Trots op mijn beroep: Peter Hensen vertelt!

7 mei 2022 Essen, Nieuws, Trots op mijn beroep

Begrafenisonderneming Hensen bestaat al heel lang. Het bedrijf werd opgericht door Jef Hensen in 1934, toen was Jef 27. Het beroep begrafenisondernemer bestond in die tijd eigenlijk alleen in de grote steden.

Burenplicht

Op het platteland was in die tijd het regelen van een begrafenis een burenplicht. “Mensen overleden doorgaans thuis,” vertelt Peter Hensen (58), “dan werden de buren ingeschakeld om dingen te regelen. De buurvrouwen zorgden voor koffie, een boer voor een kar met platte wagen. De mannen zorgden voor het graf, gingen mee naar de mis en droegen de kist.”

Grootvader Jef eerste begrafenisondernemer in Essen

“Mijn grootvader Jef was eerst schrijnwerker en richtte in 1934 de zaak op. Daarmee was hij de eerste begrafenisondernemer in Essen. Door bij de nabestaanden alle werkzaamheden uit handen te nemen, creëerde hij ook uniformiteit. Niet iedereen overleed natuurlijk in Essen. Soms gebeurde dat in een ziekenhuis in Antwerpen en dan moest de overledene met de lijkkoets met paarden worden opgehaald. Vroeger waren de lijkkoetsen ook heel hoog, vandaar dat onze inrijpoort zo hoog is. Dit pand is vlak na de Tweede Wereldoorlog gezet, toen lijkkoetsen nog werden gebruikt.

Rozenhoedje bidden

In die tijd werden mensen vaak thuis opgebaard. Mijn grootvader ging dan iedere avond bij de doden langs, om daar een rozenhoedje te bidden. Natuurlijk werden mensen ook wel in het ziekenhuis of in het rusthuis opgebaard. Als de familie de overledene daar dan wilde bezoeken, ging mijn grootvader daar naar toe en om een rozenhoedje te bidden.”

Zondagskamer werd rouwkamer

“Vroeger hadden de mensen een kamer in hun huis die als zondagskamer werd gebruikt. In de regel werden de overledenen daar gelegd. Dat vertrek werd dan als rouwkamer ingericht. In de zomer kon dat een probleem zijn door gebrek aan koeling. Dan moest er overgegaan worden op vroege kisting, eventueel met zinken binnenkist.”

Betrokkenheid kinderen

“Kinderen waren er niet bij betrokken en werden geweerd bij het groeten en eigenlijk afgeschermd van heel het gebeuren. Maar dat was niet de oplossing, want die kinderen konden dus geen afscheid nemen. Het was voor hen dus geen afgerond geheel en hadden daar vaak problemen mee. Want: hoe groter de betrokkenheid, hoe makkelijker de verwerking achteraf.”

Rouwbrieven

“De rouwbrieven in die tijd zagen er heel anders uit dan nu. Ze hadden een zwarte of paarse rouwrand van soms 4 centimeter breed. Je had er met klep, dat was dan brief en omslag in één. Vroeger was je voor de rouwkaarten afhankelijk van de drukker, die nogal eens gesloten was. Tegenwoordig heb je dat allemaal in eigen hand. In ons beroep heb je heel veel met emoties te maken. Je moet dus echt zorgen dat alles goed gaat en de mensen in hun verdrietige tijd bijstaan.”

Een eigen mortuarium

“Begin 50’er jaren stapte mijn vader mee in de zaak en begin 80’er jaren stopte mijn grootvader. Al liep hij af en toe nog wel eens mee bij begrafenissen. Kort daarna ben ik ook in de zaak gegaan en in die tijd werd ons eigen mortuarium in gebruik genomen. Nabestaanden kunnen daardoor op meerdere tijdstippen terecht om de overledene te groeten. De overledene kan ook vanuit hier direct naar de uitvaart, zonder eerst ergens opgehaald te worden.”

De uitvaart wordt individueler en wereldser

“Vroeger werden de uitvaarten doorgaans gespiegeld aan de uitvaart van een ander: ‘Doe het maar net zoals bij….’ Tegenwoordig is het veel individueler en volgens de wensen van de familie of de overledene, als die van tevoren bekend zijn gemaakt. Mensen zijn meer gefocust op details, zijn wereldser en weten veel meer wat ze willen. Op het gebied van de verschillende religieuze uitvaarten hebben we die bijna allemaal al gedaan.”

Trots op mijn beroep

“Ik ben er trots op dat ik mensen verder kan helpen op een manier die ze zelf kiezen bij die mijlpaal in hun leven. Dat ik de nabestaanden kan adviseren en begeleiden, op een manier dat het is alsof het van henzelf komt. Ik ben trots als mensen me bedanken voor de goede zorg en begeleiding. Iedere uitvaart is anders en de diversiteit is ongekend. Ieder jaar is er wel weer iets nieuws. Het is mijn beroepstrots en -ethiek te zorgen dat alles goed en sereen verloopt.”

Foto’s: Peter Hensen, Noordernieuws.be

Klik op de foto’s om een vergroting te zien en door te bladeren met de pijltoetsen of de muis. Druk ESC om af te sluiten.