De Mont Blanc

De verkiezingen zijn voorbij en de strijd is gestreden. De nodige samensmeltingen om de verkozen partij te nekken, zijn als een kop thee waar je zowel melk als citroen hebt in gedaan waardoor het goedje is gaan kabbelen. Met andere woorden: bij de eerst volgende voorstellen waar de meerderheid voor gestemd heeft, gaat de één of andere beterweter van de ondrinkbare kop thee zich dwars voorleggen. Daar gaan ze dan weer weken gaan zeveren, om vervolgens een totaal andere weg in te slaan. Het gaat niet anders dan anders zijn, maar in die stront wil ik vandaag niet roeren. Ik wil het hebben over Karma, het is een bitch die opdaagt op het moment dat ge ze het liefst aan de voordeur van een ander ziet staan.

Sinds een zevental maanden heb ik een rosse Engelse cocker geadopteerd van een jaar of zes. Hij brengt heel wat vrolijke beweging in mijn leven en dat kan ik best gebruiken na het k*tjaar dat ik achter de rug heb. Ik ga dagelijks met meneer wandelen in het bos en om tot die locatie te komen moet ik eerst door enkele straten. Toen ik een paar weken geleden onderweg was naar het bos hoorde ik een stukje verder een eigenaar van een mooi huisje brullen tegen een andere man die gebukt op het voetpad de ontlasting van zijn kleine hond aan het opruimen was. ‘Jullie onnozelaars met jullie kutbeesten die overal staan te schijten! Men zou dat moeten verbieden dat gullie ermee over straat moogt lopen!’ En dat terwijl de bruine boodschap op het voetpad lag, een twee meter van zijn mooie niet omheinde groene voortuin. Angstig keek ik in mijn klein zwart etui om even te checken of ik nog door de staat verboden kleine onverteerbare flinterdunne plastic zakjes bij had, om mijn hond zijn eventuele aderlatingen op te ruimen. Met een zucht constateerde ik nog een vol rolletje. Veiligheidshalve stak ik toch maar de straat over, gezien mijn selectieve dove, koppige hond in staat is een drol naast het drolletje te leggen, terwijl hij vrolijk kwispelend het tierend heerschap aanstaart.
Gisteren toen ik weer richting het bos wandelde, zag ik een hele grote hond op het gazon van krikkeljohn een perfecte simulatie van een sneeuwloze Mont Blanc wegplanten. Ik liep alvast naar de overkant uit angst voor een naar buiten stormende buurtbewoner, maar het bleef stil. De dame in kwestie vervolgde haar weg zonder een grijze vuilzak van de gemeente uit haar tas te snokken om het dampende kunstwerk op te ruimen.
Na een anderhalf uurtje en een stress oplossende wandeling kwam ik ter hoogte van krikkeljohn waar ik hem zijn grasmachine zag opstarten. Wederom ben ik de straat overgestoken om een eindje verder te doen alsof ik aan het telefoneren was, want dit wilde ik niet missen en ik werd snel beloond! Je kon het vergelijken met een blender waar je chocolade en melk hebt in gedaan, je drukt vervolgens verstrooid op de knop “volle toeren” en komt dan tot de vaststelling dat je het deksel vergeten bent…

Ik wil u de vloed aan scheldwoorden besparen die ik nog een tijdje heb mogen aanhoren en ik heb nog tot thuis met de wraak van Karma gelachen… tot aan de inkom van mijn terras met mijn nagelnieuwe laarzen met diep geribbelde zool op een andere sneeuwloze Mont Blanc ging staan.
Karma, shit always happens… noem het zoals ge wilt maar het is sowieso niet om mee te lachen als ge met een oude tandenborstel wenst dat ge nu maar op de echte Mont Blanc had gestaan.

Martine de Weerdt

95