Ellen Appelen leerde Abdul kennen op de vorige school waar zij les gaf. “Er werd me gezegd: je krijgt een vluchteling in de klas: Abdul. Hij sprak geen Nederlands en ik vroeg me meteen af wie hij was en waar hij vandaan kwam. Abdul was geobsedeerd om de taal te leren. Hij wilde alles weten. Ik heb hem bewust dat leerjaar over laten doen, zodat de hij de taal goed zou beheersen.“
Trots op Abdul
Ellen vertelt verder: “Toen ik een keer een schrijffout maakte op het bord omdat ik een letter was vergeten, was hij de enige die dat zag. Ik was daar erg trots op. Hij kon ook niet zwemmen, ik heb hem dat geleerd. Bij die eerste les wist hij absoluut niet wat we gingen doen en stond verbaasd te kijken bij dat ‘enorme gat in de grond gevuld met water’. Later veranderde ik van school en ging Godsdienstles geven op Berkenbeek. In de herfstvakantie kreeg ik weer contact met Abdul en heb hem gevraagd of hij zijn verhaal wilde komen delen. En vandaag stond hij twee keer voor een grote groep leerlingen om dat te doen!”
Hard werken in de nachtwinkel
“Ik heb 5 jaar in Kalmthout bij mijn oom gewoond”, vertelt Abdul verder, “Die had een nachtwinkel waar ik heel hard in moest werken. Ik deed alles wat ze me opdroegen. Ik werkte in de winkel, hield het huis proper, moest de strijk doen, alles en daarnaast werd ik mishandeld. Ze sloegen me met alles wat maar voor handen kwam. Buiten school was ik geen andere activiteiten toegestaan. Het was de bedoeling dat ik de winkel draaiende zou houden en heel de familie zou onderhouden, terwijl de nonkel terug ging naar Pakistan. Ik moest liegen over mijn leeftijd en zeggen dat ik jonger was. Hij wilde dat ik illegaal in het land bleef, zodat hij me als slaaf kon blijven gebruiken. Mijn nonkel stond bekend als een vriendelijke, voorkomende man. Maar in werkelijkheid was hij een beest en heeft vroeger ook in de gevangenis gezeten.”
Abnormale situatie
“Ik was altijd moe van het nachten werken. Op school zag ik de andere kinderen spelen en begon in te zien dat mijn situatie niet normaal was. Ik kon naar de politie gaan, maar ik was bang om teruggestuurd te worden. Ik kon daar nergens meer terecht. Uiteindelijk ben ik toch gaan praten, maar ik was wel heel bang. Ik heb mijn hart uitgestort bij de leraar Islam en die heeft het er met andere leerkrachten over gehad. Zo is het verder gaan rollen en werd er door de politie en het CLB een onderzoek ingesteld.”
Uitstapjes
“Hierna heb ik een half jaar in Wuustwezel gezeten in leefgroep Dageraad. Daar maakte ik dingen mee als uitstapjes naar zee en naar een pretpark. Dit had ik nog nooit meegemaakt! Ik wist niet eens wat het was, het was een openbaring. Ik heb in die instelling heel toffe mensen leren kennen. Toen ik een gsm had begon mijn nonkel ellenlange berichten te sms’en, waarin hij mij bedreigde. Omdat de politie een onderzoek instelde naar kinderarbeid en mishandeling, kwam hij nu zelf in de problemen. Hij dreigde zelfs dat hij me dood zou schieten.”
Leren zelfstandig te wonen
“Omdat ik 4 jaar ouder bleek en je vanaf 18 jaar meerderjarig bent, verhuisde ik naar Kapellen. Omdat er niemand was die voor me zorgde, werd me geleerd hoe ik voor mezelf moest zorgen. Ik leerde koken, wassen, rekeningen betalen, … Na anderhalf jaar ben ik naar Wijnegem verhuisd, via via had ik een kamer gevonden. Via de officiële weg kon niet, omdat mijn papieren nog steeds niet in orde waren. In Essen volgde ik een opleiding houtbewerking en de reistijd was erg lang. Ik stond ’s nachts al om 4:00 op, om nog vóór 8:00 op school te zijn. Maar dat maakte me niet uit: ik wilde leren, een diploma halen, zodat ik werk kon zoeken. In die anderhalf jaar ben ik nooit te laat gekomen.”
Dromen die uitkomen
“Toen kwam het bericht dat ik in België mocht blijven en al mijn papieren werden in orde gebracht. Ik zocht een job naast mijn opleiding, zodat ik mijn rekeningen kon betalen, spullen voor school en al het andere dat ik nodig had. Via sociale huisvesting ben ik uiteindelijk in Essen terecht gekomen. Ik moet nu nog 2 jaar leren en probeer zoveel mogelijk te sparen voor mijn dromen. Ik ben al naar Parijs geweest, alleen, omdat ik de Eiffeltoren graag wilde zien.”
Het zijn niet allemaal profiteurs!
“Ik hoop mijn moeder en broer nog te mogen zien om te laten weten dat ik leef en dat het goed met me gaat. Ik ben blij met wat ik heb bereikt. Met mijn verhaal wil ik laten zien dat niet alle vluchtelingen hetzelfde zijn, ze hebben allemaal hun eigen verhaal en hun eigen redenen waarom ze hier willen komen. Er wordt al gauw gedacht: ze willen profiteren. Maar dat is echt niet altijd zo. Mijn advies is: spaar zoveel mogelijk. Nu denk je dat je alles kunt doen, maar er komt een tijd dat je op jezelf gaat wonen. Dan heb je geld nodig en je moet ook weten hoe je er mee om moet gaan. Ga vooruit, let op je budget en geef nooit op!”
Afbeeldingen PowerPoint: Abdul Rehman
LW
250
