De dag dat de derde wereldoorlog begon

Zoals veel mensen ondertussen al wel weten hou ik mij, uiteraard met een beetje hulp van mijn echtgenoot, graag bezig met wroeten in den hof. Planten van bloemen, struiken, groenten, courgettes laten groeien, vind ik héél schoon, maar lust ze niet, artisjokken, maar enkel voor de schoon bloem, want die lust ik ook niet, ne patisson die nu in de fruitschaal ligt ter decoratie, want dat moet ik ook niet en last but not least AUGURKEN.
Dus een paar jaar geleden, ik denk ongeveer 2016/2017, zei mijne man: “Schatje als je vier augurkenplantjes plant, heb je voldoende augurken voor een heel jaar en dat opleggen is zó gemakkelijk”. Wij met z’n tweeën dat recept opgezocht, om die augurken zoet/zuur op te leggen. ‘Ge vult uwe kookpot met 1 l water voor 1 kg augurken (maar ik had 20 kg), alle kruiden erbij, wijnazijn en witte wijn, suiker (hij zei me zelfs nog dat ik er mijn eigen fantasie aan kruiden mocht aan toevoegen). Dan de cornichons in een bokaal, kruiden/wijn/azijn water erop, het deksel stevig dicht, bokaal omkeren en laten afkoelen.’

Het resultaat is dus twintig bokalen, met daarin telkens een kilo augurken. Mijn rekening van ’t water en de elektriciteit met rasse schreden omhoog, de prijs van de kruiden er nog bij. Allez, in ’t kort bij de Colruyt betaal je voor nen bokaal van 1,550 gram augurken 1,65€. Als ik mijnen bokaal moet verkopen, dan kost die 16€, maar bon, we hebben alle twee (zeker hij) ons plezier gehad. Maar de keerzijde van de medaille is: wij lusten wel eens één à twee augurkskes op onze koude schotel, maar twintig kilo!!!!! Dus al die bokalen naar de kelder.
Nu, 2019 al ettelijke jaren later, en die twintig bokalen stonden nog altijd onaangeroerd in de kelder. Want wie doet er nu een bokaal open met een kilo augurken erin, als je er maar twee op je koude schotel legt, niemand denk ik. Dus ik zeg: “Wordt het genen tijd om die eindelijk eens te laten verdwijnen, want die zijn natuurlijk niet meer goed.” Mijne man, heel eigenwijs, zei “Schatje, dat wordt niet slecht, dat is opgelegd in ’t zuur en ik zal ’t bewijzen, ik ga er ene proeven.” Ik zeg: “Dat moet jij weten, maar niet in mijne kelder. Dan doe je dat maar buiten in den hof, waar die cornichons uiteindelijk vandaan zijn gekomen, want als je dat deksel open doet, ontploffen die cornichons.” Wij met z’n tweeën naar buiten, ieder met een bokaal. Op zijn teken draaiden wij tegelijkertijd ons eigen deksel open en heel die twee kilo augurken vliegen met een rotvaart uit die bokaal. Recht omhoog den hemel in en niet meer te zien. Mijne man die zei “Sebiet vallen die wel terug naar beneden. Laat ons maar naar binnen gaan, want als die vallen is dat net zo vernietigend als dikke hagelbollen en dan nog met al dat zuur erop, dan ben je nog verbrand ook nog. Wij naar binnen, ikke aan mijne PC en hij voor den TV en plots worden wij opgeschrikt. Alle programma’s onderbroken voor BREAKING NEWS van de VRT, een bericht van NASA uit de VS, direct daarna een bericht van Trump en dan nog één uit Rusland van Poetin. Dat er inderdaad leven in de ruimte is en dat ze worden aangevallen door groene ondefinieerbare dingen, die met een rotsnelheid de macht over de aarde willen overnemen. Ik zeg tegen mijne man: “Zoet, dat zijn onze cornichons, zou je niet efkes bellen?” En hij: “Wie kan dat bewijzen dat dat ONS cornichons zijn? Ik ga dat niet zeggen zene en gij hopelijk ook niet, want anders zitten we in de gevangenis.” En zo, spijtig genoeg, is de derde wereldoorlog begonnen.
Sorry mannen.

Jeannine

66