Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Drie zussen, afkomstig van de Wildert, Germaine (89), Mariette (90) en Gilberte (76). Hun ouders woonden op de Kalmthoutsesteenweg. Gilberte bleef altijd thuis wonen tot ze naar Kalmthout verhuisde. Mariette verhuisde na haar huwelijk naar de Sint-Jansstraat en ging op de hoek van de Elf Novemberstraat wonen en Germaine vertrok met haar man naar Ekeren. Hun vader was zelfstandige en werkte als elektrieker.
Drie zussen
“Mijn man werkte in Ekeren”, vertelt Germaine. “Hij had daar namelijk een baan bij de post.” “Mijn man werkte bij Veevoeders Schrauwen in Antwerpen”, vult Mariette aan. “We hadden nog een broer, maar die is 2 jaar geleden, op zijn 70ste overleden.”
“Ik ben altijd thuis blijven wonen”, zegt Gilberte. “Maar tegenwoordig woon ik in Kalmthout.”
Altijd samen
“Mariette en ik waren vroeger altijd samen”, zegt Germaine. “We speelden samen, vochten samen en gingen samen naar school. We speelden met vriendjes en vriendinnetjes op straat, dat kon toen nog. Nu klitten jongens en meisjes samen, er wordt niet meer gespeeld met elkaar. Het is helemaal anders, er is meer groepsvorming. De kinderen zijn ook rapper groot dan wij vroeger waren.”
“We gingen naar school in de Kloosterstraat, naar de Mariaberg. Maar ik ben vroeg van school gegaan”, zegt Mariette. “Ik kon namelijk een goede baan krijgen bij de ziekenkas.”
“Ik ben tot mijn 14de naar school gegaan”, vertelt Germaine. “Toen ben ik in Antwerpen gaan werken, bij de firma Verstraeten.”
Tijdens de oorlog naar Antwerpen
Voor ons trouwen gingen we elke maand naar de markt in Roosendaal. We gingen eigenlijk nooit naar de markt in Essen, want die in Roosendaal was veel groter.”
Toen we na de oorlog terug kwamen in ons huis, waren de ramen kapot en het dak was ingestort.
Op de fiets van Ekeren naar Essen
“Mijn man en ik kenden elkaar van gezicht, van voordat we verkering kregen”, herinnert Mariette zich. “Jongens en meisjes zaten op aparte scholen. Dus we zagen elkaar wel, maar kenden elkaar verder niet.”
“Ik heb mijn man bij het dansen leren kennen”, lacht Germaine. “Vanwege zijn werk zijn we naar Ekeren verhuisd, en als we naar Essen gingen, deden we dat met de fiets. We kwamen bijna elke week hier naar toe om bij mijn ouders langs te gaan, of bij mijn schoonouders op Horendonk. We hadden 3 kinderen, 2 meisjes en een jongen. Nu heb ik 3 kleinkinderen en Mariette 4.”
“Wij hadden 3 jongens”, vertelt Mariette. “Als Germaine dan naar Essen kwam, speelden onze kinderen met elkaar.”
Op internaat in Antwerpen
“Ik ben 24 jaar geleden naar Kalmthout verhuisd” zegt Gilberte. “Tot die tijd heb ik thuis gewoond. Ik ging in Antwerpen op internaat. Ik heb na school eerst in een winkel in Mortsel gewerkt, daarna bij een bank in Essen en Kalmthout. Onze jongere broer is op zijn 70ste overleden, dat is dit jaar 2 jaar geleden.”
Verhuizing naar Sint-Michaël
“Mijn man was vroeger eigenlijk nooit ziek”, zegt Germaine. “Maar uiteindelijk wilden we toch naar Sint-Michaël verhuizen, want hij was helemaal op. Hij heeft het niet mee mogen maken, hij is dit jaar op 22 februari, op zijn verjaardag overleden.”
“Ik woon al 3 jaar hier in Sint-Michaël”, vertelt Mariette. “Mijn man overleed en ik was bang alleen, maar ik wilde mijn kinderen niet lastig vallen. Net als vroeger trekken Germaine en ik weer elke dag met elkaar op. Het is natuurlijk niet als thuis, maar we hebben het hier heel goed. Alles is prima geregeld en het eten is lekker. We hebben geen enkele reden tot klagen en hebben het hier naar ons zin.”
Essen is veranderd
“Essen is helemaal veranderd”, verzucht Gilberte. “Er is niks meer over van de eigenheid van vroeger. Vroeger gingen mensen bij elkaar buurten, dat is er niet meer. Mensen kennen elkaar niet meer. Weinig winkels, amper cafés, veel mensen uit andere steden. En al die appartementen! Het is een muur geworden.”
LW
233
