Trots op mijn beroep! Stephie Dehaeze vertelt

Van kleins af aan wilde Stephie Dehaeze (31) al iets met en voor mensen doen. Dat uitte zich in haar latere beroepskeuze, waar ze nog steeds helemaal achter staat.

Opkomen voor de zwakkeren

“Vroeger wilde ik altijd juf worden”, herinnert Stephie zich. “Ik kon volschieten als kinderen gepest werden op school en ook als ik oude mensen zag. Van kleins af aan ben ik opgekomen voor de zwakkeren en groepen die uitgesloten werden. Ik voelde hun verdriet en wilde helpen en voor hen opkomen. Toen ik wat ouder was, wilde ik nog steeds juf worden, maar voor pubers. En niet alleen juf zijn, maar ook iemand bij wie ze terecht konden met hun problemen op allerlei vlakken.”

Karel de Grote Hogeschool

“Op mijn 18de ging ik naar de Karel de Grote Hogeschool in Antwerpen. Daar volgde ik de vakken Nederlands en geschiedenis, met als bijvak godsdienst. Taal heeft me altijd geboeid en geschiedenis, met name kunstgeschiedenis, vind ik geweldig. Al die dingen die vroeger gebeurd zijn en die nog steeds hun weerslag hebben op de hedendaagse tijd, fascineren me enorm.”

Kinderen werden een grotere uitdaging

“Tijdens de opleiding deed ik stage bij SISA, het Stedelijk Instituut voor Sierkunsten en Ambachten. Ik wist dat het een school was met veel uitdagingen en heel gevarieerd aanbod, omdat ik daar mijn middelbaar heb gedaan. Tijdens die stage kwam het besef: ‘Nee, ik ga geen leerkracht worden.’ De klassen waar ik les gaf waren niet de makkelijkste, maar die uitdaging vond ik wel leuk. Juist omdat het niet de makkelijkste klassen waren, werden de kinderen voor mij een grotere uitdaging dan het standaard lesgeven.”

Geen les geven uit boekjes

“Ik realiseerde me dat ik dichter bij juist die kinderen wilde staan en iets voor hen wilde betekenen. Geen les geven uit de boekjes, maar ze iets bijbrengen waarmee ze iets zijn in het leven. Met dat besef ben ik met de opleiding opgehouden, al zijn ze daar thuis wel van verschoten. Aan de Plantijn Hogeschool in Antwerpen ben ik toen orthopedagogie gaan studeren, waar ik na 3 jaar mijn bachelor haalde.”

Een openbaring

“De opleiding was vanaf het begin een openbaring voor me. Dit was echt wat ik wilde! Zo boeiend en het gaf me ook antwoorden op allerlei vragen. Al die lessen waren goed, niet theoretisch, maar juist levensgericht. Dit was echt 100% mijn ding. Mijn eerste stage was bij het M.P.I. Dennenhof (Medisch Pedagogisch Instituut) in Kalmthout, bij de groep puberjongeren. Dat zijn jongeren in de leeftijd van 12 tot 18, soms 21 jaar, met gedrags- en emotionele problemen. In het begin loop je mee met de opvoeders, maar daarna begon ik serieus open te bloeien. Ik was zelf 19, 20 jaar en omdat ik nog zo jong was, kon ik me goed inleven in deze jongens.”

Superteam

Elke stage was zwaar, maar nooit teveel

“Elke stage van mijn opleiding was zwaar, maar nooit zo zwaar dat het me mentaal te veel werd. Nadat ik was afgestudeerd ben ik gaan werken bij MPI Dennenhof, tegenwoordig M.F.C. (Multifunctioneel Centrum). Bij de puberjongens, net als tijdens mijn stage. Door mijn opleiding en werk heb ik geleerd de mens te zien achter hun problemen en gedrag en niet andersom. Ik heb me altijd geïnteresseerd voor de redenen van iemands afwijkend gedrag. Hoe komt het, was is er met je gebeurd?”

Een stukje van mezelf achtergelaten

Spectrum Gooreind

“Een half jaar later kon ik bij centraal bureau Dennenhof in Merksem komen werken, als vervanger van de groepschef. Ik stuurde daar 2 groepen van opvoeders aan. Dat kon, omdat het een dagfunctie was. Helaas was dit maar tijdelijk, zo’n 5 maanden. Hierna kwam ik terecht bij Spectrum in Gooreind, in team Ponton. Een afdeling met zorgbehoevende mensen met een lichte tot zwaar mentale handicap. Een fijne afdeling met heel lieve mensen, die altijd blij zijn als je komt en je een knuffel geven. Ik had daar heel veel voldoening van mijn werk.”

Solliciteren bij Zorgboederij Rommeshoef

“Voor ik bij Spectrum ging werken, had ik ook bij Zorgboerderij Rommeshoef gesolliciteerd, maar die zochten op dat moment niemand. Na een maand of 8 kreeg ik een mail van Toon Hamas, die me de kans bood om op gesprek te komen. Wat ik meteen gedaan heb. Ik hield van mijn werk bij Spectrum, maar de dienstroosters waren vaak niet gunstig voor me. Ik heb de kans gegrepen en ging bij Toon op gesprek, het klikte meteen!”

Ik kwam thuis!

“Ik mocht beginnen als teamleider en begeleidster. Je werkt heel nauw samen, dus je moet goed met elkaar overweg kunnen. Ik voelde me ook meteen op mijn plaats, het heeft echt zo moeten zijn. Alsof ik hier altijd al ben geweest, ik kwam thuis! En door de gunstige werktijden had ik meteen ook veel meer balans in mijn leven, waardoor ik ook veel meer energie kreeg. De combinatie van de passie in mijn beroep en jonge mama was nu compleet in balans. Aan allebei kan ik nu genoeg uren besteden en mijn hart en ziel in mijn privé en mijn werk steken.”

Trots op mijn beroep

“Ik ben trots dat ik met pure mensen kan werken. Niet iedereen voelt zich geroepen om met kwetsbare groepen of mensen met een beperking te werken. Er is veel van ze te leren, omdat ze vaak een heel pure kijk op dingen hebben. Ook ben ik er trots op dat ik wat voor ze kan betekenen en dat ik nuttig werk doe. Door met ze samen te werken geven ze me een rijk leven. Alles hier is puur, we werken met pure mensen, met de natuur, zorg voor de dieren, zorg voor elkaar, er is niets kunstmatigs. Hoe de zorggasten elkaar opvangen en eigenlijk in perfect teamverband met elkaar samenwerken. Ze accepteren elkaar zoals ze zijn, daar kunnen andere mensen heel veel van leren. Hun talenten stimuleer ik, zo werk je mee aan hun openbloeien. Als dat lukt ben ik daar trots op en zo blij dat ik dit beroep mag uitoefenen!”

LW

Meer over Zorgboerderij Rommeshoef

114