Moederdag? Een zegen dat ze het niet meer mee hoeft te maken

Op Moederdag ga je op visite bij de liefste vrouw van de wereld, die jou negen maanden onder haar haar hart heeft gedragen en in wiens hart je voor altijd woont. Er komt een tijd dat je niet meer naar haar toe kan gaan, dat je bloemen brengt bij haar graf of, als dat er niet is, bloemen zet bij haar foto.

Onze moeder was een regelrechte moederkloek en haar kinderen waren haar alles. Ik mis haar nog elke dag, haar wijsheid, haar inzichten en haar liefde voor alles wat groeit en bloeit. Haar empathie en haar warme hart. Ze was een uitlaatklep voor zoveel mensen, ze hield contact met vrienden over de hele wereld en iedereen vond een luisterend oor bij haar. Ik denk dat ze de meest sociale persoon was die ik ooit heb gekend. Deze vervloekte coronatijd zou haar hebben gesloopt. Dat wij niet naar haar toe zouden kunnen gaan, dat ze ons niet zou kunnen zien. Nachten zou ze op de zetel over ons hebben zitten piekeren: als maar niet dit, als maar niet dat, als ze maar goed opletten, als ze maar niet ziek worden, als dit maar geen effect heeft op hun baan… Dagelijks zou ze bellen en bezorgd zijn. Het zou haar slopen en nachten zou ze niet kunnen slapen. En dan lees je dat mensen de grens over mogen om familie in Nederland te bezoeken, wat luttele uren later weer wordt teruggedraaid.

Onze burgemeester, die dit slechte bericht moest brengen, kreeg vervolgens half Essen over zich heen. Dat doet me denken aan de Griekse oudheid waar de brenger van slecht nieuws doodgemaakt moest worden. Gaston had zich er ongetwijfeld zelf heel erg op verheugd om zijn moeder weer te kunnen zien na zoveel tijd. Deze tegenvaller, door wederom geklungel aan de top, was voor hem ook een immense teleurstelling om te moeten meedelen! Omdat hij zich zo goed kan voorstellen hoe deze mega-tegenvaller aanvoelt. Het is nu niet bepaald dat hij dit zelf verzint, dit komt van de mensen die aan de top zitten en waar ik me soms van afvraag wat ze daar nu eigenlijk doen. Het terugdraaien van dit besluit om je familie over de grens mogen bezoeken, zou mijn moeders hart hebben gebroken en ze zou er zo’n enorm verdriet van hebben gehad. Net als al die andere moeders en hun kinderen. De kinderen die de liefste vrouw van de wereld willen omhelzen en haar handen om hun gezicht willen voelen. Maar die niet eens in de buurt mogen komen, die vanaf anderhalve meter afstand kushandjes mogen werpen. Hebben ze daar boven sowieso wel in de gaten dat het hier allemaal om mensen gaat? Dat je het eigenlijk niet kan blijven maken om mensen zo af te sluiten van hun familie en geliefden? Dat het blijven schermen met ‘Blijf in uw kot’ alleen maar voor steeds meer irritatie zorgt? Er is geen empathie, duidelijk geen vertrouwen, het is nu zo goed te zien wat een zooitje het is. En ik snap best dat er een enorme last op hun schouders ligt, dat een verkeerde beslissing tot een enorme hoeveelheid doden en zieken kan zorgen. Vooral door de sluipmoordenaars in onze samenleving die toch al de regels aan hun laars lappen en zich nu al niets aantrekken van dingen. Zoals die winkel vanmorgen waar duidelijk staat waar je de gebruikte karretjes moet neerzetten, zodat ze gereinigd kunnen worden. Meerdere personen trokken zich er geen zier van aan en plaatsten de gebruikte karretjes gewoon bij de gereinigde. Hoe stom ben je dan? Hoe kortzichtig en lomp? Zij en het geklungel met miscommunicatie van bovenaf zorgen voor iets onhoudbaars.

Een groot, letterlijk en figuurlijk, voorbeeld is natuurlijk Madame Incompetentia De Block. Ze begon eerst te roepen dat het maar een griepje was, heel dat COVID-19. Mondmaskers? Niet nodig. Toen bleek dat er een belachelijke hoeveelheid mondmaskers vernietigd was om plaats te maken voor asielzoekers, daarna moest de bevolking ze zelf maken. En wat verkondigt ze nu? “We moeten beseffen dat we dat normale leven misschien nooit meer zullen hebben.” Mag ik even uitgelegd krijgen, Madame, waar dat op gebaseerd is? Wilt u dat met statistieken of ander materiaal even onderbouwen? Heeft ze enig idee wat voor effect dit soort uitspraken heeft op depressieve, eenzame en verdrietige mensen die het nu al zo zwaar hebben? Wil ze bewust ervoor zorgen dat mensen uit het leven stappen, want er is geen goed vooruitzicht te bekennen? Mijn moeder zou die mededeling helemaal als klap in haar lieve gezicht hebben ervaren en ik weet absoluut zeker dat ze zou hebben gezegd: ‘Ik heb er geen zin meer in.’ Want wat blijft er nog over? Vrijwel niets, eenzaamheid, opgelegd door… En eenzaamheid is de ergste kwaal die er is. En begin nu niet te roepen: we moeten erdoor, wees verstandig, let op, blijf thuis! Prima, maar toon dan ook begrip en dat is iets wat ik heel erg mis in deze situatie. Wat meer menselijkheid dan alleen ‘doe dit, doe dat, hier nog wat foute informatie en de burgemeesters mogen het allemaal rechttrekken, daar hebben wij geen last van’. Nee, hoe erg ik mijn moeder ook mis, haar handen om mijn gezicht en haar liefde, ik ben blij dat ze deze situatie niet meer heeft hoeven meemaken. Ze was een enorm sterke vrouw, die twee keer het Jappenkamp overleefde. Maar deze opsluiting, deze afzondering en de stroom van negatieve berichten, die zouden deze stoere vrouw gebroken hebben…

NN

92