Zij vonden hun grote liefde via internet. Björn en Joseph vertellen!

Je grote liefde vinden via internet, het raakt steeds meer ingeburgerd. Toch ligt er nog bij veel mensen een taboe op, terwijl het toch een heel groot hulpmiddel kan zijn. Björn Mertens (34) en Joseph Lindzius (35) vonden elkaar via een datingsite en zijn ondertussen alweer zes jaar getrouwd.

Je mocht niet openlijk homoseksueel zijn

“Er zijn veel datingsites die ik heb geprobeerd”, vertelt Joseph. “Ik kom uit Chicago en de homoscene is daar nep en past niet bij mij. Het heeft ook veel met drugs te maken en dat wil ik niet. Ik studeerde theologie en deed mijn filosofie in Chicago. Iemand raadde me aan om naar België te gaan, om daar verder te studeren in theologie aan de KU Leuven, want ik wilde pastoor worden, maar je mag dan niet publiekelijk homoseksueel zijn. Daarbij heb ik een zeer religieuze achtergrond, mijn moeder wilde zuster worden en mijn vader was in het middelbaar seminar geweest. Ik ben heel katholiek opgevoed en mijn ouders hadden het heel moeilijk met mijn geaardheid. Hun liefde voor mij heeft dat overwonnen.”

Veel fake profielen

“Omdat ik eenzaam was na het verlaten van de Broederschap en toch graag een partner wilde, heb ik me ingeschreven op een datingsite, die niet specifiek voor homo’s was. Op dat moment was ik op bezoek in Chicago. Je wordt geconfronteerd met veel fake profielen of mensen die alleen maar seks willen. Maar je leert: hoe unieker het profiel, hoe waarheidsgetrouwer het is. Al vrij snel kwam de match met Björn, al was die match eigenlijk heel laag: 50% of zo. Hij zag er zo leuk uit, dat ik contact opnam. Hij leek me anders, creatief en zijn foto was heel origineel. Dus heb ik contact opgenomen. Voor ik naar Leuven kwam heb ik een poosje Nederlands gestudeerd en dacht: laat ik dat nu eens uitproberen.”

Een heel andere wereld

“Ook ik had al vaker op datingsites gezeten en veel gechat voordat die sites er waren”, zegt Björn. “Ik ging vaak uit in het homomilieu, maar dat was niks. Slecht voor mijn zelfvertrouwen, want die bars enzo waren meer een vleeskeuring. Het was allemaal zo op seks gericht en dat was echt niks voor mij. Dan ging ik liever uit naar andere gelegenheden. Mijn ouders waren wel geschrokken toen ik uit de kast kwam, maar dat trok redelijk snel bij. Het was meer ongerustheid over mijn toekomst. Op het middelbaar werd ik erg gepest met mijn geaardheid, na het middelbaar ben ik naar Antwerpen verhuisd. Een heel andere wereld, want op de hogeschool werd ik gezien als Björn en niet als ‘die homo’, zoals ik door sommige mensen in Essen werd genoemd.”

Ja hoor, hier gaan we weer…

“Ik ging uit in studentencafés en heb de homoscene helemaal achter me gelaten. Je wilt toch een partner, maar zonder het gedoe er omheen. Toen heb ik me op een datingsite ingeschreven. Er is op dat vlak veel keus, maar deze zag er degelijk uit. Na een paar weken kreeg ik een berichtje van Joseph. Hij schreef: ‘Ik vind jou leuk, mag ik praten met jou?’ Ik was nogal verbaasd over de schrijfstijl en de directheid, niet wetende dat hij een Amerikaan was. We zijn gaan chatten en na drie weken hebben we voor de eerste keer in Leuven afgesproken.”

