Noordernieuws.be Nieuwsmagazine van de Noorderkempen
Marc Meeusen (63) is geboren in het voormalige ziekenhuis van Essen. Zijn ouders, Pol Meeusen en Netje Konings, en broer Miel woonden in de Kerkstraat 67.
Café De Meeuw
“Mijn oudere broer, Miel, overleed op zijn 36ste en mijn jongere zusje Carina mocht maar twee jaar oud worden”, vertelt Marc. “In 1968 werd mijn zusje Audry geboren. Mijn vader werkte toen bij General Motors in Antwerpen en mijn moeder had café De Meeuw overgepakt van mijn grootouders, die hadden het café in de oorlog gekocht. We zijn toen bij het café komen wonen. Slapen deden we boven en achter het café woonden we. Mijn grootmoeder woonde bij ons in, want mijn grootvader is rond 1964 overleden. Hij had boven een duivenkot en na zijn overlijden werden de duiven door mijn vader verzorgd. Ik mocht een keer mee naar boven en was meteen verkocht.”
Weggestuurd van school
“Vroeger stond de toog bij het raam, die is verplaatst richting de binnenmuur, omdat de deur naar de kelder altijd geblokkeerd werd door de stamgasten. Het café ging elke dag om 13:00 open en sloot niet zolang er klanten waren en dat is nu nog zo. Ik ging naar de Rijksschool in de Hofstraat. In die tijd moest je nog op zaterdag naar school maar ik ging bijna nooit, want ik vond het niet leuk. Mijn ouders werkten tot laat in het café, vooral op vrijdag en zaterdag en waren dan ’s morgens nog niet wakker. Daar maakte ik gretig gebruik van. Op een gegeven moment was ik al een paar weken niet geweest, wat mijn moeder natuurlijk te horen kreeg. Ze stuurde me naar school en die middag was het turnles, wat ik wel leuk vond. De leraar zei: ‘Je komt zeker voor het kindergeld?’ en stuurde me weg, wat ik prima vond. Ik ben op de fiets gestapt, naar huis gereden en ben in het café gaan helpen.”
Kreukels en garnalen
“Bij ons aan de overkant, in de Kloosterstraat, was een wasserij en op de hoek de groentewinkel van Toon Heymans. Schuin aan de overkant was bakkerij Arnold en op de andere hoek, tegenover het café, was meubelzaak Plaisier. De Stationsstraat was toen ook al behoorlijk druk, maar niet zo druk als nu. Om de veertien dagen kwam er op woensdag een meneer met de fiets uit Zandvliet, voorop een rieten mand met garnalen en kreukels. Mijn vader at graag garnalen en ik kreukels. Die man had een glazen potje met een oortje bij zich waarmee hij de porties afmat, twee bekers kostten Bfr 0,10. Vanaf mijn achtste voetbalde ik bij F.C. Excelsior en vanaf mijn zestiende mocht ik met de eerste ploeg mee doen tot ik 33 was. Ik heb daar heel goede vrienden aan overgehouden. Daarna heb ik nog een half jaar bij Horendonk gevoetbald en ben er toen mee opgehouden.”
Mella
“In 1980 ben ik schuin tegenover het café een hengelsportzaak begonnen, daar waar nu het supermarktje zit. Ik viste heel graag, en nog, net als veel klanten bij De Meeuw. Samen met diverse klanten heb ik het huis verbouwd. Zodra de zaak gesloten was hielp ik weer mee in het café. In 1984 ben ik met Mella getrouwd, met wie ik al sinds mijn veertiende vrijde. 28 september 2009 zouden we vijfentwintig jaar getrouwd zijn, maar mijn lieve Mella overleed op 6 maart van dat jaar…”
De Meeuw
“De hengelsportzaak heb ik bijna tien jaar gehad. Ik wist dat mijn ouders in 1991 met het café zouden stoppen. Daarom ben ik boven gaan verbouwen, zodat ik daar met Mella en Melissa, die toen al geboren was, kon wonen. Door de week werkte ik bij een pallettenfabriek, dat was leuk werk en heb ik een jaar gedaan. Toen ik de zaak overpakte ben ik daar gestopt en ging voltijds aan de slag in het café. Mijn ouders woonden er achter en werkten nog regelmatig mee.”
Nog maar weinig cafés in Essen
“Vroeger kwamen de kinderen met hun ouders mee als die hier iets kwamen drinken. Die kinderen groeiden op en werden ook klant. Nadat Mella overleed en Melissa in de zaak kwam, werden haar leeftijdsgenoten trouwe bezoekers. Vanaf de Nieuwstraat tot hier waren er drie cafés en in de hele Stationsstraat, vanaf de Rex tot aan de kerk, dertien. Nu zijn er nog maar vier: De Meeuw, het Volkshuis, dat op dit moment gesloten is, Onder Den Toren en de Rex. In de Spoorwegstraat waren er vijf, nu nog maar één. Er zijn nog maar amper cafés in Essen, voor dit vak moet je echt geboren zijn.”
Essen vroeger en nu
“De bevolking is gemêleerder geworden en het is beduidend drukker. De grote verschillen tussen de wijken zijn minder en de onderlinge verstandhoudingen zijn beter. Vroeger waren dat echt gemeenschappen op zich, terwijl het nu meer één Essen is. Er waren veel meer eenmanszaken, nu zijn er meer grote ondernemingen. Iedereen kende zijn buren, maar nu kennen de mensen zelfs hun naaste buren vaak niet eens meer. Door de jaren heen hebben we veel vaste klanten mogen verwelkomen, maar ook van veel afscheid moeten nemen. In een café leer je heel wat mensen kennen en ben je bij ze betrokken. Als je dan afscheid van iemand moet nemen, bijvoorbeeld omdat die overlijdt, doet dat je echt wel wat. Ik ben van plan nog zeker twee, misschien drie jaar, met het café door te gaan en hoop dat iedereen gezond mag blijven!”
NN
Foto’s: Marc Meeusen, Noordernieuws.be
588
