Corona ten huize van en … het weer bij windkracht 6

Eén van de onnoemelijk vele bevelen van Van Ranst aan ons, 11 miljoen Belgen, en dat al meer dan een jaar, is om goed te ventileren aangezien dat blijkbaar noodzakelijk is voor een gezond en prettig binnenklimaat. Het helpt schijnbaar ook de overdracht van luchtwegeninfecties te beperken, zoals ons fameus Covid-19.

Ik wil dat uiteraard niet in twijfel trekken, want ik ben ook gene viroloog. Net zoals Van Ranst er in mijn ogen ook genen is, die wel de titel van viroloog draagt, maar die meer in de gazet, op twitter en op TV aan te treffen is dan dat hij zijnen tijd spendeert aan ’t opsporen van virussen, waaronder Covid-19. Maar ja, ik zal dan wel één van die mierenneukertjes zijn, die de on-weer-staan-bare drang aanwakkert om tegen de schenen te stampen. Welnu, in de zomer is het evident dat alle ramen en deuren openstaan en dat die 11 miljoen Belgen meer buiten dan binnen willen zitten (uiteraard niet op een café/restaurant terras, want dat is ook één van de op te volgen bevelen). Maar in de winter, met die energieprijzen en windkracht 6 heb ik toch mijn bedenkingen.

We zitten al meer dan een jaar binnen, maar nu in de winter, met windkracht 6 gaat het er hier thuis wel héél anders aan toe. De pelletkachel brandt, de verwarming staat aan en we zitten binnen met deuren en vensters dicht, want anders kunnen we op ’t einde van ’t jaar een lening afsluiten om ons energiefactuur te betalen. Tegen 15.3O uur, zoals al heel dat jaar dat voorbij is, vindt mijnen echtgenoot dat ’t hoge tijd is om buiten op ons terras iets te gaan drinken. Kwestie wat frisse lucht binnen te krijgen, naar het bevel van Van Ranst. Ikke niet, want ’t is te koud en ’t is windkracht 6. De bomen rondom ons zijn precies elastieken, de takken vliegen rond ons oren en als je je mond opendoet vliegt er van alles in, dat er niet in thuishoort. Maar hij geeft niet af, hij wil en zal tegen wil en dank op dat terras gaan zitten. Mij niet gelaten, want ik heb hier toch niks te zeggen, doe ik met ne smoel als een donderwolk mijnen pelsen frak aan, dikke handschoenen, dikke sokken, mijn moonboots en een pelsen muts met daar bovenop ne gele veiligheidshelm van den bol.com als bescherming tegen vallende bomen en takken.
Ik zeg tegen hem “Ga jij dan onzen drank maar halen, want ik kan die met die dikke handschoenen niet vasthouden”. Hij, met zijne show, in zijnen T-shirt met korte mouwen en open sandalen zonder sokken op zijn gemakske naar binnen en ik zit buiten al bibberend naar die hoge, zwieberende bomen te zien om bij de minste onraad te kunnen gaan lopen. Als hij buiten komt met ons glazen wordt hij nog kwaad ook, omdat mijne kop nog altijd richting bomen is gedraaid. Hij: “Zedde gij nu zot? Ge ziet toch dat die bomen niet gaan omvallen, pak je glas en drink of gaat dat ook al niet met die handschoenen aan? Als ge kunt smoere met handschoenen aan, zal je je glas ook wel kunnen vasthouden zeker?” Zo zitten we, voor hem gezellig en voor mij bangelijk gevaarlijk, een paar uren in de frisse ‘ventilatie’lucht te drinken. Dan bevroren naar binnen, avondeten op, nog wat TV en dan naar bed, met buiten nog altijd die verschrikkelijke windkracht 6 met rondzwiepende bomen en vallende takken.

Tot ik om 4 uur ’s nacht ineens ne serieuze stomp in mijn zij voel, wakker schiet en hij rechtop in bed zit en zegt: “Zoet ’t waait, ’t is precies windkracht 6 en dan die zwieberende bomen…” Razend zeg ik dat ‘t al bezig is van gisteren om 15.3O uur! Hij “Maar ’s nachts is dat anders, zitte gij er iet mee in da’k beneden in de living ga slapen in de zetel? Daar is ’t warm en daar hoor je de wind niet tussen die bomen.”
Dus vandaag moet er niemand naar ons thuis bellen voor mijne Fons wegens intra familiaal geweld. Hij is ‘misschien’ ondertussen bereikbaar op zijne GSM in ’t Middelheim.

Jeannine

29