Zenuwachtig

“Ik was zo zenuwachtig, dat ik twee espresso’s heb besteld. We zijn naar zijn kot gegaan en ik dacht: ‘O, hier gaan we weer.’ Maar hij pakte zijn gitaar en begon voor me te spelen en zingen. Het nummer ‘Sparks’, dat had hij zelf geschreven. Ik was verkocht. Hij bracht me naar de trein en ik dacht: zal ik hem een knuffel geven? Maar ik wist niet of Amerikanen dat op een eerste date deden. Onze eerste kus was pas na twee maanden en ik vond het fijn dat het zo rustig ging.”

Heb ik nu mijn grote liefde gevonden?

“Na die eerste date was ik verbaasd”, herinnert Joseph zich. “Ik dacht: heb ik nu mijn grote liefde gevonden? Terug wandelend naar mijn kot, zweefde ik meer dan ik liep. Ik was verliefd vanaf het eerste moment. Omdat mijn Nederlands toen nog niet goed genoeg was, kon ik mijn pastorale werk niet doen. Daarom zocht ik werk in de horeca en vond een baan, precies in die gelegenheid waar Björn en ik elkaar de eerste keer hebben ontmoet. Daar heb ik drie jaar gewerkt. We waren zo verliefd dat we na zeven maanden getrouwd zijn, dat is ondertussen alweer zes jaar geleden!”

In de trouwzaal van ‘Thuis’ getrouwd

“We waren op vakantie geweest en toen we terugkwamen, zei ik tegen mijn moeder: ‘Over twee weken trouwen we!’, straalt Björn. “We zijn in Leuven getrouwd. Ik ben ook naar Leuven verhuisd, want een aantal vrienden vonden dat het te snel was gegaan en gaven vervelende commentaren.” “Björn was een grote fan van de serie ‘Thuis’ en we zijn ook in die trouwzaal getrouwd”, vult Joseph aan. “Ik had niets tegen mijn ouders gezegd, ze wisten dat ik homo ben, maar wilden er eigenlijk niks over horen. Pas drie maanden na ons trouwen heb ik het verteld. Bij de eerste ontmoeting was mijn familie nog wel afstandelijk, maar ze voelden de warmte van Björn’s karakter en inborst. Nu zijn ze dol op hem.”

Vanaf het eerste moment geaccepteerd

“Mijn familie heeft Joseph vanaf het eerste moment geaccepteerd en ze mogen hem graag, mijn ouders zijn dol op hem. Mijn familie was op onze trouw aanwezig, net als onze vrienden uit Leuven en mijn beste vriendin uit Essen. Ik ben naar Leuven verhuisd, maar het was als zorgkundige niet erg plezierig om daar te werken, in Antwerpen wel. In Leuven was de mentaliteit erg gesloten en het werk gaf minder voldoening, terwijl ik het in Antwerpen zo graag deed. Ik heb toen een burn-out gehad, maar ging pas naar de dokter toen Joseph er op aandrong. Het was duidelijk dat ik nooit gelukkig in Leuven zou zijn en Joseph heeft gewoon het besluit genomen, dat we terug naar Essen zouden gaan.”

We stimuleren en motiveren elkaar

“Björn is een heel goede zorgkundige. Ik zie zijn creativiteit en heb hem gestimuleerd om fotografie te gaan studeren.”
“En ik heb Joseph gestimuleerd een andere baan te zoeken, niet meer in de horeca. Hij is nu consultant bij een IT-bedrijf. Na mijn studie wil ik deeltijds in de zorg en deeltijds als fotograaf gaan werken.”

Cultuurverschillen

“We zijn nu zes jaar getrouwd en we hebben onze ‘ups en downs’ gehad, vooral door de cultuurverschillen en de verschillen in hoe je je taal gebruikt. Wat bij ons normaal is, kan bij ander in het verkeerde keelgat schieten en andersom. Maar we zijn er altijd doorgeraakt. Nu, met corona, werken we allebei heel veel thuis en zitten dus constant op elkaars lip. Het gaat goed en als we deze periode zo door blijven komen, is ons huwelijk ook echt voor altijd!”

Foto’s: Björn en Joseph, Noordernieuws.be

NN