Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
In 1924 werd Paula Van Dorst geboren op de Kalmthoutsesteenweg in Wildert en heeft daar tot haar verhuizing naar Sint-Michaël gewoond.
Op straat spelen
“Het huis van mijn ouders stond aan de rechterkant van de weg, net na het kruispunt richting Kalmthout”, vertelt Paula. “Ik had een zus en drie broers. Mijn vader was plafonneur en is jong gestorven, hij was pas 47. Op de Kalmthoutsesteenweg lagen vroeger kasseien en omdat er toen nog zo heel weinig verkeer was, konden we gewoon op straat spelen. Terwijl je nu amper nog kunt oversteken. Als er dan in de verte een auto aankwam, bleven we aan de kant van de straat staan. En toch is er een keer een kindje doodgereden, dat gebeurde waar ik bij was. We speelden met een bal die naar de overkant rolde en dat meisje rende er toch achter aan. Haar ouders hadden een kruidenierswinkel aan dezelfde kant van de straat als waar ik woonde.”
Steeds meer huizen
“Er stonden nog niet veel huizen, al kwamen er steeds meer bij. De Kalmthoutsesteenweg is nu een heel drukke straat en volgebouwd. Waar ’t Hof van Wildert is, zat vroeger een café waar ik vaak ben geweest. Mijn eerste man heb ik in het parochiecentrum in de Sint-Jansstraat leren kennen en op mijn 24ste zijn we getrouwd. Naast het ouderlijk huis was een stuk grond dat mijn man en ik kochten en hebben daar ons huis gebouwd. Dat was toen nummer 78, maar omdat er op de stukken grond tussen de huizen steeds meer woningen werden gebouwd, werden de nummers gewijzigd. Ons huisnummer werd 206.”
Cafés en kruidenierswinkels
“In de Steenovenstraat was een steenbakkerij, maar die is al lang weg, en in de Sint-Jansstraat waren veel cafés, zeker zeven. Onder andere café Volksvriend, die is er nu nog, De Egmond, vlak naast het fietspad en De Vlaamse Leeuw. Op de hoek waar nu een kinesist zit, was vroeger een hotel en café Wildert West zat in de Steenovenstraat. Waar nu de Essense Bandencentrale is, heeft een poosje een kruidenierswinkel gezeten, net als waar nu het frituur is. Zo waren er nog veel meer zaken, maar die zijn allemaal weg. Wildert is enorm gegroeid, maar qua winkels en cafés is er amper nog iets over.”
Zwaar gebombardeerd
“Als meisje van 15 werkte ik in Antwerpen in de huishouding, bij mensen die een juwelenwinkel hadden. In Wildert was er toen, voor zover ik weet, maar één persoon met een auto. Die is me in Antwerpen komen halen toen het slecht ging met mijn vader. Toen de oorlog uitbrak reden er geen treinen meer en zijn we over het spoor naar huis, naar de Wildert, gelopen. Wildert is in de oorlog zwaar gebombardeerd en we hebben vaak moeten vluchten. In zaal Flora, achter café Volksvriend, is een scheve deur naast het podium, dat is veroorzaakt door een bom. Ria Debacker heeft me dat toen laten zien en verteld. Op een gegeven moment schuilden we in de kelder van een oom die in de Sint-Jansstraat woonde en er viel een bom op de kerk. Recht tegenover zijn huis, van de kerk was niets meer over, die lag plat.”
Vier kinderen
“In 1948 ben ik getrouwd en mijn man en ik kregen vier kinderen, drie zoons en een dochter. Het meisje, Marie Louise, had een open ruggetje. Ze hebben haar naar Antwerpen gebracht, waar ze is gestorven. Ik heb haar nooit mogen zien, mijn zus wel. Marie Louise is op de Wildert begraven. Voor ik trouwde heb ik nog gewerkt bij een bedrijf dat Kapsul heette en na mijn huwelijk werkte ik bij wasserij Deckers in de Stationsstraat. Dat was toen al een drukke straat. Op zondag ging ik vaak naar de cinema in de Rex.”
Tot mijn 90ste auto gereden
“Mijn eerste man is vroeg overleden, aan een gesprongen blindedarm, hij was pas 46. Mijn tweede man heb ik leren kennen via mijn zoon, omdat ze allebei duiven hadden, en in 1973 zijn we getrouwd. Maar ook hem heb ik na een paar jaar moeten afgeven. Ik ben tot mijn 94ste thuis blijven wonen. Mijn zoon en schoondochter trokken bij me in en gingen boven wonen. Tot mijn 90ste heb ik altijd zelf auto gereden, maar toen moest ik een zware darmoperatie ondergaan in de Klina. Daarna mocht ik geen trappen meer lopen en moest ik beneden gaan slapen. Maar iedereen om me heen viel weg en de Kalmthoutsesteenweg was zo druk geworden, dat ik eigenlijk niet meer buiten durfde. Vroeger zat iedereen bij goed weer buiten bij elkaar en waren er heel veel sociale contacten. Tegenwoordig kent men elkaar niet meer. Ik werd ook steeds minder goed ter been en was vaak alleen. Daarom besloot ik naar een rusthuis te gaan en sinds een jaar woon ik in Sint-Michaël. Mijn vroegere buurvrouw woont hier ook en ik neem deel aan alle activiteiten.”
Heimwee
“Ik kom nog regelmatig op Wildert als er iets te doen is in het parochiecentrum. Wildert is heel erg veranderd en de nieuwere huizen zijn erg schoon. In het begin heb ik wel heimwee gehad, maar dat is minder geworden.”
LW
261
