Bruin café

‘t Café… waar is de charme gebleven van het echt bruin cafégegeven.
Tijdens weekends en mijn vrije dagen werkte ik een aantal jaren in het café van mijn tante. In de tijd dat het binnen roken nog mocht en de staat niet het mes op de keel van elke zelfstandige plaatste. Nu zorgt het ‘buiten’ roken dat er gaten in conversaties vallen, want de helft gaat buiten roken en de andere helft blijft binnen staan. Maar soit, het was zo’n bruin café waar de gedroogde worsten boven de toog hingen en waar hard gekookte eieren of augurken in een bokaal erop stonden. Waar verkopers met een mand vol straffe martino’s of smoskes hun waren kwamen verkopen en Babycham nog hoogtijdagen beleefde. Waar de mannen van de post nog een paar jeneverkes kwamen drinken aan diezelfde toog, voor ze terugkeerden naar huis. Waar tijdens het weekend vrienden verzamelden voor ze uitgingen en waar het bier per meter of per bak besteld werd. Naderhand kwamen diezelfde vrienden met een stuk in hun voeten een pasta of croqueske eten voor ze hun bed invielen. Om de dag erna met de nodige kater het voetbalveld te bestormen. Na de match kwamen ze hun: ‘door de cafébaas’ aangeboden boterhammekes kaas of hesp met mosterd verorberen. Dit weer gevolgd door de nodige pilskes. Over het verloren of gewonnen spel werd deftig gediscuteerd met de tegenploeg en onder beider supporters. Dat kon toen nog zonder ruzie. Iedereen kende iedereen en elkeen was anders, maar bijzonder op zich.
Ik heb daar ongelooflijke mooie tijden beleefd, momenten waar humor steeds centraal stond. Je kent ze wel, de mannen die te midden van een groep volk hun beste moppen boven halen en daarmee een heel café aan hun lippen hadden hangen. Zalig!
Het was ook het café waar alle mannen aan de toog: ‘Ik ben hier niet!’ lipten als de telefoon ging. Afgelopen weekend heb ik enkele uren aan de toog mogen hangen in soortgelijk café en ik genoot van wat er om me heen gebeurde. Nuchter blijven als Bobette kan toch plezant zijn, want je ziet meer als ge niet gedronken hebt. Ik zag hoe iemand onder de rok grabbelde van zijn eigen madam en hoe een leuke lieve cafébazin haar klanten met een knuffel begroette en mee op tafel stond te dansen. Iedereen had fun en buiten de foto’s die er af en toe genomen werden, bleven de gsm’s in de handtas van de madam! Dit deed me allemaal terugdenken aan het café waar ik werkte, waar een man met zwarte alcoholstift naar me toe stapte, op mijn linkerknie een 1 tekende en op mijn rechter een 2.
Toen ik vroeg wat de bedoeling was zei hij: ‘Is het oké als ik tussen 1 en 2 efkes binnenwip?’
Humor was het sowieso, het was alleen veel moeilijker om te wissen dan een berichtje op mijn telefoon. En als het dan zomer is en de tijd van shorts of korte rokjes en het grapje heeft zijn ronde gedaan…dan… Tja.

Martine de Weerdt

306