Veritas… de waarheid

Ik schrijf steeds columns over mijn leven, waar ik op een verstaanbare manier zaken probeer over te brengen die veel mensen dwars zitten. Desondanks de negatieve commentaren die daar op volgen, blijf ik me vasthouden aan mijn gevoel.
Mijn IQ haalt waarschijnlijk geen gemiddelde… wat wil je… ik ben blond: dus mijn excuses aan hen die het beter weten. Ik heb mijn leven doorgeworsteld op gevoel, dus toen mijn dochter vanmiddag naar me toe kwam en me raad vroeg zei ik haar:
‘Beslis op je gevoel. En als de uitkomst sucks? Dan heb je je hart toch de kans gegeven om te doen wat je gevoel zei. Als je uiteindelijk de eindbalans opmaakt, is dit het juiste: whatever sommigen ook in je bakje “niet willen, toch gekregen” gooien.’
Ik leef ook met mijn hart. Rijk ben ik er niet van geworden, maar ik word wel omringd door mooie mensen. Door lieve vrienden, die me bijstaan als mijn emmer overloopt, die me bijstaan als het me teveel wordt. Mensen die ook naast mij staan als mijn zoon op intensieve ligt: zonder vragen, zonder me een gevoel op te dringen van opoffering. Ik heb ook nooit om hun vriendschap moeten vragen. Het leven is geen rozengeur en maneschijn, integendeel.
Ik werk keihard om mijn kinderen een toekomst te bieden en ik haat het dat bepaalde omstandigheden een stuk vrije tijd uit mijn leven snokken, waardoor ik minder tot niet bij de mensen kan zijn waar ik van hou. Het is nu eenmaal zo en niet anders. Dat dit niet alleen voor mij geldt, maar ook voor veel mensen die het leven doorworstelen, maakt het draaglijker.
United we will be: bye sorrow, bye love.
Als mijn dochter me dan vanavond zegt, dat ze een beslissing nam op haar gevoel. Dat ze hiermee iemand, die ze totaal niet kent, het leven duidelijker kan maken, desondanks de consequenties die daarop voor haarzelf volgen, zie ik mijn leven als geslaagd.
Dan ben ik zo fucking trots!

Martine de Weerdt

184